Ik zit op de top van de heuvel en ik kijk om me heen. Onder mij zie ik de groene weide…..verder op loopt de rivier. Hij stroomt vredig door het groene grasland heen. Ik hou van deze omgeving. Zo af en toe ga ik er naar toe. Dan loop ik naar de top van de heuvel en kijk naar beneden.. naar de groene weide en de rivier. De zon schijnt, het is aangenaam weer. Het is hier eigenlijk altijd aangenaam weer. Boven de rivier hangt een mist. Ik kan niet naar de overkant van de rivier kijken. Dat is altijd al zo geweest. Je hebt hier en je hebt de overkant. De overkant is mistig. Lees verder

Tachtig zou ze vandaag zijn geworden. Mijn lieve moeder. Maar het heeft niet zo mogen zijn. 74 was ze nog maar toen ze overleed. Veels te jong. Wat is kanker toch een rotziekte. Zo heb je niets, zo heb je nog maar een week of 6 en zo ben je er al weer bijna 6 jaar niet meer. Het blijft moeilijk en het went nooit. De pijn verdwijnt niet maar verzacht. Maar oh… wat had ik graag die tachtigste verjaardag met haar willen vieren.. ik mis haar…..

Vandaag had ik even mijn vader aan de telefoon. Hij was moe want hij had de hele dag in de tuin gewerkt. Maar, zei hij, je moeder is ook weer thuis.  En dat is precies wat wij wilden. Mijn vader wilde de as graag uitstrooien, maar wij, als dochters, hadden daar wat moeite mee. Dus stond mam netjes nog bij het uitvaartcentrum. Toen mijn vader in Rhodos begon over het uitstrooien van haar as op Rhodos (of een deel van de as) heb ik het voorzichtig bij hem aangekaart. Dat ik eigenlijk niet wilde dat mam ergens werd uitgestrooid, maar dat ik haar graag thuis zou willen hebben. Later kwam mijn vader er weer op terug. Dat hij contact had gehad met het uitvaartcentrum en dat hij de as wilde ophalen. We zouden daar thuis een plekje voor gaan vinden.Lees verder

Ik neem vanochtend maar weer eens de tijd om te mediteren. Ik voel me wat onrustig en dat helpt altijd. Eigenlijk zou ik elke dag zo willen beginnen, maar ik gun me er niet altijd de tijd voor. Eigenlijk stom. Toen ik net begon met mediteren probeerde ik me een mooie plek voor te stellen om te zitten. Als snel had ik een plek in een omsloten wei met mooie bloeiende struiken om me heen. Altijd rustig en mooi weer. Het kostte me al snel geen enkele moeite om daar tijdens de meditatie heen te gaan. Toen mijn moeder stierf heb ik haar daarbij begeleid. Al gauw zag ik een groene weide langs een rivier. Over die rivier was een brug. Ik wist dat zij naar de andere kant van de rivier moest. ZIj gaf aan dat ze moe was en ik vertelde dat ze maar in het gras moest gaan liggen. Toen mijn vader vroeg of ze lekker lag, gaf ze aan heerlijk in het gras te liggen.

Als ik nu mediteer, ben ik op die plek… aan de rivier en ik weet dat ze aan de overkant is. Meestal is het mistig halverwege de rivier. De brug verdwijnt in de mist. Vandaag niet. De overkant was helder en er waren mensen te zien. Ook mijn moeder. Ze mocht naar me toe en ik kon even heerlijk met haar kroelen. Hoewel het me heel verdrietig maakte, want wat zou ik graag even in het echt op haar schouders eens flink uithuilen, gaf het me ook rust. Ze is daar en ik kan bij haar. Langzaam verdween de overkant weer uit zicht. Maar het was duidelijk dat zij daar is.

