Zondagochtend is hardloopochtend, althans, voor de mannen in dit gezelschap. Hardlopen is niet mijn ding en mijn knieën zijn het daar heel erg mee eens. Vorig jaar heb ik skates gekocht en ben op de skates meegegaan, mits droog, mits niet te veel blad, mits mits mits…. maar toch bijna elke keer. Toen het herfst werd nam ik mij voor de tijd dat de mannen buiten aan het zwoegen waren, binnen de conditie op peil te houden met de steps of de stepper. Lekkere latinmuziek op en op de beats die pedalen op en neer of het stepbankje op en af. Dat heb ik ongeveer 3, misschien zelfs 4 keer gedaan en die andere keren had ik toch wel zeer goede smoezen waarom ik het niet hoefde te doen en nam ik mij voor dat een andere keer in de week dan in te halen. Haha, niet dus.
Maar nu schijnt de zon, de straat is droog, het is heerlijk weer en de mannen gingen. ‘Ga je mee?’ Op de fiets natuurlijk altijd een optie. Maar na een lange discussie met mezelf (who are you kidding, dear??) heb ik de skate-kleren aangedaan, de skates onder gebonden en met de mededeling ‘ik doe wel de kleine ronde zo de eerste keer’ ben ik meegegaan met de oudste (man en jongste lopen samen) Lekker windje in de rug op het eerste stuk, dus nog meer reden om de kleine ronde te doen, want het hele tweede stuk wind tegen…. Maar op de splitsing der ronden ging het nog zo lekker, dus kiezen voor de grote ronde. Het tweede deel was wat zwaarder en de oudste liep lekker door. Maar ik bleef bij hem, en toen de wind toch wel erg tegen werd, bleef ik bij hem, mezelf moed in sprekend, lange slagen blijven makend en doorgaan… doorgaan. Alleen het allerlaatste stuk voor de stop ging zoonlief voluit en dat was even niet meer bij te benen, maar toch liep de achterstand niet te veel op. Het allerlaatste stuk was gewoon een kwestie van slecht wegdek, kuilen en een absoluut niet geschikt voor lekker skaten paadje, maar ik kan toch zeggen dat ik de 8 km heb volbracht… en daar ben ik eigenlijk best wel een beetje trots op, want halverwege had ik toch meermalen het gevoel dat ik best mocht stoppen en ik heb het NIET gedaan 🙂
De onderliggende gevolgen van het UPC gebeuren
Het is bijna 5 uur merk ik. Vanmorgen op 9.30 uur kwam UPC-Marco. Om ca 12.30 vertrok hij naar de volgende klant mij met een nog niet werkend ding achterlatend. De drie uur dat hij hier zat bracht mij natuurlijk al geheel uit mijn ritme, maar dat niet werkende ding nog meer. Gewoon aan laten staan werkt gewoon niet. Ik móet gewoon af en toe naar beneden om te kijken of hij het al doet. Met als gevolg dat ik (op een uitstapje naar Wageningen na) eigenlijk de hele dat bezig ben geweest met dát ding. En daarvan eigenlijk nog steeds wat van slag ben, want dat ik wilde doen, heb ik dus niet allemaal gedaan en het is al bijna avond (dus eten verzinnen, kopen en klaarmaken) en ik voel me schuldig. En morgen ben ik ook al de hele dag zowat onder de pannen, wegens kinderkledingbeursgebeuren (wat ook de zaterdag grotendeels inneemt). Gelukkig hebben we voor zondag niets afgesproken. Maar ik hoop dat ik straks toch wel weer een beetje de geest krijg en dat er toch nog wat uit mijn handen komt.
