Vanavond krijgen we dus gasten. Ze komen zo rond 8 uur aan en willen dan natuurlijk wat eten. Zij is niet zo’n vleeseter, hij wel. Hij is Italiaans, zij Frans. Daarnaast vind ik het altijd leuk om even een wijntje te drinken als mensen aankomen en dan rustig wat te eten, dus dingen die je dan als ze klaar zijn op tafel kunt zetten en al babbelend wat kunt eten. Het voorgerecht is al verzonnen – Courgettesoep met gerookte zalm, en dan voor daarna heb ik een heerlijke spinazieschotel gevonden (vegetarisch) en dacht ik aan gegrillde kippenpootjes. En dan iets van aardappelen, tomatensla, groene sla….. stokbrood, wijntje…. Moet toch gaan lukken. Ellendig om een avondeten samen te stellen als je de lunch perongeluk hebt overgeslagen. Ik zit te watertanden boven mijn toetsenbord en mijn maag rammelt.

En ze komen pas om 8 uur……

Vrijdag krijgen we hoog bezoek. Hij schijnt niet tegen rommel te kunnen en houdt van orde en netheid. Manlief wil kennelijk indruk maken, dus alles moet tip top in orde zijn. Vandaar ook de badkamer. Nu zie ik ook wel dat het wat rommelig is in huis, maar ja, we zijn ook bezig om van alles te verven en op te knappen. We leven in een drempelloos huis op dit moment en overal liggen nog dingen die van de plek zijn geweest en nog niet zijn teruggelegd. Maar goed, vrijdag dus een huis om door een ringetje te halen. Dan maakt manlief een foutje, hij durft te zeggen dat hij constant bezig is met het ruimen van rommel. Hield ik vroeger mijn mond (tja het is nu eenmaal niet zo netjes en ik ben niet zo ruimerig), maar nu plof ik. Ik zeg hem dat hij zijn mond moet houden, dat het inderdaad een rommel is, maar dat hij zich niet op de schouders moet kloppen omdat HIJ degene is die constant loopt te ruimen, omdat dat gewoonweg helemaal niet waar is. Dat hij af en toe opeens wat dingen loopt op te ruimen, maar dat IK degene ben die hier de boel (goed, op mijn manier) op orde houdt en niet HIJ.Lees verder

Ik heb ze dan eindelijk, twee nieuwe kronen. Dankzij wat volkorenbrood, wat errug volkoren was, en natuurlijk al wat zwakke kiezen door grote vullingen, was ik van 4 kiezen een stuk kwijt. Eén kies was vorig jaar al gedaan. Dat moest echt. Dat is toen een goude geworden. Was sterker dan porcelein en de kies was toch niet in het zicht. De twee nieuwe kronen zijn wit. Eén als vervanging voor een afgebroken kies en de ander voor een kies die opeens heel slecht begon te worden. Daar waren we gelukkig net op tijd bij. Nu ben ik dus twee mooie witte kiezen bovenin rijker. Dit jaar kan ik nog 1 kies laten doen via de verzekering. Van 3 kiezen ontbreekt dus nog een stuk. Eén kies heeft de tandarts nog een stukje aan kunnen plakken, dus die kan nog en de andere twee zitten helemaal achterin en daar heb ik geen last van. Waar ik wel last van  heb is dat ene wat zwartere kiesje net naast die nieuwe kroon. Daar zit een grote vulling in, die wat door het glazuur schijnt. Die ziet er dus nu wel erg lelijk uit, zo naast dat mooie wit. Eind van het jaar gaan we een nieuw plan maken, de tandarts en ik. Wordt het dan de kies die echt moet, breekt er voor die tijd van een andere kies nog een stuk af, of zal ik voor mooi gaan en dat zwartere kiesje netjes laten vervangen voor een mooie porceleinen kroon?

Net op de video de puberruil uitzending van afgelopen weekend gezien. Omdat de oudste ook een puber is, vind ik het wel leuk dit soort dingen te volgen. Deze keer was er een jongen uit Limburg die ruilde met een jongen uit Vlaardingen, mijn geboorte stad.

