Gisteren was de bergrace by Night. Vanuit Wageningen liepen rond de 300 scholieren 5 km naar Ouwehand Dierenpark. Initiatief van deze actie lag bij Gerard Nijboer (links), die de kinderen wat meer aan het rennen wil krijgen, onder de kreet Run2bfit, fun2bfit. Onze oudste (rechts) liep mee. Hij werd van de jongens in zijn leeftijdscategorie 9e en op het geheel van de 5 km 12e. Dat is toch iets om trots op te zijn?!
Alleen jammer dat deze ouders hem onderweg wilden ondersteunen, ik hem in het donker nog net op het laatste moment herkende en zijn vader hem niet gezien heeft en we dús te laat bij de finish waren (klimmen hoor met de fiets de Grebbenberg op). Maar het mocht de pret (en de trots) niet drukken.

Het is woensdagmiddag dus de jongste gaat bij een vriendje spelen. Als hij vertrokken is op zijn fiets, ga ik weer boven aan het werk. Plotseling gaat mijn hart als een gek tekeer en zit ik te trillen op mijn stoel. Zou er iets….. en dan stel je voor dat er iets…… Maar we zijn nu een half uur verder en ik heb geen gierende sirenes door het dorp horen gaan en het vriendje heeft nog niet gebeld waar hij toch bleef. Loslaten, het is soms echt moeilijk.

Binnenkort ‘moet’ ik weer. Een feestje met een stel niet al te makkelijk in het gareel te houden, net-tieners. Vorige jaren kon ik nog een beroep doen op L. maar die zit de komende weken op de woensdag vol en de zaterdagen liggen voor de kids vaak ook wel moeilijk. Dus neem ik de moedige stap en probeer het alleen. Dat wil zeggen, hier in huis ben ik alleen, als ouder/begeleider, maar via internet heb ik hulptroepen ingeroepen. Via Hexos. Daar kun je een spel bestellen en via internet en telefoon zorgen zij dan dat de kinderen ongeveer drie uur op missie zijn, als spytives. Het lijkt mij ontzettend leuk en K. ook (het is zijn feestje). Ik ben daarnaast ook ontzettend nieuwsgierig. Ik wacht nu met spanning op de bevestiging, dan kunnen de uitnodigingen weg. Ik hoop dat de andere jongens het ook leuk vinden. Ze zijn af en toe wat verwend, met lasergamen en andere ‘iedereen het huis uit en laat een ander ze maar vermaken’-feestjes. Nu is dit gedeeltelijk natuurlijk ook door een ander verzorgt, maar als de kids gaan klieren, sta ik er wel alleen voor. Maar ik heb er wel alle vertrouwen in.

In de klas van K. was de sfeer niet echt optimaal meer te noemen. Voor de Kerst is daar externe begeleiding in gekomen en gisteravond waren alle ouders uitgenodigd om geinformeerd te worden over het proces in de klas. Wat een ontzettend rijke lessen krijgen de kinderen nu. Na een observatie had de externe begeleidster de klas verteld van haar bevindingen. De klas was wel wat geschrokken en maar hadden toch veel herkend. Ja, dat was inderdaad niet zo goed wat ze deden. Daarna werd het traject gestart. In fasen leren de kinderen sociale vaardigheden. De eerste stap is het benoemen van je eigen en elkaars kwaliteiten. Waar ben je goed in en waar vind je dat anderen goed in zijn. Zo leren de kinderen uitgaan van elkaars positieve kanten. Daarna leren de kinderen van afbrekers en opstekers. Afbrekers moet je niet doen, daarmee haal je anderen onderuit en van opstekers worden anderen blij. Ze leren de ‘IK’ boodschap: ‘ik vind het niet leuk wat je nu doet’ in plaats van ‘doe niet zo stom’ of nog korter ‘stommerd’. Ze leren van verbale en non-verbale boodschappen, ze leren de ‘zekere houding’ (rechtopzitten of staan, 2 voeten stevig op de grond, schouders naar achteren, buik vol lucht en dan praten). Ze leren ook opkomen voor zichzelf, maar ook voor elkaar. Kortom, ze leren van alles over communiceren met elkaar. Nu leren ze omgaan met conflicten – praat het uit, alleen die mensen die een conflict met elkaar hebben en de rest bemoeid zich er niet mee. Benoem waar je mee zit, laat elkaar uitpraten en kom er samen uit. In oefeningen en praatsessies behandelen ze deze stof Lees verder

