Een hele poos geleden (zie hier) heb ik van iemand die ging emigreren een ‘makkelijk te onderhouden, niet veel vragende’ plant gekregen. Hij staat mooi voor het zolderraam en vraagt idd niet veel. Maar zonet heeft hij te kennen gegeven een beetje water op zijn tijd toch wel prettig te vinden. Dat heeft hij dan ook gehad en nu maar hopen dat hij weer een beetje bijkomt.

Op verzoek nu met foto. De patient heeft ondertussen al wel wat water weggewerkt 😉

Gisteren keek ik uit het raam en in de regen zag ik zowel papa merel als moeder merel op de schuurrand zitten met een snavel voor wormpjes. Vanochtend was het nest (van onderaf gezien) leeg en het was er stil. Als ik terug bij de keukendeur ben hoor ik bladeren ritselen en zie ik net één van de ouders het nest op vliegen. Dan hoor ik het heel in de verte – het zachtjes piepen van kleine vogeltjes. Zal ik straks stiekem even op het dak kruipen om van bovenaf voorzichtig een blik te werpen?

Ik zit ondertussen naar de televisie te kijken. Yorin over een gevangenis in Amerika, Camp-city.
De directeur zit daar te stralen, dat hij het zo goed doet. Het eten kost bijna niets, want hij haalt overal gratis afgedankt voer vandaan. Alleen de honden hebben airco. Gevangen zitten de hele dag in de hitte, maar mogen geen extra water. En die directeur zit met een zelfvergenoegdzame blik te kijken. Het zijn geen mensen, maar tweede rangs burgers….. schijnheilige rotkop. Ik kan mij daar zo pissig om maken. Typisch amerikaans, mag ik natuurlijk niet zeggen, want niet iedereen is zo in Amerika, maarmet zo’n schijnheilige aan het hoofd kan het niet anders. Kennelijk mag deze gevangenis…. ach….

Tja, zo heet de nieuwe prinses. Niet geheel onomstreden, zo noemt Elsevier de naam. Alexia is ook de naam van de buitenechtelijke dochter van prins Bernard. Alleen de naam Laurentien…brrrrr
Bron: Elsevier

Vroeger had je van die teenslippers. Makkelijk voor op de camping, maar met een uitstraling van supergoedkoop. Als je een beetje indi was (dat had je bij ons iig, met van die jurken uit het indische winkeltje en vooral ook veel wierook) had je van die leren bruine.
Nu zie ik de hele wereld op die teenslippers en vandaag zag ik zo’n fleurige mand buiten staan bij blokker. Dus nu heb ik een paar knalroze, met een fraaie blom bovenop. Heerlijk supertruttig en vooral echt niets voor mij en daarom gewoon leuk.
Nu zie ik dat ik eigenlijk ook nog knalroze nagellak moet hebben. Zal ik dan toch maar de roze bh houden? Het hempje was te klein, dus het hele roze setje zit weer in de zak voor retour. Ik kan morgen ook nog een paar knalgele slippers kopen 😉

Familie Merel heeft zijn nest klaar. Om en om zitten meneer en mevrouw te broeden in het nest. Liefdevol wisselen ze elkaar af. Hoewel wij mens zijn, vertrouwen ze ons redelijk. Ik kan heel dicht bij ze komen en ook mag ik heel dicht bij het nest komen. Zolang ik maar geen grote onverwachte bewegingen maak vinden ze het wel best. Tenslotte ben ik ook dat mens dat altijd lekkers strooit in de tuin, toch?
Vandaag voorzichtig é©® blaadje van de druif ‘gesnoeid’. Kijk, hier zit meneer Merel. Mevrouw Merel heeft nogal eens de neiging om met haar kontje net over de rand van het nest richting mij te gaan zitten en ja… zo fotografeer je een dame natuurlijk niet.