De Vlaardingse jongen kwam uit een achterstandswijk. Zijn verhaal was dat hij uit de grote stad kwam, waar geen werk was en waar hij dus op straat zijn geld moest verdienen met het verkopen van drugs. Gek idee, dat is dus mijn geboortestad, waar nog een deel van mijn familie woont. Een grote stad, waar dus kennelijk grote werkeloosheid heerst en waar een weelderige drugshandel de enige manier is om aan geld te komen. Ik baal hier een beetje van, want ik weet wel dat Vlaardingen heus niet een heilige stad is, maar nu werd het zo afgeschilderd als een stad waar je als jongere niet veel meer kan doen dan een beetje hangen op straat. Typisch verhaal van iemand die er zelf niets aan kan doen natuurlijk en alle schuld ligt bij die grote stad, maar toch heeft hij het wel over mijn stad, al woon ik er al 25 jaar niet meer. Mijn beide nichtjes zitten nog gewoon op school (zelfde leeftijd als de puberruiljongen) en mijn oudste nichtje heeft gewoon werk, net zoals haar vrienden en vriendinnen. Zij roken niet, gebruiken geen drugs en hebben voldoende te doen om niet op straat te hoeven hangen. Puberruil is leuk, dat wel, maar ze moeten niet aan mijn stad komen. Al wil ik er van zijn leven niet meer wonen, na geroken te hebben aan de rust en ruimte van het midden des lands. Het is wel mijn geboortegrond en al eeuwen mijn familieroots.
Puberruil bij de KRO

Maandagavond was er een benefietdiner voor Matoekoe. Matoekoe is een tehuis voor gehandicapten in Suriname, wat we met onze voetbalvereniging ondersteunen. Met het diner wilden we geld ophalen voor de boerderij die ze daar op willen zetten. Ik mocht ook komen om foto’s te maken en ik mocht aanschuiven aan het diner. Dit alles vond plaats in het Koetshuis te Bennekom, een restaurant met een heuse ster. Na wat amuses met een spaanse Brut, gingen we aan tafel. Daar kregen op mooie borden heerlijke gerechten geserveerd. Zoals het hoort, aandacht voor uiterlijk en smaak, maar niet om een vol gevoel bij te krijgen. Een kruidenla met gerookte zalm en rauwe asperges en een crème van mierikswortel. Daarna een cappuccino van kreeft met pareltjes groente en als hoofdgerecht een gebakken ossenhaas met ganzelever, roseval aardappeltjes (partjes) lavaspesto en een jus van rode biet en port en tenslotte een heerlijk nagerecht: vanilleparfait met aardbeien en een compote van rabarber. Alle smaken in balans en werkelijk tongstrelend en zeker smakend naar meer.

Tussen de gerechten door een geweldig optreden van de dames Femme Vocale, die een muzikaal diner verzorgden. Ontzettend leuk om dit een keer mee te maken en om eens iets uit een echt goede keuken te proeven. Maar zelf daar een keer gaan eten? Nee, dan heb ik toch liever iets wat minder verfijnds, maar veel beter betaalbaar 😉

Nog even en dan moet het echt klaar zijn, het schilderwerk. De buitenboel is af en nu rest nog in ieder geval de kozijnen van het kantoorraam. Die geef ik vandaag de laatste lik en dan kan eindelijk alles in kantoor weer een beetje op zijn plek.

En natuurlijk heb ik weer woeste plannen om nu gelijk weer eens wat op te ruimen, want één blik in de kast en zie ik een heleboel mappen, maar doe ik er iets mee? Nee. En al die computerbladen van jaren geleden, kan ik daar nog iets mee? En dan natuurlijk nog gelijk ‘misschien’ denken, terwijl ik weet dat ik ze toch nooit meer inkijk. Oh wat is de stap naar Oud Papier dan groot. Maar ik spreek mezelf weer streng toe. Bij een mooi geschilderd kantoorkozijn hoort ook een nette kamer en nu alles toch op zijn kop staat, kan ik dat toch gelijk even uitzoeken…… of zit het ‘m in dat ‘even’?