Oeps er is taart over
Vandaag is de jongste jarig. Hij is 12 geworden. In het weekend hadden we al feest met ooms en tantes, oma’s en opa’s en de buren. Vandaag tracteren op school en bij de schaakclub. Omdat zaterdag niet duidelijk was wie van de familie van mijn zus allemaal zou meekomen, toch maar voor iedereen taart gekocht (en vergeten een stuk mee te geven voor de mensen die toch wegens stapels (huis)werk niet mee konden komen). Dus vandaag nog ruim een hele taart over. Maar ja, lekker voor de juffen en meesters op school. Maar eigenlijk toch net iets te weinig. Dan maar even een taart erbij halen. Maar kennelijk is de halve school aan het SonjaBakkeren, want er kwam ongeveer nog een hele taart terug. Geen nood, denken dan vooral mijn zonen, lekker een stuk bij de thee, en nog een stuk van die andere soort. En het past net niet in één doos, dus nog een stukje eraf…. en het is toch wel erg lekker, nog maar een stukje. En straks nog lekker bij een kopje koffie een stukje en morgenochtend bij het kopje koffie…. Gelukkig doen de jongens dapper mee, want elke keer is het stukje in de doos kleiner. Maar goed, de vriezer zit vol, dus daar kan het niet in – laten we er maar van genieten. En dan gaan we daarna wellicht ook maar eens Sonja Bakkeren. Mijn zwager is al 20 kilo kwijt. Nu hoef ik niet zóveel, maar wellicht net die 4-5 kilo…. haha. Hoef ik eigenlijk niet voor te Sonja Bakkeren. Geen drop en witte chocolade met hazelnoten. Niet meer een stroopwafel bij de koffie en vooral – ’s avonds als de jongens in bed liggen en manlief zit elders in het land of elders in de wereld, niet meer een duik naar de zak chips, blok kaas of andere vetmakers…. zou al een hoop schelen. LOL
En mens is zo jong…..
‘Daar ben ik nu toch echt te oud voor’….. ‘Ach meid, op onze leeftijd doen we dat toch niet meer’…’Eenmaal boven de veertig….’. Wat een smoezen, wat een gezeur en bovenal wat een gelul. Omdat je boven de veertig bent, zijn een boel dingen opeens onmogelijk? Kom je op een leeftijd dat je iets niet meer doet? Ik word daar altijd zo stapel gek van. Zo zou ik op mijn leeftijd geen kort rokje meer kunnen dragen… nou, ik doe het wel en krijg aan alle kanten complimenten. Nu weet ik niet of dat nog zo zou zijn als ik onder dat rokje geen mooie maillot of panty zou dragen, maar ja… die benen hebben natuurlijk nog hun winterkleurtje en hun winter-beschermende-vetlaagje. Ik denk dat de meiden van het damesteam me raar zouden aankijken als ik op een feestavond van de club op een stoeltje bleef zitten, omdat ‘ik nu toch echt te oud voor dat gespring word’ haha, ik ben meestal de gene die anderen van hun stoeltje moet halen. Mensen hebben nu eenmaal twee leeftijden. De leeftijd van hun geboortekaartje en de gevoelsleeftijd. En ja, ik voel af en toe dat een hele avond springen eigenlijk niet meer besteed is aan mijn knietjes, maar ach… dat merk ik pas een dag later en dan heb ik weer een boel plezier gehad. Lees verder
Oeps, alweer zo laat?
Moeder naar de trein, even wat inkopen doen, even mail checken en wat dingen online opzoeken en ik kijk op mijn klokje. Alweer ver na 6 uur. En ik had me nog wel voorgenomen vandaag eens op tijd te eten. Komt weer helemaal niets van. Ik ga een zoon optrommelen en hem leren lasagna te maken. Voordeel: ik hoef het niet te doen én hij vindt het nog leuk ook. Dat heet toch een win-win situatie?! Maar de tijd in de gaten houden, dat blijft toch lastig ;(
Te veel willen
Ik lees de krant en zie stukjes waar ik wel wat over op Kids en zo wil schrijven. Ik lees in J/M dingen waar ik ook wel wat over wil schrijven. Ik zie dingen die leuk zijn voor de oudersite van Kennisnet. Er liggen uitnodigingen voor congressen die ook wel leuk zijn. Ik wil een flitsende site voor mezelf. Daarnaast wil ik niet alleen een schoon huis, maar het moet ook gezellig zijn, zoals in al die leuke woonbladen. Overal zie ik dingen die me op ideeën brengen, maar toch lukt het me niet om al die ideeën ook om te zetten in daadwerkelijke plannen. Ze ontglippen me en daar baal ik van en toch krijg ik het niet voor elkaar dát te veranderen.
Geheugen
Gisteren wil ik even reageren op een artikel in een tijdschrift en kom op de website van de school van de oudste. Het eerste bericht wat ik zie is dat er de dag ervoor open lessen gymnasium en technasium waren met na afloop voorlichting voor de ouders. De jongste wilde graag naar deze open lessen, waarom is hij niet gegaan? Waarom weet ik van niets?
