Vorige week was ik op een antiekmarkt in Middelburg. Tussen al de kraampjes met antiek en andere oude snuisterijen was ook een kraam met stenen en mineralen. Natuurlijk werd mijn aandacht door die kraam getrokken en in die kraam zag ik een mooi steentje liggen. Wat melkwit doorschijnend, met allerlei kleurgloeden erop. De naam van het steentje was Opaline. Nu ben ik heel blij met mijn blauwe maansteen. Ook een wit steentje met een soort blacklight gloed erin. Maar toch.. dat Opaline steentje bleef mijn aandacht trekken. Het was 2 euro, dus vooruit. Kennelijk moest ik dat steentje hebben. De man deed er een mooi haakje aan voor aan mijn ketting. Steentje netjes in een zakje in mijn tas. De volgende dag wilde ik het steentje omdoen, maar al snel lag het in mijn t-shirt. Het haakje had kennelijk wat losgelaten. Dus steentje weer in het zakje, maansteentje weer om de nek. Thuis het steentje uit het zakje gehaald en neergelegd om een ander haakje aan te maken. Beetje vergeten tot het maandagmiddag een uur of 5 was. Opeens vond ik dat ik het haakje aan het steentje moest doen want het steentje moest om mijn nek. Met een beetje spijt haalde ik mijn maansteentje van mijn ketting en deed de opaline aan mijn ketting.Lees verder

Opeens zag ik ze bij Itaka in de kast staan… stenen met een ziel. Stenen waarin je “in” kunt kijken, die een geheim in zich hebben… of hoe je het dan ook moet noemen. Het lijken gewone stenen, maar als je ze op een bepaalde manier houdt, dan lijkt het alsof er licht uit schijnt. Zo als licht in een kerk door de glas-in-lood ramen kan schijnen. Ik kocht er eentje, zag bij de uitgang van Itaka in de vitrinekast een hele mooi bol staan, waaruit ook licht kwam. Kon ik natuurlijk ook niet laten staan. Het blijken stenen van eenzelfde steensoort: labradoriet. Elke steen een eigen geheim. En elke steen zo mooi, dat ik er niet uit kan kiezen…ik heb dus nu twee mooie stenen en een mooie bol én een mooi geslepen steentje voor om mijn nek.Lees verder