Vandaag viert de juf van K. haar verjaardag. Eén van de feestonderdelen is Idols. K. heeft zich ook opgegeven en is druk aan het oefenen met het nummer Talk van Coldplay. Standaard is dat er geplaybackt wordt, maar K wil gewoon zelf zingen. Hij heeft de clip een paar keer gezien, maar ja – daar ligt de zanger gewoon maar wat en de vraag is wat hij nu moet doen. Van de muziekboekenstandaard maak ik een microfoonstandaard en vertel hem dat hij daar maar wat mee moet doen en doe het voor. Hij gaat weer aan de slag om even later met de tranen hoog weer boven te komen. Hij heeft spijt dat hij zich heeft opgegeven en wil eigenlijk niet meer. Het lukt natuurlijk niet zoals hij wil, maar dat blijkt de reden niet te zijn. Misschien vindt de klas het wel kinderachtig en zeker dan met die microfoon. Het wordt weer een heel gesprek. Als de halve klas meedoet met Idols, vinden ze dat dus niet kinderachtig, want anders doen ze het niet (zit wat in – maar nog geen overtuiging). Er zijn nog een paar jongens in de klas, die nog wel eens kunnen klieren en K is daar natuurlijk heel gevoelig voor. Wat doen die jongens dan? Nou die lopen mee in de modeshow – tja kijk als er dus iets kinderachtig is….. maar hij loopt zelf ook mee (nog steeds niet overtuigd). Maar we geven niet op. Eén jongen met een grote mond, doet helemaal niets – kijk dát is kinderachtig en die anderen zijn dus ook zo kinderachtig dat ze alleen een beetje in een modeshow durven mee te doen en verder niets. Hij durft dit en is dus helemaal niet kinderachtig. Hij is overtuigd en gaat verder met oefenen. Hij heeft wat assertieve zinnen in zijn geheugen opgeslagen voor als ze er wat van durven te zeggen…Lees verder

De conducteur fluit en ik werp nog een kushandje de trein in en daar gaat hij. In de trein zit L. die voor 3 weken naar Kenya gaat. Meestal kreeg ik een gevoel van vrijheid over me, heerlijk even het rijk alleen (met de kids dan), maar nu sta ik triest de trein na te staren. Drie weken, het lijkt zo’n lange tijd. En het is niet eens de eerste keer dat hij weg is, hij is vaker weggeweest en ook wel langer. Maar nu is het voor het eerst dat hij langer weg is sinds het tussen ons weer lekker loopt. Ik hoef nu niet even letterlijk wat afstand. Ik wil hem gewoon hier en dichtbij. En het gekke is dat hij dat ook voelt. Voor het eerst ziet hij er ook wat tegenop om langer weg te zijn. Maar we komen de tijd vast goed door en we hebben e-mail. Maar toch – het voelt leeg.

 

Gisteravond vierde we de verjaardag van de La van ons KaLamaKe gezelschap. Voor de boys natuurlijk een gezellige bedoening. De oudste was echter ziek en is zijn bed niet uitgeweest, maar de jongste wilde er natuurlijk bij zijn en bij blijven. Hij liep heerlijk te kletsen met iedereen, speelde een potje schaak met een van onze vrienden en amuseerde zich goed. Opeens miste ik hem. Hij is natuurlijk naar boven gegaan. Dat deed hij vorig jaar ook, lekker even in bed lezen en dan gewoon in slaap vallen. Maar boven een leeg bed. Ook ons bed was leeg. Bij zijn broer misschien, even kletsen en daar in slaap vallen? Maar ook niet. Lag hij dan toch beneden op de bank? Die hadden we in een hoek van de kamer gezet, zodat hij niet zoveel ruimte in beslag nam. Maar ook daar niets. Toch wel vreemd, dat je om 11 uur ’s avonds opeens een kind kwijt bent. Plotseling vroeg iemand of hij niet onder de tafel kon liggen en jawel: op de poef die daar stond, was hij heerlijk?? gaan liggen, zijn voeten op de zitting van zijn stoel, uit het zicht onttrokken door het tafelkleed. Hij had zich verstopt om er bij te kunnen blijven, maar was in slaap gevallen. Heerlijk toch?!

Het is nog niet eens 5 uur als ik beneden een wekker hoor. Even later gaat de ketel aan omdat er iemand onder de douche gaat. Shit, nu moet ik er ook uit. De oudste gaat een dag naar Winterberg, langlaufen. Om 6 uur vertrekt de bus en omdat ik vanavond geen auto heb, heb ik aangeboden dus vanmorgen te rijden. Om half 6 moet ik nog 3 makkers van zoonlief oppikken. Gelukkig hebben we niet zoveel krabwerk en staan de jongens overal klaar, uitgezwaaid door slaperige moeders en één vader. Die anderen lagen waarschijnlijk allemaal nog op één oor.
Op tijd zijn we op de plek, waar het een gekrioel van auto’s, ouders en kinderen is. Ik zie een rijtje bussen staan en parkeer de auto er maar achter en breng de jongens naar de bussen. Hun bus staat er al en zij gaan lekker warm binnen zitten. Het is bijna tijd, dus ik wacht tot de bussen weggaan. In de auto nog even gezien dat het toch wel -7 was buiten en dat begin ik nu ook te voelen. Pas om half 7 vertrekken de bussen. Ik kijk de bus in en zwaai, maar kennelijk heeft hij allang gedacht dat ik weer in mijn warme bed lig en hij kijkt niet eens naar buiten.
Dag liever, veel plezier en doe een beetje voorzichtig, fluister ik dan maar in de koude stilte. Mijn auto staat nu verlaten in de straat en thuis gekomen is het te laat om nog terug te kruipen. Dan maar genieten van de lange dag?!