Ik storm naar beneden en confronteer hem. Wist hij hier van?? Ja. Waarom ik dan niet?? Waarom hangt er niets op het prikbord, waar zijn de brieven die hij wellicht heeft gehad? Ik ben echt pissed, niet kwaad, maar van dat teleurgestelde, waarom gebeurt hem dit, soort van spijt, weet ik voor wat- gevoel. Ik zie en voel de wanhoop van dat jochie. Tijd kun je niet terugdraaien. Dit is een gemiste kans. Ja er had een brief gezeten in de map die hij op die school had gekregen en hij was het daarna gewoon vergeten…. En langzaam besef ik dat er uit dit jochie steeds minder komt. Hij komt uit school, zet zijn radio aan en gaat heerlijk op zijn bed een boek zitten lezen. Hij lijkt langzaam steeds meer in zijn eigen wereld te gaan leven en daarbuiten…. daarbuiten vergeet hij. En ik vraag me af hoe ik hem daarbij kan helpen en ik weet het niet. Ik kan hem leren overal briefjes op te hangen, maar hoe krijg ik hem uit dat eigen wereldje. En terwijl ik mezelf de schuld loop te geven, want ‘had ik daar ook niet beter op moeten letten?’ komt de oudste en ik merk dat hij ouder wordt, volwassener. ‘Mam, daar moet je jezelf niet de schuld van geven. Hij heeft ook zijn eigen verantwoordelijkheid. Hij wil toch naar die school, dan moet hij daar toch zelf op letten? Dat hoef jij niet allemaal te doen. Hoe kun jij nu helpen iets te onthouden wat je niet weet”. En ik weet dat hij gelijk heeft, maar toch blijft het malen – waarom heb ik niet beter opgelet en gezorgd dat ik het wel wist.
En ik merk dat ik ook baal omdat het af en toe zo overduidelijk lijkt dat hij toch wat van mijn ADHD heeft, als is die H dan ontzettend klein of niet aanwezig. En ik denk dat dat mijn hoofdprobleem is. En ik weet dat ik er niets aan kan doen… maar toch.
Nieuwe afspraken
Vandaag ontdekte ik dat ik al weer 2 jaar meehobbel in de doelengroep. Best wel lang vond ik. En ben ik verder?? Ja en nee. Ik heb de boel steeds meer onder controle en krijg hier en daar wel handige routines in, maar de valkuilen… ik donder er af en toe toch weer met grote vaart in. En daar wil ik van af. Ik heb gewoon steeds meer behoefte aan de rust van een structuur en toch slipt alles weer uit mijn vingers. Dan is het opeens weer heel erg laat en heb ik nog niet eens die dingen gedaan die ik wilde doen en wat ik wel heb gedaan is absoluut niet van belang. En waarom krijg ik dat toch niet voor elkaar? Dus de komende weken staan weer in het teken van de routines en het verkrijgen van routines en dan hopen dat ik daardoor ook de tijd krijg voor de leuke dingen die ik ook wil gaan doen, zoals schilderen en zelf sieraden maken en verder een mooi opgeruimd en gezellig huis. Dat, natuurlijk, als vanzelf zo opgeruimd en gezellig blijft. En alles een vaste plek en meer van dat soort dingen. Waarom kan dat bij andere mensen wel?? Of hebben die niet zoveel hobbies en is dat het enige waar ze de hele dag mee bezig zijn?
Naast het verkrijgen van routines in ieder geval de komende weken de wasmachine aanschaffen, de pc van de jongste voorzien van windows 2000 en mijn kantoortje echt eens opgeruimd.
Opstarten
Ik zit achter mijn computer en moet eigenlijk een hoop dingen doen. Maar niets is nog concreet. Ik moet het dus even opstarten en daar heb ik moeite mee. Ik hoop dan dat er een mailtje binnenkomt met het verzoek om even iets op een site te wijzigen. Da’s concreet. Dus nu staar ik maar naar het scherm en hoop dat me straks toch iets nuttig te binnen schiet.
Abrikozen
Het begon met het feestje van manlief. In het kookboekje van AH met borrelhapjes vond ik een recept van abrikozen gevuld met geitenkaas en daaromheen een plakje ontbijtspek en dan in de oven. Onder het maken verdwijnt er dan een abrikoosje of wat gewoon niet in de oven, maar zonder vulling en spek de mond in. Best lekker eigenlijk. En achter de pc ben ik een enorme snoeperd. Als ik eenmaal begin, dan kan ik blijven eten. Dus door de regen even naar AH, nieuw soort snoep. Een zakje gewelde abrikozen met sinasappelsmaak en een zakje gewone gewelde abrikozen. En lekker!!!