Altijd hoor je mensen klagen. Dit is duurder geworden en dat is duurder geworden. En meestal hebben ze gelijk. Alleen in één branche klagen de mensen andersom, ik ook: in de computerbranche. Net weer een digitale nieuwsbrief binnen van Paradigit. Vorig jaar heb ik een SD kaartje gekocht van 1 GB, voor in mijn PDA. Na lang zoeken wist ik, bij Kral hadden ze de goedkoopste, 80 euro. Verder kwam ik ze alleen boven de 100 euro tegen. Nu bij Paradigit, afgeprijst van 39,95 voor 29,95.

Eindelijk was het zover. Afgelopen dinsdag kon ik eindelijk de jongens de Lion King laten zien. Vooral de jongste was opgewonden, want hij had het idee dat hij naar iets fantastisch toeging en geef hem eens ongelijk.

Gelijk uit school vertrokken we naar Scheveningen. Op tijd, want we waren alle files voor. Gisteren hoorde ik van de buurvrouw (die van de kaartjestip), dat ze op de radio van lange files naar den Haag hoorde en ze vreesde dat wij erin stonde. Gelukkig niet dus. In een hippe strandtent een hippe rose gedronken (dat doe je toch in zo’n loungebar) en daarna lekker wat gegeten. De jongens hadden graag naar McDonalds gegaan, maar onze vriend had deze tent in gedachten, wel veel lekkerder, maar ook veel geprijsder. Hij tracteerde en wij genoten. Na nog een korte wandeling op het strand was het tijd voor de voorstelling. K, de jongste, hield zijn horloge goed in de gaten. Eindelijk mochten we dan naar binnen. We hadden andere plaatsen dan ik in gedachte had (1e ring midden, ik dacht zaal), wat verder van het podium, maar met een goed overzicht en omdat het daar wat steiler was, ook voor de jongens goed.

Lees verder

Elke keer als er weer reclame op de tv was, vertelde ik de jongens hoe ontzettend mooi en indrukwekkend die musical wel niet was en dat ze die echt een keer moesten zien. Waarom gaan we dan niet, was dan het antwoord.

Tja, een beetje goed plek is bijna onbetaalbaar. Tot ik gisteren de buurvrouw tegen kwam die kaartjes had gekocht voor 25 euro, met de tip waar ik even op moest googlen. Nu ga ik komende dinsdag met de jongens en een vriend van ons. En we zitten op superplekken, eerste rang en 6e rij. Het liefst zou ik een camera meenemen en de gezichten van de jongens willen filmen, want ik weet dat ze hiervan ontzettend gaan genieten (en ik ook)

Het zag er zo mooi uit, onze straat met de bloeiende prunusbomen. Maar het maken van een foto kwam er even niet van. De pracht was slechts van korte duur. Nu hebben we nog een roze straat, maar dan letterlijk. De bomen hebben in zeer korte tijd hun pracht al weer verloren. De harde wind rukt de bloemen uit de bomen en kleurt de straat roze. Jammer, dat deze pracht altijd maar van zo’n korte duur is. (foto uit het archief van vorig jaar)

Vanavond hadden we babybeurs in het dorp. Allemaal mensen die hun babyspullen kunnen verkopen. Een oud-vrijwilligster was er ook om leuke spullen te kopen voor het kinderdagverblijf waar ze nu werkt. Een muziekdoosje had ze nog nodig voor in de slaapkamertjes. Ze vond er één, een beertje Paddington. Door aan zijn hoed te trekken kwam er muziek. Kwijlen. Want hij was schattig, leuk, lief, zacht…..én te duur voor het smalle budget: 5 euro.

En Christien, de leidster is zo’n schat van een mens Ze is nu helemaal gelukkig met haar beertje Paddington muziekdoosknuffel. En ik? Ik voel me niet 5 euro armer – want een dankbare blik, een knuffel en bijna tot tranen geroerde Christien is veel meer waard.

Het jammere van WordPress in combinatie met mijn kennis van PHP is dat je afhankelijk bent (een soort van) van de templates die op internet te vinden zijn. Ik probeer dan met wat verandering van kleur en wat plaatjes het log een beetje ‘mijn’ te maken. Maar dan is het weer te zoet, en dan weer te saai en dan weer……

’t is het nog niet helemaal, maar ’t komt vast nog wel een keer…..

