Eerlijkheid loont. Na een weekend bij de familie snel ik gelijk naar de computer om te zien of er een reactie is en zo ja, wat de reactie is.
Er is een reactie, geschrokken – maar de eerlijkheid wordt gewaardeerd. Ik kan wel janken. In alle hevigheid komen de negatieve kanten van ADHD op je af op zo’n moment. We zullen er wel mee leren leven… op den duur

Het is 12 uur als ik na een voetbalwedstrijd tegen de oudste mijn computer aanzet. Gelijk trekt al het bloed uit mijn gezicht en realiseer ik mij dat ik iets vergeten ben. Ik zou om 8 uur iets voor iemand online zetten en die zit daar aan de andere kant op te wachten. In de mail zie ik berichten – ik ben klaar, jij ook? Waar ben je? je bent me vergeten 🙁
Ik zet het bestand online en de telefoon gaat. Een boze opdrachtgever aan de lijn. Ik doe wat ik mijn hele leven gedaan heb, ik verzin ter plekke een uitvlucht. Vergeten… nee, maar mijn computer wou niet online en ik kon je telefoonnummer niet vinden dus ik kon je ook niet bellen… Wat een rotsmoes. Op het moment zelf baal ik nog meer. Het staat online en de opdrachtgeven gooit de hoorn weer op de haak – terecht. Vanaf 8 uur zitten wachten…
Nog nooit heb ik er zo hevig van gebaald als vandaag dat dingen uit je systeem verdwijnen, dat je er geen moment meer aan denkt dat je iets hebt afgesproken, dat je niet het benul hebt gehad om overal briefjes ter herinnering op te hangen (wat ik tegenwoordig wel vaker doe als ik weet dat ik iets zou kunnen vergeten – ADHD-ers kunnen nu eenmaal dingen vergeten – of even tijdelijk uit hun systeem kwijtraken.
Ik druk op reply om nog een excuusmail te sturen. Maar wat schrijf je. Ik baal dat ik er een leugen overheen heb gegooid. De gewoonte om je eruit te redden als je weer eens ergens niet aan gedacht had, oorzaken buiten jezelf zoeken…. laf!

Na een half uur heb ik de mail klaar…. met de waarheid. Ik was het wel vergeten, ik baal ontzettend, voel me rot, kan me voorstellen dat je niet meer met mij wil werken.

Sinds ik weet dat ik ADHD heb, heb ik er voor het eerst een gruwelijke hekel aan. De tijd van de euforie van het weten waarom dingen gebeuren maakt plaats voor het balen dat die dingen dus gebeuren. De mail is weg en ik moet zo weg. Tot het laatste laat ik de pc aan staan, geen reactie. Hoe zou ik zelf reageren? Ik zou woest zijn – gewoon tegen me gelogen, nou ze barst maar…..en daarna zou ik het waarderen dat iemand de leugen opbiecht en eerlijk tegen mij is, ik zou de samenwerking nog een keer evalueren en als ik tevreden was zou ik het toch nog een keer proberen.
maar ik ben mijn opdrachtgever niet en ik kan mij voorstellen dat die zich vreselijk genaaid voelt

Eén van de dingen die je op de ADHD cursus leert is dat je orde en regelmaat moet scheppen. Je moet zorgen dat er in je omgeving weinig dingen zijn die je af kunnen leiden. Eén van de cursisten heeft zijn hele huis al aangepakt en al het overbodige eruit gehaald. Hij voelt zich er gelukkig onder.
Het lijkt mij een ontzettend strak plan, maar waar te beginnen?? En wat is overbodig? En hoe weet je zeker dat je het echt niet nog een keer nodig zult hebben?
Gestart met de woonkamer en de hele stapels libelles in een zak gedaan voor school. Niet op de stapel gelegd van “nog een keer doornemen, want wie weet staat er nog iets bruikbaars in”. Ondertussen weet ik wel dat alles wat ik eruit scheur toch niet meer gelezen wordt.
Ik ben tevreden over de zithoek… nu nog de keuken, de kledingkasten, de vliering, de garage en vooral….. mijn werkkamer.

Ja, ik heb een planning gemaakt – maar wat zitten er toch weinig uren in een dag. ZO heb ik met mijn werk voor Kennisnet eigenlijk al mijn “schooluren” al vol zitten, want daar gaat 2 keer doculessen geven op school al vanaf enzo. Ach de praktijk is natuurlijk dat ik na schooltijd ook altijd wel wat werk en ook in de avonden, maar ik wilde eigenlijk mijn echte werkuren onder schooltijd doen – nou dat werkt dus niet :(, want dan kan er geen opdracht meer bij. Vrijwilligers werk zou eigenlijk naar de avonden moeten, maar ja… als er een mailtje binnenkomt met een kleine wijziging aan de website is dat natuurlijk direct gepiept…. en daar gaan mijn goede voornemens van een planning maken en eraan houden alweer.

en dan hebben we het nog niet eens over al die dingen die “van boven af” opeens er tussendoor komen zweven.

In de cursus zijn we bezig met het aanbrengen van structuur in ons leven. Welk doel stellen we ons, is het haalbaar en hoe denken we het te bereiken. Helaas heb ik één les gemist in de cursus en heb het idee nu achter te lopen. Morgen is er weer cursus en gewoontegetrouw heb ik wéér alles voor me uit geschoven. Ook mijn doel dat ik in gedachte had, namelijk het maken van een weekplanning. Niet één waarop ik zet wat ik allemaal moet doen of af moet hebben, maar één waarbij ik bepaal welke tijden ik waaraan mag besteden. Dit om structuur in mijn tijd aan te brengen en te voorkomen dat ik een hele dag hap-snap bezig ben. Maar zover ben ik dus nog niet. Toch is dat een doel dat ik voor ogen heb en waar ik aan wil werken. Een soort kantooruren instellen dus, huishouduren, vrijwilligersuren enz enz en dan proberen mij eraan te houden. Ook te leren om te zeggen, “Nee, sorry dan kan ik niet, dan moet ik werken!!”

Eén van de dingen die ik mijn hele leven heb gedacht is dat ik er morgen wel aan toe zou komen. Een dag heeft maar 24 uur en je moet ook eten en slapen enzo. Dus wat je vandaag niet hebt gedaan, dat kun je morgen doen. Vandaag zorg je dan in ieder geval dat je alle benodigdheden in huis hebt. Leuke lapjes om morgen truien voor de jongens en jezelf te maken, verf en papier om morgen die schilderijen te gaan maken, een saxofoon om morgen op te gaan spelen en boeken om morgen te gaan lezen. Het leuke is dat elke dag een morgen heeft, dus daar waar je vandaag niet aan toe komt doe je… morgen, en dat elke dag weer.

Maar nu doe ik dus een cursus Leren leven met ADHD – en één van de allereerste luchtbellen die daar doorgeprikt wordt is MORGEN…… en dat is hard

Je bent onrustig, anderen vinden je zelfs druk, je wilt heel veel, kunt wellicht ook heel veel, maar komt nergens aan toe. Administratie is een wanhoop en overal in huis liggen dingen waar je nog niet aan toe bent gekomen. Herkenbaar??? Sinds een jaar weet ik dat dit bij mij ADHD heet, gebruik ik Ritalin en probeer ik met deze handicap te leven. Handicap?? Ach het is een zwaar woord. Ik heb het tot nu altijd gered en zal het ook vanaf nu wel redden. Maar langzaam kom je erachter wat het betekent en leer je hoe je er mee om kunt gaan.