Een vraag die ik regelmatig krijg en waar ik eigenlijk nooit precies het antwoord op weet. Hoe gaat het nu eigenlijk met mij. Ik weet het gewoon niet. Het is nu iets meer dan een maand geleden dat mijn moeder voor mijn ogen overleed en nog wil het niet echt tot mij doordringen lijkt het. Als ik naar haar foto kijk dan zie ik een vrolijke stralende levenslustige vrouw en kan ik mij gewoon niet voorstellen dat ze er niet meer is. Het kán toch gewoon niet dat iemand die op die foto nog vol leven zit gewoon dood is, weg. Wanneer sta ik mezelf toe het verdriet dat er toch wel degelijk is, toe te laten. Is dat een soort van beschermingsmechanisme? Is het gewoon een soort van verstoppertje spelen? Het is niet zo dat ik stoer loop te doen en niet wil toegeven dat het niet gaat. Het voelt gewoon allemaal zo onwerkelijk nog, terwijl ik wel degelijk weet dat het gewoon werkelijkheid is.Lees verder

Vorige week stond in het teken van het afscheid van Mam. Eerst gingen we vanuit hier naar Matrice, waar Mam lag. Daar zouden L en ik blijven om de mensen te ontvangen die nog persoonlijk afscheid wilden nemen van Mam. Toen we daar aankwamen was bijna de hele familie daar nog. Nog even met elkaar bij Mam gekeken en toen is de rest van de familie met M en K vertrokken naar Vlaardingen. Twee uur lang zijn er vervolgens steeds mensen geweest om afscheid te nemen. Hoewel het niet de bedoeling was dat er iemand van de familie zou zijn ben ik blij dat ik dit toch gedaan heb. Volgens mijn schoonzusje zou het zwaar zijn, maar ik vond het alleen maar mooi om de warmte te voelen van de mensen die stuk voor stuk een warme band met Mam hadden. Het was al na zevenen toen we zachtjes door de dames van Matrice richting de deur werden geloosd. Om half 8 begon immers de afscheidsbijeenkomst en daar moesten we natuurlijk niet te laat komen.Lees verder

Straks naar Vlaardingen voor het afscheid van Mam. Eerst vanavond de gelegenheid voor mensen om persoonlijk afscheid te nemen. We hoefden er niet bij te zijn als familie, maar ik kan Mam toch niet al die mensen alleen laten ontvangen. Ik zal daar bij haar zijn. Daarna is de herinneringsbijeenkomst waar we veel mensen verwachten. Wij als familie zouden daar neit spreken, maar ik heb zo’n mooi gedichtje gekregen dat ik vind dat ik dat daar ook moet vertellen en niet alleen morgen. Hoop dat ik de kracht heb, weet dat ik die kracht daar krijg. En dan morgen het definitieve afscheid van Mam hier. Echt definitief zal het niet zijn, we zullen elkaar weer zien – later En zij zal bij ons zijn als is het in een andere dimensie. Wat dat heeft ze me gezegd. Ik laat jullie nooit in de steek. Ik zal over jullie en jullie kinderen waken. En ik weet dat ze dat zal doen zodra ze dat kan.Lees verder

Hoewel we wisten dat haar leven snel zou eindigen, kwam het toch nog een beetje onverwacht. Vrijdagavond om 23.30 is mijn moeder rustig en vredig ingeslapen. Ze was al de hele dag wat onrustig en ik zou die dag eigenlijk naar een cursus in Wageningen gaan. Maar alles in mij zei dat ik dat niet moest doen. Dat Wageningen te ver weg was. Ik besloot dus in Vlaardingen te blijven, bij mijn moeder. Mijn gevoel bleek goed. Ik merkte als snel dat mama het niet fijn vond om alleen te zijn. Dat ze rustig werd als er iemand bij haar was. Dat had ze de laatste dagen wel wat vaker. Ik ben dus zoveel mogelijk bij haar gaan zitten. Mijn nichtje die nog veel tegen haar Oma had willen zeggen heb ik naar boven gestuurd om alles wat ze nog wilde zeggen ook daadwerkelijk te zeggen. Leek me dat ze daar niet te lang mee zou moeten wachten. Toen zij na een poosje naar beneden kwam om mijn vader te halen en deze vervolgens huilend naar beneden kwam om te melden dat mam hem een knuffel had gegeven, wist ik dat het einde kwam. Mijn moeder knuffelde nu eenmaal mijn vader niet uit zichzelf. Ik ben niet meer bij haar weggegaan.Lees verder