En uit ervaring weet ik dat je er niet van door kunt eten. LOL, dan moet je rennen… en ach… dat is ook wel weer ergens goed voor 😉
Routines
Om het huishouden op orde te brengen is het handig om routines aan te brengen. Nu probeer ik dat via de ADHD-doelengroep, maar opeens herinnerde ik mij ook Kaat Mossel. Dus weer aangemeld en weer een poging gewaagd. Stap voor stap, niet alles in één keer. Dus nu probeer ik mij de ochtendroutine eigen te maken. Opstaan – even de slaap van de tanden en een lekkere plens water in het gezicht en dan beneden de tafel verder dekken (kaas, boter, thee). Sinasappeltjes persen voor mij en de oudste en dan lekker het krantje erbij. Langzaam komt de rest tot leven en als iederreen de deur uit is, tafel afruimen, keuken aan de kant, konijnen het nachthok uit, en dan wat huishoudklussen: een bed afhalen en in de was doen, ergens wat schrobben, zuigen, opruimen en dan toilet maken (douchen, aankleden enz enz). Pas dan mag ik achter de computer. En ik moet zeggen: de afgelopen twee dagen heeft het gewerkt. Het enige wat ik lastig vind is dat manlief thuis is, wat toch de boel weer een beetje door de war gooit. En nu volhouden.
Afspraken
Vanmorgen weer de ADHD-doelengroep. Langzaam krijg ik het idee dat ik best zonder zou kunnen, maar de stok achter de deur, het lijstje met dingen die je wilt doen, houden je toch wel scherp. Dus ik heb voor mezelf weer een hele waslijst gemaakt, die gelijk de opmerking ontlokte ‘Ga je dat allemaal echt doen?’. Nou dat weet ik niet, maar het ligt wel in mijn bedoeling.
- Met de oudste een Engels en een Duits boek lezen en bespreken
- Het huiswerk van de oudste verder in de peiling houden
- De spreekbeurt van de jongste in de peiling houden en zorgen dat we niet wéér alles op het laatste nippertje moeten doen
- Elke dag een stukje huishouden en dat proberen in een vast schema te gieten (wellicht moet ik mijn huishoudwensenschema hier ook wel online zetten) en de komende twee weken wil ik igg
de vloer van de huiskamer weer een keer goed schrobben. Daar wordt het veel lichter van in huis. In de voorjaarsvakantie de kamer van de jongste weer een beetje gezellig maken en een keer helemaal onder het bed van ons zuigen 😉 In het kader van sociaal wil ik met 2 personen een afspraak maken- aan het begin van de week maak ik een planning met to-do lijstjes (en ga me daar aan houden) en vervolgens hou ik mijn uren bijLees verder
Jarig en vrienden
Vrijdag ben ik weer jarig. Zondag komt dan de familie en voor vrijdag wil ik dan wat vrienden vragen. Ik begin met een lijstje. De buren links en de buren rechts, mijn beste vriend en zijn broer die ook een goede vriend is geworden…. Ik zit op de fiets naar het dorp en denk… en bedenk dat ik eigenlijk hier in het dorp niet echt vrienden heb. Is dat belangrijk? Vind ik dat ik ze zou moeten hebben? Terwijl ik dit type hebben ze het op de televisie over vriendschappen. Natuurlijk woon ik op een plek waar ik niet geboren ben en waar ik niet op school en waar ik dus ook mijn schoolvriendinnetjes heb wonen en door mijn ADHD en warrigheid op de middelbare school, was ik ook niet zo’n rustige trouwe vriendin. Maar goed, ik weet ook dat de vriendinnen die ik nu heb, ook een druk leven hebben. En dan denk ik, ze nemen nooit contact op met mij en ik moet altijd maar weer contact met hen opnemen. In een hele negatieve bui denk ik dan ‘Wie zit er eigenlijk op mij te wachten? Wat heb te bieden aan de mensen?’ Ik ben natuurlijk altijd redelijk onbetrouwbaar geweest in die zin dat ik dingen vergat, wel altijd dingen wilde doen, maar dat werd dan weer vergeten in alle chaos. Ze weten wel dat ik altijd wel klaar sta, maar dat ik ‘druk’ ben met van alles en niet. Dus maar geen huis vol mensen, is ook wel lekker rustig en op de verjaardag van manlief hebben we dan maar weer het huis vol. Makkelijker als je in een voetbalteam speelt, wat zeg ik, in twee voetbalteams speelt 😉
