Boos? Nee… verdrietig

Ik had vandaag een besluit genomen.. of eigenlijk gisteren al. Ik ben een ontzettende pleaser.. .ik wil het graag anderen naar de zin maken, maar daarmee stel ik mezelf vaak achter. Ik ben gevoelig voor sfeer.. nadeel van een HSP-er. De sfeer moet goed zijn, er moet harmonie zijn. Is die er niet, dan voel ik mij ongelukkig. Maar voor vandaag  had ik mij voorgenomen om eens duidelijker te zijn. Niet af te wachten op actie, maar zeggen wat ik zelf wil. Voor mezelf opkomen heet dat geloof ik.

Niet meer afwachten wat ik wellicht krijg, maar er om vragen. Dus vroeg ik om een knuffel, een weekend knuffel en het antwoord was Nee, of liever.. dat weet ik nog niet. En ik was teleurgesteld. En ja, ik wil het open en zuiver houden, en dat had ik ook gezegd, maar ook dat een knuffel af en toe gewoon moet mogen. Even die intense stroom van mooie positieve energie ervaren. Goed om een heel weekend van te kunnen nagenieten. Maar het leek er niet in te zitten en toen werd het me teveel. Hokje dicht gesmeten en ‘Nou dan niet’  geroepen. Boos… ja, maar niet op hem, op de situatie, op het hele gedoe.. op het niet kunnen toegeven aan gevoelens, op het maar afwachten of iets wel of niet kan. Maar eigenlijk vooral verdrietig… verdrietig omdat het niet kan zijn zoals we het graag zouden willen. Maar zo wil ik het weekend niet in… dingen moeten goed zijn tussen ons.. ik kan er helemaal niet tegen als het niet goed voelt tussen ons. Vooral omdat er verder geen contact is en dingen dan blijven hangen. Tussen ons moet vooral harmonie zijn. En ik wil vooral niet boos zijn op hem. Hij is me zo dierbaar. En ik hoop dat het korte gesprek dat we nog even hadden hem wel heeft duidelijk gemaakt dat ik niet boos ben op hem.. Dat ik het lastig vind zoals het soms gaat. Dat ik niet gewoon voluit kan doen wat mijn gevoel me ingeeft. Dat ik daar ook zelf voor gekozen heb omdat ik haar ooit recht in de ogen wil kunnen kijken. Maar dat ik ook mijn behoeftes heb en een stevige knuffel af en toe is er daar een van. En ik weet dat het voor hem ook niet makkelijk is. Nee, niet boos op hem… maar verdrietig zo af en toe.. maar goed.. teleurstellingen horen bij het leven.

Maar het blijft een dilemma. Kies ik voor mezelf of voor een ander. IK kan het niet iedereen naar de zin maken en ik wil dingen graag eerlijk en zuiver houden. Maar ik merk dat ik dan mezelf te kort doe. Zo’n knuffel is voor mij belangrijk, dat is even voelen dat we er voor elkaar zijn. Dat is even inhalen wat er allemaal niet kan. Dat is even het gevoel voor elkaar in het kwadraat. Ben ik dan egoistisch bezig als ik om zo’n knuffel vraag, als ik vind dat zo’n knuffel gewoon kan en mag. Er is al zoveel wat niet kan en mag.. even een wandeling, naar muziek luisteren, gewoon een avond samen naar de kroeg, een optreden, bij elkaar zijn, bellen, mailen, appen.. kortom contact hebben buiten die korte tijd bij het zwembad en af en toe een gestolen fietstochtje. En ja ik heb gezegd dat ik met sommige aanrakingen meer moeite heb, niet voor mezelf, maar naar haar toe. Maar als dat ook de knuffel uitsluit… daar word ik wel heel verdrietig van. Had ik dan mijn mond maar gehouden? Maar nee… toch niet. Eerlijkheid en openheid – dat is belangrijk…. maar die knuffels ook.