Had gaat hard met mam. Ze is zo ontzettend moe, maar wil nog zo graag. Vorige week moest ze even voor onderzoek naar het ziekenhuis. Daar kreeg ze haar pijnstillers niet meer. Ik had haar donderdag aan de telefoon. Ze was heel helder, maar ook heel boos. Ze slikte die pijnstillers al een poosje en ze werkten goed. Maar elke keer als ze de verpleegster er om vroeg kreeg ze een paracetamol, wat in haar geval nu echt geen zoden aan de dijk zet. Tot mijn grote verbazing kreeg ik haar zondag thuis weer aand e telefoon, maar moeilijk pratend, want ze had een morfine pleiser gekregen. Dat was flink schrikken want in mijn optiek krijgt ze pas in een later stadium morfine. Als de pijn niet meer uit te houden is. Het begin van het echte einde. Maar je gaat er vanuit dat ze in een ziekenhuis wel weten wat ze doen. Maar hier merk ik dat ze warrig is, wazig en duf. Gelukkig kwam gisteren de dokter en daar hebben we het toch even bij aangekaart. Want tot ze naar het ziekenhuis ging kon ze het met de pijnstillers makkelijk redden en morfine leek ons toch wat overbodig. Zeker gezien het feit, dat ze daarnaast ook nog eens die pijnstillers kreeg. De dokter vond het ook allemaal wat heftig en vond dat de pleister er gewoon af moest. Wat mijn moeder dus ook direct deed. Maar wat duurt het lang voordat die troep weer uit haar lijf is. De dosis is klein, maar ze blijft wat warrig en wazig. Ik hoop wel dat dat weer overgaat, anders hebben ze ons in het ziekenhuis nog wel een stukje mam afgenomen. Want te moe zijn om iets te doen is één, maar als ze te warrig is om nog wat te doen is toch een hele andere zaak. Straks ga ik weer even naar mijn eigen gezin. Met pijn in mijn hart, maar dat moet ook even. Gelukkig mag ik maandag weer hier naar toe, want zo voelt het. Hier moet ik zijn, hier voel ik mij rustig. Ik hoop dat ze weer iets opknapt en gewoon weer wat waardig is, wat meer mam. Want het moeten afscheid nemen is al heftig genoeg. Maar als je nog wat met haar kunt praten is dat fijn en dat is nu opeens niet meer. Ik hoop dat dat weer terugkomt, voorlopig, want ze zal toch wel weer aan de morfine moeten op een gegeven moment, maar als het niet echt nodig is, liever nog niet…

Het is alweer een week geleden. Het nieuws over mijn moeder. Donderdag moest ze voor extra onderzoek naar het ziekenhuis. Ze had pijn, was moe en voelde zich niet zo lekker. Al een tijdje niet. Maar voor alles was een reden. De pijn in haar rug kwam van een val die ze ooit gemaakt heeft, de vermoeidheid kwam van de scheiding van mijn zusje…Maar toen ik er het weekend ervoor was kroop ze zomaar nog even terug in bed. En dat is absoluut niet mijn moeder. Maar afgelopen donderdag kwam de uitslag, het oordeel. Ze heeft kanker en het zit op haar alvleesklier en lever. Ze is de chemo voorbij. De dokter geeft haar nog een paar maanden. Dat is de onvoorstelbare klap die vorige week is uitgedeeld. De klap die je hele wereld op de kop zet. De grond onder je voeten weghaalt. Min moeder, mijn altijd gezonde moeder, die wel haar kleine dingetjes had, maar verder… gewoon kerngezond en altijd doorgaan. Mijn moeder die er gewoon altijd moet zijn, moeders moeten er altijd zijn. De moeder waar je troost zoekt als je verdriet hebt, die moeder is er straks niet meer. En dat is hard, dat is onvoorstelbaar, dat is onwerkelijk.Lees verder