De Doelengroep dunt uit
Vandaag weer een bijeenkomst van de ADHD doelengroep. Elke twee weken komen we bijeen en de bijeenkomsten bieden me houvast. Ik zou het wellicht best zonder de groep kunnen, maar elke twee weken even nadenken wat voor dingen ik de komende weken wil gaan aanpakken en ze dan ook daadwerkelijk doen werkt bij mij. Als ik dat alleen zou doen, dan zouden dingen toch wat meer blijven liggen. Wat werkt nu beter dan in een groep te kunnen zeggen dat het je gelukt is. Alleen thuis vier je toch in je uppie dat feestje. De voldoening is minder, de motivatie dan dus ook. Maar nu wordt de groep opeens klein. Eén van de meiden haakt af, want zij moet stage gaan lopen en dat is ook op vrijdag. En mijn maatje moet gedwongen stoppen. Daar is zij het nog niet mee eens, maar je mag maar één soort begeleiding krijgen en ze vinden het beter als ze voor een andere behandeling/begeleiding kiest. Daarnaast gaf één van de mannelijke deelnemers aan dat het allemaal best wel lekker loopt en dat hij er over denkt om zijn deelname aan de groep te beeindigen. Nog niet direct, maar hij denkt er wel over. Dan ben ik weer degene die het langst in de groep zit en ik weet dat ik toch ook een keer zonder de begeleiding van de groep zou moeten. Maar gelukkig gaf de begeleider wel aan dat ik er nog niet uit hoefde. Dat geeft toch wel wat geruststelling. Ik ben een eind op de goede weg, maar ik ben er nog niet…..
Klein dipje
Had ik het gisteren zo goed voor elkaar, vandaag glipt de tijd weer een beetje door mijn vingers door. Niet dat ik zit te nietsen, maar het slipt zo wat weg. Ik merk dat ik weer achter mijn pc zit en naar mailtjes kijk en die ga beantwoorden, terwijl ik eigenlijk bezig wil met iets anders. En hoe komt dat? Daar waar ik mee aan de slag zou moeten, het dossier Onderwijsvernieuwing op de Oudersite van Kennisnet, wil niet vlotten. Het is iets wat ik ‘moet’ doen en waar ik niet direct nu zelf van weet hoe ik dat eens zal gaan invullen. Dat is anders dan zelf een idee hebben met een duidelijk beeld wat je daarmee wilt. Dus zit ik wat te googlen, krijg lappen teksten die ik dan eigenlijk moet lezen om een beeld te krijgen, maar ik weet niet wat ZE willen. En daar blijf ik dan in hangen. Dus nu stop ik daarmee en ga iets doen waar ik wel een beeld van heb en voor dat dossier ga ik maar eens met mederedacteuren brainstormen. Dat is vast een stuk efficienter. Ontevreden – eigenlijk niet, want ik zie het gebeuren en grijp in. Wat laat, maar toch, ik grijp in
Zou ik dan ooit nog eens grip op die hele ADHD krijgen?
Een goede start
Natuurlijk heb ik ook stiekem mijn goede voornemens. Eén ervan is de boel op orde brengen en houden door bijvoorbeeld elke dag een stukje huishouden op te pakken voordat ik de pc aan zet. Als ik die namelijk eenmaal aan heb is het op de een of andere manier opeens 12 uur en is de ochtend alweer voorbij. Voor vandaag stond de Kerstboom opruimen, beneden zuigen en de was op het programma. De kerstboom zit weer netjes in de doos, de spullen ook en staan klaar om op de vliering gezet te worden, de kamer is gezogen en de eerste was zit in de machine. En ik ben trots op mezelf. Straks ga ik een map zoeken voor de boekhouding van dit jaar en die kan ik dan gaan indelen en dan is ook dat op orde.