Voor de kerst zijn de jongens wezen logeren bij mijn broer en zijn vriendin. Daar is dé grote vriend van de jongste blijven liggen; Grijs. Opsturen per post durfde we niet. Stel je voor dat Grijs ergens in de kerstdrukte zou verdwijnen. Hij moest het dus doen met de reserve Grijs. Gisteren was ik bij mijn ouders en zij zouden naar mijn broer gaan. Ik zou met de trein naar huis, maar of ik nu rechtstreeks of via Amsterdam zou gaan, maakt voor de treinreis niet uit, het is zelfs iets goedkoper. Dus ik mee naar Amsterdam, waar ik Grijs snel in ontvangst nam. De hereniging thuis was ontroerend. Want reservegrijs is wel lief, en ziet en voelt wat zachter (hij is nog niet zo kaal geknuffeld), er is toch maar één Grijs.

Als de mannen gaan voetballen, besluit ik weer eens even bij een vriendin langs te gaan. We praten gezellig even bij. Over de kids, vakantie, de school enz. Als het tijd is om naar huis te gaan om te gaan koken, nemen we nog even wat kooktips door. Zij zijn vaak tegen half 6, zes uur thuis, dus sterren in het snel assembleren (zoals zij dat noemt) van een maaltijd. Vlees, groente ed, allemaal in makkelijke porties gebruiksklaar in de vriezer of zo bij AH vandaan. Wat ik eet vandaag: Nou Chow Mie van AH. Zo’n pak met wat ingredienten, waar dan wat vers aan moet worden toegevoegd. Zoiets als Knorr wereldgerechten, maar dan van het huismerk. Bosuitjes, bakje taugé, groene paprika en kip en de rest komt uit de doos. Tijd – ca 15 minuten. Omdat we vandaag met z’n vieren zijn, aangevuld met een zak chinese roerbakgroenten, want die waren in de aanbieding. Morgen dus een gerecht met de andere zak (het zijn de hamsterweken). Weet je dat je die zakken zo in de vriezer kunt gooien en als je ze nodig hebt gooi het bevroren goedje zo in de pan. Je proeft het verschil niet. Nee dat wist ik niet, helaas. Maar zo krijg je echt snel maaltijden binnen 15 minuten op tafel. Kip in de aanbieding? Gelijk snijden en dan in de vriezer. Hoef je dus ook alleen die zak maar boven de pan te legen. En de maaltijd gaat natuurlijk gepaard met een schaal gemengde sla – jaja, ook uit zo’n zak.
Gemak dient de mens. We eten gezond, maar wel met minimale inspanning. En zo heb ik nog wat tips gekregen. Wachten nu op de volgende hamsteractie van AH, en dan mijn tijdbesparende inkoopslag slaan :-))

Bij de voetbal is het winterstop, maar de club heeft een kleine interne competitie voor de E-teams georganiseerd. Alle teams door elkaar gemixed tot nieuwe teams en in poules van 4 worden elke zaterdag nu wat wedstrijden gespeeld. Dus staan we weer langs de lijn in de kou. Maillot onder de broek, wollen sokken aan en dikke sjaal om. Gelukkig schijnt de zon. Als ik bij het veld aankom is de wedstrijd al in volle gang. De jongste dartelt over het veld en staat lekker te verdedigen. Met 3-2 voorsprong gaan ze de rust in. Dan wordt hij aangewezen om op doel te staan. Hij is geen keeper, maar goed, als de trainer zegt dat iedereen een helft moet keepen, dan doet hij zijn taak. De verdediging staat echter te pitten en regelmatig verschijnen 3 aanvallers vrij voor het doel. Hij probeert te redden wat er te redden valt, maar tegen zon overmacht kan hij niet op. Na twee doelpunten neemt één van de andere spelers het doel over. Lees verder

De kerstboom staat weer. Ik heb er weer wat fraais van gemaakt. Jaloers kijk ik altijd naar de bomen die zo verantwoord in elkaar zijn gezet. De onze niet. Hoewel ik dit jaar toch wel weer heel erg op de kleur heb gelet. Fraai met witte en paarse ballen. Zilveren en paarse slingers en van dat paarse engelenhaar. Hier en daar een rode bal, want die vond de jongste het mooiste en niet te vergeten natuurlijk de in snelle vaart verdwijnende kerstkransjes. Ik ben er wel tevreden over en overweeg toch om dit jaar gewoon de boom in een doek te rollen en zo netjes op te bergen in de garage. Zo fraai krijg ik hem volgend jaar vast niet meer en dit is al stukken minder dan vorig jaar. Kennelijk niet kerstcreativiteit af of zo.