Begonnen gisteren met de 30 dagen opruimchallenge…. opruimen van je huis, hoofd en hart…. en dan moet je een lijstje maken van 30 dingen die je wilt opruimen. Al gauw had ik een lijstje van 30 dingen die ik zou willen opruimen. Maar toen las ik de opdracht nog een keer.. opruimen van niet alleen je huis, maar ook van je hoofd en van je hart. en wat moet ik daar nu mee. In mijn hoofd is het onrust omdat het in mijn hart onrust is. Mijn hart wil een ding waarvan mijn hoofd zegt dat het niet kan… Moet ik dan mijn hoofd en hart daarvan opruimen. IK wil heel veel opruimen maar dat wil ik nooit meer kwijt. Dat is mij ondertussen zo lief geworden dat afscheid daarvan nemen mij verschrikkelijk lijkt…..nog 1 maand en dan gaat het zwembad weer open. En dan zullen we zien hoe we er weer voor staan. Hoe we verder kunnen. Eigenlijk is het gewoon kijken hoe dingen gaan lopen. Helemaal kwijt.. nee, nooit… een weg vinden die wel kan… heel graag.

En tot die tijd.. ruim ik elke dag een stukje fysiek op.. een kledingkast, een boekenkast, een stelling in de garage, een bureaula met onmeuglijk veel troep en een kast vol speelgoed waar nooit meer mee gespeeld wordt, of voorlopig wellicht niet.

En dat hart.. ach dat is groot genoeg voor veel en dat hoofd.. dat wordt met het zwemmen wel weer rustiger, want nee.. aan dat stukje opruimen.. ik zou de puinhopen die het wellicht heeft gemaakt willen opruimen. het verdriet wat het anderen wellicht heeft gedaan zou ik willen opruimen. Maar het gevoel dat het me heeft gegeven.. nee… dat wil ik echt niet meer kwijt. Het zelfvertrouwen, het ‘je mag er zijn’, ‘je bent iemand’, ‘IOVJ’ nee van dat gevoel wil ik nooit meer af….

Soms kan de paniek toeslaan… wat als de stilte blijft. Wat als het zwembad straks open gaat en er is toch geen mogelijkheid tot contact. Ik merk dat ik elke dag meer vragen heb, meer behoefte om bij te praten, om te weten…. gewoon te weten hoe het met hem gaat. Waar hij mee bezig is, wat hem bezig houdt, hoe het thuis gaat…. zoveel vragen en zo ontzettend weinig antwoorden. Wat als de antwoorden nooit meer komen, als het contact voor altijd weg blijft. En dat slaat me dan werkelijk helemaal lam. Ik moet er niet aan denken… dat het gemis wat ik nu als tijdelijk zie, voor altijd zal zijn… dat het nu even niet… nooit meer zal worden. Dat er ook geen mogelijkheden meer zijn om alle mooie herinneringen te delen. Om de muziek, die we nu op afstand koesteren ook nooit meer samen zullen luisteren en elkaar nooit meer kunnen vertellen wat de muziek met ons doet. En dat niet omdat we dat niet meer willen, maar omdat we weten dat we daar een ander verdriet mee doen. En dan kan ik daar heel verdrietig om worden. Dan zou ik het liefst tot 2 mei nog in winterslaap gaan om dan te ontwaken en dan te weten waar we staan. EN het lijkt nog zo ver weg.. 2 mei. En ik hoop zo dat de stilte eerder verbroken wordt. Dat er eerder weer een mogelijkheid tot contact komt. En dan ben ik zo ontzettend bang dat er teveel kapot is gemaakt wat niet meer geheeld kan worden. En dan heb ik alleen het mooie liedje in mijn hoofd.. ik mis je… ik mis je zo.. van Ruth Jacott. Tranen kunnen dan over mijn wangen stromen. IK mis hem soms zo dat het gewoon pijn doet… de angst dat ik hem nooit meer zal zien of spreken. En dan hoop ik zo dat er opeens een berichtje komt… het bericht…..

Ik kijk vanachter mijn compouterscherm naar buiten. Het is al weer na vijven.. de lucht begint te kleuren. Best wel mooi weer buiten. Eigenlijk het weer om op de fiets te stappen en de zon tegemoet te rijden richting Veenendaal. Je weet dan nooit wat je tegenkomt natuurlijk. Hoewel de verleiding groot is, wil ik het ook niet opzoeken. Of eigenlijk wel, maar het lijkt me niet verstandig…. maar het is moeilijk. Dus spring ik maar weer eens virtueel achterop door het Binnenveld. En heel vreemd, net als de vorige keer stokt te tocht op precies dezelfde plek. Staat mijn rijder stil? En waarom? De plek is namelijk bijzonder. De tocht stokt weer voor de poorten van het zwembad. En de tocht stokt daar voor een paar minuten. En opeens is mijn rijder een heel eind verder en weer thuis. En ik blijf met de vraag zitten.. stopt de rijder bij het zwembad? Of is er iets heel bizars aan de hand met de virtuele fietstocht en word ik gewoon bij het zwembad afgezet en gaat de tocht vanaf daar alleen verder? Want tussen het zwembad en thuis gebeurt niets. De tocht stokt bij het zwembad… gaat niet verder en opeens is mijn rijder thuis. En oh… wat verlang ik er dan naar om mee te fietsen. Om die tocht naar de zon aan het eind van de dag weer te maken en om mee terug te rijden.. langs dat zwembad en verder. Om te horen hoe het gaat, om gewoon weer het gesprek te hebben, om te vertellen hoe het mij vergaat……..