Het uiterlijk van je log is toch zoiets als kleding?? Je hebt niet elke dag hetzelfde aan toch? Dus ook het log weer even ander jasje. Tot ik zelf iets heb gemaakt, iets eigens…. of toch weer ergens wat anders vind 😉

Ik krijg te doen met de mensen die in de buurt van schiphol wonen. Wat er op het moment aan de hand is weet ik niet, maar straaljagers, vliegtuigen en van die heerlijke legerhelicopters zijn nu al voor de tweede dag hier de rust aan het versturen. Continu vliegen ze over. Ik neem aan dat het tijdelijk is, maar je zal er maar elke dag tussen zitten.
Het geeft een beetje een angstig gevoel. Wat doen die vliegtuigen daar, waarom vliegen ze hier heel de tijd rondjes?

En waar kan ik nu eigenlijk zoeken op internet wat dit gerommel in de lucht betekent? Als bewoner van een streek zou je toch eigenlijk op de hoogte moeten worden gebracht als het leger een paar luchtoefendagen in gepland heeft. Ik onderga het nog maar even. Hopelijk is het straks weer gewoon rustig.

Al jaren werk ik als vrijwilligster bij de kinderkledingbeurs hier in het dorp. Twee keer per jaar verkopen we tweedehands kinderkleding. Af en toe brengt iemand ook wat eigen kleding mee, die dan gretig door vele van ons gepast wordt en daarna van eigenaar wisselt. Maar dit is sporadisch en zo zoeken we af en toe naar een leuke oplossing om onze eigen kleding uit te wisselen. In de NRC-next lees ik het, een swaparoo. Een groep dames met ongeveer dezelfde maat komt bij elkaar en neemt kleding mee die niet meer past, niet meer leuk gevonden wordt of die al een tijdje niet gedragen is. Deze kleding wordt op een hoop gegooid en iedereen toont de eigen kleding, vertelt er eventueel wat bij en de andere kunnen dan aangeven of ze het wel of niet willen hebben. Sommige kleding is ook door de andere niet meer gewenst en kan eventueel naar een goed doel, de andere kleding wisselt van eigenaar. Het lijkt me in ieder geval een gezellig avondje met veel lol en de mogelijkheid op een nieuwe garderobe. Ik ga het in ieder geval bij de dames voorstellen. Jammer dat ik pas kritisch door mijn eigen kleding ben gegaan en een heleboel richting Hongarije heb gestuurd. Maar wellicht komt er toch weer wat leuks van de andere binnen. Swaparoo – iets om te onthouden dus.

De telefoon gaat en als ik opneem begint een Engelse Brenda mij te vertellen dat ik iets gewonnen heb. Dat iets kan ik niet helemaal volgen, maar het zijn er wel meer dan 200.000 begrijp ik. Om die prijs los te maken, moet ik even op de 0 van mijn telefoon toetsen. Opeens gaat er een hele grote bel rinkelen, en misschien wel meer. Was het niet zoiets als ‘als je op die toets drukt, wordt je doorgesluisd naar een of ander ver eiland en schrik je je te pletter van je telefoonrekening’??? Ik weet een andere toets, een betere denk ik – de ‘verbreek heel snel deze verbinding’-toets.

Langzaam aan ben ik al onze videobandjes aan het digitaliseren. Gelukkig doet onze oude camera het nog steeds. We hebben een nieuwe digitale omdat deze wat onbetrouwbaar begon te worden, maar hij laat me nog steeds niet in de steek. Dus bandje erin, via de tv-kaart opnemen, een beetje editten in Pinnacle en dan op DVD. Omdat L toch steeds weg is kan het opnemen op zijn computer. Het geluid zacht op de achtergrond, zodat ik de voortgang een beetje in de gaten kan houden. We zitten nu zo’n 11 jaar terug, 1995. K. is net geboren en M. is 3 en continu aan het babbelen. Een klein propje met een bolle toet. Lijkt in bijna niets meer op de steeds langer wordende slungel. Het enige herkenbare is het sabbelen. Zodra hij de kans krijgt, steekt hij nog steeds heerlijk twee vingers in zijn mond en kan er dan nog net zo dromerig bij kijken.