Ergens in de buurt heeft iemand een elektrische gitaar gekregen en een versterker. Dus nu speelt hij bijna dagelijks op dat ding. Tenminste, ik neem aan dat hij in de veronderdstelling is dat hij ‘speelt’ op dat ding. Mijn ‘kenners’oor zegt mij dat dit figuur redelijk lang bezig is geweest met luchtgitaarspelen, daar redelijk goed in was en nu denkt dat hij een echte gitaar op de zelfde manier moet behandelen. Gewoon wat met je armen over die snaren rammen. Akkoorden heb ik nog niet gehoord, een beetje leuk pingelen al helemaal niet. Beetje Linking Park, maar dan erger.
Mag het geluid uit ????

De aankoop dan. Natuurlijk zijn de kleuren buiten in de zon veel mooier, maar niemand krijgt mij nu naar buiten.

De mussen zijn wijs. Zij zoeken de beschutting van het groen. Luid klinkt hun gekwetter uit de kamperfoelie. Anders waren ze zeker van het dak gevallen. Mens lieve wat een hitte. Net noodgedwongen even naar de markt. Natuurlijk het verkeerde tijdstip, want veels te heet. Gelukkig stond er een heel leuk standje zodat ik nu twee kleurige zomertopjes rijker ben. Samen met een gele en roze bh en dito hempjes. Dus laat die zomer maar komen, maar graag niet overdrijven.

Het is al na zevenen als ik wakker word. Met een hoofd dat barst. Ga ik nog? Pff, nee, echt geen puf.
Nu waait er een frisse wind door mijn huis. Alle ramen open en het is buiten nog niet al te heet. De lucht is wat grijzig, maar de zon schijnt. Nu nog even de frisse wind door mijn hoofd, want dat barst nog steeds. Zo eerst even pauze met een kopje koffie en dan weer wat gaan doen.
En het moet droog blijven, want vanmiddag met een stel meiden ergens in een grintgat bij een boot zitten. Wijntje, kampvuurtje…. dat lijkt me toch wel erg lekker.

Het is warm en eigenlijk al weer laat. Ik ben moe en moet eigenlijk naar bed, maar het zweterige weer houdt mij nog tegen.
Morgen wil ik eigenlijk om 6.30 gaan zwemmen. Ik voel me daarna fitter en bovendien heb ik mij voorgenomen dit twee keer in de week te doen. Vorige week is er al één keer bij ingeschoten en vanmorgen was ik moe.
Dus morgen wil ik. Dus ik ga naar bed en lig daar waarschijnlijk nog een poos boven het dek te zweten.
En morgen ben ik dus weer moe. Maar ik wil doorzetten, want anders doe ik helemaal niets aan sport.
Het is toch te erg – en, erger nog… it shows 🙁

Gisteravond een BBQ bij vrienden. Ik kauw gezellig wat op een hamburger als ik op iets hards terecht kom. Shit, stukje bot waarschijnlijk. Ik werk subtiel het harde dingetje mijn mond uit. Gruwel, dit lijkt wel een stukje kies (zeer herkenbaar, want er is bij mij al eens wat afgebrokkeld). Snel met de tong langs de kiezen, maar alles wat nog glad had moeten zijn is glad, dus ik gruwel nog meer. De gastvrouw vraagt wat ik zit te bekijken en laat haar het stukje kies zien. Een steentje, is haar antwoord. Nou echt niet, dit herken ik dus duidelijk als een stukje kies, dat zwarte randje komt van een vulling..
Maar goed – hamburger toch wat voorzichtig opzij geschoven en alleen de sla nog maar gegeten. Totdat ik opeens toch met mijn tong iets voel wat ik niet hoor te voelen. Ja hoor, helemaal achterin voelt het niet meer glad. De tandarts zal in zijn handen knijpen, kroon nummer 4 komt op de lijst “Ik laat ze doen als ik weer moed heb”. De kies is uit het zicht en niet gevoelig (voorwaarde van de tandarts – als ze gevoelig zijn moet ik hard zijn voor mezelf)