Nu hoef ik het alleen nog maar op orde te houden 😉
Terug naar de orde van de dag
Kerst, het zaalvoetbaltoernooi, oud en nieuw en nog een dag zaalvoetbal. Heel leuk en gezellig allemaal maar het is een enorme inbreuk op je leven. Zeker als je beetje bij beetje probeert daar orde en regelmaat in te brengen. Alles is weer voorbij, resten alleen nog de herinneringen en de foto’s (die van de voetbal moeten nog wat uitgezocht en online gezet worden). Vandaag een bijna normale dag. Bijna, want de jongens hebben nog vakantie. Ik heb ze net uit bed gelokt en ga ze straks wat aan het werk zetten. Want dát is ook één van mijn goede voornemens voor dit jaar. Nu eens echt de jongens wat dingen in huis laten doen en niet denken, ach ik doe het zelf net zo snel of wellicht sneller. Gisteren nog discussie met manlief. Het eten is klaar en ik roep de jongens en pak het tafelkleed. ‘Laat de jongens dat doen’, is zijn reactie en ik roep ze. Ze geven antwoord en ondertussen sta ik naar dat tafelkleed te staren. Dat leg ik toch net zo snel zelf even over de tafel? Maar nee, commentaar ‘laat liggen en laat de jongens dat doen. Waar blijven ze trouwens?’. Tja die komen nooit direct naar beneden (hijzelf trouwens ook niet) en hij gaat zich ergeren. Wat IK nu ga zeggen als ze naar beneden komen? Tja waar ze bleven enzo…. en maatregelen? Tja wat moet je dan doen, straffen?? Omdat ze net iets later komen? Maar goed, ze moeten dus wat vaker aanpakken en ik moet af en toe gewoon een stap terug doen. Lastig, maar voor de jongens beter. Haha, dat vinden zij natuurlijk absoluut niet. Maar ik ga de taken verdelen voor vandaag. Kijken hoelang ik dat volhoud.
Top 2000, ’t is weer voorbij
Heerlijk al die muziek. Niet dat ik de hele dag luister. De meeste nummers heb ik wel verzameld en kan ik gewoon draaien wanneer ik wil, maar toch…. herinneringen, herinneringen. Gelukkig is de hele Top 2000 nog te luisteren via de website van de Top 2000. Zodat ik nu nog geniet van leuke muziek afgewisseld met oud nieuws. Grappig en verwarrend. Dat nieuws dan. Als ADHD-er heb ik natuurlijk de lijst in excel van de website gedownload en ben ik als een gek bezig om te kijken welke nummers is al heb om te kijken of ik de lijst nu weer helemaal compleet kan krijgen. Een deel staat verspreid over 30 CD’s. Ik ben wel weer een poosje bezig. Maar dan is het onderweg naar vakantie weer genieten van heerlijke muziek met herinneringen. Tegen die tijd heeft de jongste vast ook wel een mp3 speler. Heeft hij er net als zijn broer, geen last meer van 😉
Langzaam op orde
Het gevoel van rust komt steeds meer over mij. Langzaam krijg ik dingen op orde en komt er meer en meer overzicht. Het is wel een strijd steeds bij de ADHD-doelengroep. Ik ben van mening dat ik gewoon zelf de boel op orde moet kunnen houden. Ik wel een eigen bedrijf, maar knetterdruk heb ik het niet. Het gaat alleen allemaal niet zo efficient bij mij, dus duurt het langer. Maar ik zie meer heil in leren om efficienter te zijn, dan lekker aan te rommelen en dan iemand inhuren die mijn huis poetst. Ik zie dat dan toch als een soort van mislukken. Dus nu ik het wat minder druk heb probeer ik de focus op het meer ordenen te leggen, zodat als het straks weer wat drukker wordt, ik daar ook dankbaar en superefficient gebruik van kan gaan maken. Ik zie het aan mijn administratie. Door lichte druk van manlief, heb ik die voor mijn doen, super op orde en dat is lekker. Want het kost me straks geen dagen om het allemaal uit te zoeken. Nog wat BTW verfijning en dan ben ik klaar. En dat voorbeeld moet straks gaan gelden voor alles!!
Verzamelen en zekerheid
In mijn computer zit een harde schijf van 120GB en 1 van 80 GB. Daarnaast heb ik een externe HD van 200GB voor bestanden van de voetbalvereniging en een externe HD van 300GB als backup voor de films en hadden we een externe HD van 200gb gewoon als backup. Nu was die vol, want ja, daar heb ik wat gedigitaliseerde films op opgeslagen. Die staan ook wel op de HD van 300GB, maar als daar wat mee is, dan ben je ze kwijt. Zo ook met de foto’s. Die van 2006 staan op mijn computer en de rest staat op één van de externe HD’s en natuurlijk ook backup op de backup schijf, want stel je voor. Manlief kan geen backup meer maken, want die backup schijf zit vol en waarom hij ook nog films op zijn HD moet hebben, want dat neemt onnodig ruimte in beslag. Dus heb ik nóg een externe HD gekocht. En heel erg, er zijn nu 5 externe HD’s op mijn pc aangesloten om alles een beetje fatsoenlijk te ordenen. Dat is hard nodig ook, want ik kreeg net al een seintje dat de HD van mijn computer ook vol begint te raken. Ik vrees dat als ik goed ga kijken, de meeste bestanden wellicht drie keer ergens staan. Tijd voor grote schoonmaak dus.