Zaterdag 3 uur ’s middags heb ik een afspraak. Dat heb ik wel vaker en weer erger ik mij eraan dat mijn agenda maar tot 13.00 uur gaat. Daar trek ik mij natuurlijk niet veel van aan, maar toch is het vreemd. De weekdagen duren maar tot 19.00 uur, de zaterdag tot 13.00 uur en de zondag kent geen tijd. Daarnaast delen zaterdag en zondag één pagina.
En dit is niet de eerste agenda die dat heeft. Deze heeft opzich nog veel ruimte voor de zaterdag en zondag.
Ik krijg het gevoel dat werkende mensen geen avond- en weekendafspraken maken (nou ja zaterdag tot 13.00 uur) en mensen met een levendig sociaal avondleven (of misschien wel werkend avondleven) kennelijk geen agenda nodig hebben, want ik ben nog nooit een agenda tegen gekomen die dus voldoende ruimte bood voor avond- en weekendafspraken, en wie hem wel kent mag het melden. Oh en hij moet in de tas passen en ja, ik heb ook een electronische variant die het wel heeft, maar soms vind ik papier handiger.

Zaterdag hebben we de tuin weer eens flink onder handen genomen. De grasranden over het terras afgestoken en met de restje gras de lelijke plekken door konijnenpies weer een beetje opgevuld. Als we even later naar buiten komen liggen alle stukken gras weer door de tuin. We stoppen ze weer terug en ik maak ze maar eens flink nat. Vast een vogel. De volgende dag komt onze jongste naar binnen. Er zit een vogel in de druivenrank. Als ik naar boven kijk, zie ik nog net een merelkopje boven een warboel van varenblad, gras, hooi en andere planten uitsteken. Ik herken het en en ander wat los is komen te liggen na de tuinschoonmaak. Leuk, een merelnest. Ook nog eens op zo’n plek dat ik een keer stiekem vanaf het dak erin kan gluren. Vanmorgen zie ik dat onze gast alweer druk bezig is geweest. De hele vensterbank ligt vol met plukjes mos die ze weer ergens vandaan heeft gehaald. Het nestje ziet er al een stuk solider uit. Ben reuze benieuwd.

Ik ben in de tuin als de telefoon gaat. Ik ren naar binnen en neem op. Stilte aan de andere kant. Dan hoor ik die vent weer hijgen en mij vertellen dat hij wat lekkers in zijn handen had. Nou, geen interesse. Waarom bellen die kerels nou gewoon geen sexlijn? Daar willen die meiden vast wel weten wat voor lekkers hij in zijn handen had.

Aan het einde van het seizoen is het altijd feest bij de voetbalvereniging: De medewerkersavond. Alle mensen die zich in het afgelopen jaar hebben ingezet voor de vereniging mogen gezellig komen feesten. Voor eten en drinken wordt gezorgd. De mannen van het eerste doen de bediening. Omdat deze avond een surinaams tintje heeft, vanwege onze prille verbondenheid met het opvangcentrum Matoekoe in Suriname, lopen deze heren met een kleurig tafelkleed omgeknoopt. Helaas niet met de bijbehorende blote bast. Jammer, want ze hebben bijna allen een mooi jong getraind lijf.
Een puber van een jaar of 17 heeft toegang gevonden tot de muziekcomputer. Jammer, want ik had net uitleg gekregen over de werking en een hele rij lekker swingende muziek klaargezet. Maar helaas Jan Smit dendert alweer door de kantine. Wie jaagt dat jong weg? Marco komt nu door de boxen. Oké daar willen de meeste dames wel op dansen. Voor hem dus het teken dat wij dit soort muziek allemaal heeeel mooi vinden en bovendien waarschijnlijk doof zijn, want de stereo gaat op vol.
Gelukkig weet iemand er af en toe nog een heerlijke seventies doorheen te gooien. En ze hebben lekkere wijn.

Dat alles was gisteren. Ik heb mijn bed nog gevonden (de vereniging is hier gelukkig vlakbij), zelfs pjyama aangedaan en tanden gepoets en lenzen uit de oogjes. Helaas stond mijn biologische wekker nog op 6 uur (waarom dat tijdstip weet ik ook niet) Ik ben wakker en kom niet meer in slaap. Krijgt vanmiddag manlief het ook nog op zijn heupen en moet de tuin gedaan.
Ik merk nu ontzettend dat ik geen twintig meer ben. Ik ga onderuit, neem mijn derde pilletje en duik er straks vroeg in.
Gelukkig is het niet elke week feest in de kantine

Onderzoek naar mijn mening:
Mensen die structureel hun kinderen mishandelen moeten gesteriliseerd of gecastreerd worden zodat ze geen kinderen meer kunnen krijgen. Of deze mensen moeten onder toezicht anti-conceptie gebruiken. Wat is hierop uw mening?
Tja – wat moet je er nu van vinden. Ter bescherming van eventuele kinderen denk ik JA, maar verplicht? Onder dwang?
En wat vind ik van de hoogte van de straf van de moeder van Savanna? Goed, te weinig, te veel, geen mening? En hoelang vind ik dat ze de gevangenis in moet.
En ik weet het niet. Als ik het nieuws een beetje heb gevolgd heeft zij om hulp geroepen, maar werd er niet ingegrepen. Heeft ze niet bewust mishandeld, maar is ze ziek in haar geest. Moet zo iemand dan levenslang achter de tralies?
Ik weet niet het en vrees dat de antwoorden die gegeven worden gebruikt worden voor stemmingmakerij.

Iedereen heeft denk ik wel van die kleine dingen waar je je ontzettend aan kunt ergeren, maar waarvan je ook denkt ‘Mens waar maak ik mij toch druk om?’
Ik heb die natuurlijk ook:
– bestek dat niet geordend in de vaatwasser gedaan wordt(mens wat maakt dat toch uit)
– elke keer een nieuwe mok pakken, terwijl je makkelijk een mok twee keer kunt gebruiken (die vaatwasser wast wel, hoef je toch niet met de hand te doen?!)
– die stoelen, die na gebruik gewoon maar ergens blijven staan en niet weer onder de tafel geschoven worden
– dingen die ergens neergezet worden terwijl het een kleine moeite is ze gelijk even weg te bergen
– Mensen die snel een tweede keer opscheppen en geen rekening houden met de anderen, die vast ook nog wel wat willen (kan ik mij mateloos aan ergeren, terwijl ik zelf eigenlijk toch niet meer hoef)
– Mannen die trots zijn (denk ik dan) dat ze zo krachtig van grote hoogte in de pot kunnen pissen en weigeren te gaan zitten (is zo ongemakkelijk)

En zo zijn er nog wat van die dingen. Groot in stresstijden, belachelijk klein in rustige dagen.

Daan is mijn buurjongetje van net 2. Door de schutting heen kan hij net in onze tuin gluren. Wij zijn interessant en vooral de jongens. Hij heeft onze waterbaan om mee te spelen en de jongens hebben dat voor hem in elkaar gezet. Vrienden voor het leven dus.
Zodra er geluid is uit onze tuin horen we zijn stemmetje al komen. Hij begint met de naam van onze oudste, zijn grootste favoriet. Nee, die is er niet, dan de tweede, ook niet, en sinds kort heeft hij ook mijn man aan zijn rijtje toegevoegd. Het blijft nooit bij één keer vragen. Hij begint gewoon elke keer weer opnieuw, totdat iets anders zijn aandacht vraagt.
Hij begint weer. Eerst zijn grote favoriet. Nee, die is er niet. School? Nee. Binnen? Ja. Werken? (want dat doe ik dus binnen) Nee. Hij moet huiswerk maken. Oh. Met de boor? Nee. Oh nee, met de hamer!

Straks komt mijn ‘nog net niet’ schoonzusje eten. Zij is hier in de buurt en had niet zo’n zin om in de spits naar Amsterdam terug te rijden. Kan ik mij indenken.
Dus nu moet ik iets leuks verzinnen. Voor mijn broertje is het makkelijk, die is dol op spagetti met rode saus en die mag hij thuis niet te vaak eten (opmerking van zijn vriendin: meerdere keren in de week gaat vervelen – kan ik mij ook indenken)
Mijn broertje walgt werkelijk van champignons, dus dan moeten die maar op tafel komen – want zij vindt ze heerlijk maar die mag zij dus niet teveel thuis klaarmaken (hij zal het zeker niet doen).
Dus nu iets leuks met champignons verzinnen. Ik heb in ieder geval lekkere grotchampignons gehaald, want die witte in die blauwe doosjes proef je eigenlijk niet.