Zo af en toe lijkt het mij zo heerlijk om hier alles de boel te laten en weg te varen naar een eiland…
https://www.youtube.com/watch?v=ekiw08aYrvs
Maar niet om permanent te blijven dan… gewoon… omdat een eiland af en toe zo ontzettend fijn kan zijn.

En dan kom je ook nog eens deze tegen. Het is me wel weer duidelijk… het zit diep in mijn hart verankerd.

Aan het werk met rustig muziekje op de achtergrond en dan komt opeens dit nummer voorbij. En voor ik het weet zit ik dus te janken achter mijn bureau.

Vandaag weer gewoon een werkdag. Afleiding. Ik word gek van mezelf. Ik moet weer een knop omgooien anders ga ik er aan onderdoor. Het verlangen naar is soms zo sterk. Ik voel het in mijn hele lijf. Waar komt dat gevoel vandaan. Komt het omdat het al meer dan 2 maanden geleden is dat ik hem heb gezien? En bijna 2 maanden geleden dat ik hem voor het laatst heb gesproken. Dat de 61 dagen dat het duurt voordat het zwembad weer open gaat not zo ontzettend lang klinkt. Wat is zijn gevoel, wat zijn zijn gedachtes. Gaat het hem goed of heeft hij het er net zo moeilijk mee. Konden we daar maar over praten. Konden we elkaar daar maar bij helpen. Hij voelt zo dichtbij en ook weer zo ontzettend ver weg. Af en toe zou ik gewoon hier alles de boel de boel willen laten. Hop naar dat eiland. Maar ik weet dat dat geen optie is. Als het de bedoeling is dan gebeurt dat wel. If it is meant to be… it will happen. Dat het nog niet gebeurt wil zeggen dat het onze tijd nog niet is. Hart Verstand Gevoel het hobbelt door elkaar heen. Hart dat schreeuwt, gevoel dat ik anderen geen verdriet wil doen, wat wel gebeurt als ik mijn hart volg, verstand dat zegt dat het allemaal te onzeker is om zomaar alles overhoop te gooien. Hoe goed kennen we elkaar nu eigenlijk. Is dat hartgevoel voldoende. Kan het standhouden, hebben we elkaar op langere termijn eigenlijk wel genoeg te bieden, genoeg om alles kapot te maken. Want dat komt steeds weer terug… om iets te maken, moet er eerst iets kapot en is dat dat alles wel waard?? En daar, daar weet ik het antwoord niet op. Dat is iets wat de tijd zal leren. En dan dat stemmetje dat zegt dat je maar 1 keer leeft (in dit leven) en dat je er dus zoveel mogelijk uit moet halen. Ik heb af en toe al het gevoel dat ik veel laat versloffen en er niet uit haal wat er in kan zitten. Laat ik daar ook niet weer wat liggen. Ben ik straks oud en kijk ik terug en kijk ik dan terug met spijt… om de dingen die ik niet heb gedaan en de kansen die ik niet heb gegrepen. Is dit een kans?? Is dit iets wat ik moet grijpen. Wordt mijn leven hier op langere termijn beter van? Of zou het zoveel kapot maken dat ik daar straks weer spijt van krijg.. ik weet het niet.. antwoorden zullen wel komen. Maar nu is het ontzettende missen. Nog 61 dagen…..

We zijn een paar dagen verder in een roerige tijd. Qua werk is het ontzettend onrustig en als je dan toch ook niet lekker in je vel zit is de focus ook direct weg. Waar ik in januari beetje bij beetje mijn rust vond is en weer kon focussen op mijn werk, is de onrust weer en de focus weer wat minder. En vandaag kwam het helemaal als een blok binnen. De nachten dat ik wakker lig, het onrustige werk en het niet meer weten waar ik aan toe ben. om rust te krijgen kon ik maar 1 ding doen…. vragen…. en er kwam geen antwoord, wat dus een antwoord is, het blijft stil. Het bericht dat ik dacht te begrijpen vertelde kennelijk niet dat wat ik er in las. Ik ben moe, ik heb het koud, voel me eenzaam.. maar we gaan weer verder. Ik weet waar ik aan toe ben.. de stilte zegt genoeg. En ik weet dat de stilte er is omdat het niet anders kan, dat voel ik.. en eens zal er een einde aan de stilte komen en ik hoop dat de dag snel komt. Maar hij zal komen als de tijd er voor is…. maar oh.. wat zou ik graag gewoon weer heerlijk het gesprek aan gaan en horen hoe het gaat en heerlijk luisteren naar muziek, fietsen naar de grift…. gewoon normaal weer vrienden willen te zijn. Maar nu is het kennelijk toch de tijd nog niet.

Geen contact is rustig. Je hoeft nergens op te wachten, je hoeft je telefoon niet in de gaten te houden en je facebook. Je weet gewoon…. er komt niets. En ooit zal er vast wel iets komen, maar reken er voorlopig niet op. In mei gaat het zwembad open en fixeer je op die datum. Dat ging goed. Ik kreeg weer rust, hoewel het verlangen naar en het missen altijd blijft. Maar ik wist gewoon waar ik aan toe was. En dan opeens komt er weer een teken van leven. Subtiel, maar voor mij duidelijk. En ik zit weer te wachten en spring op bij elk piepje van de whatsapp. Maar er komt niets. En ik ben in verwarring. Wat betekende het berichtje dan? Heb ik het verkeerd begrepen? En dan stel ik mij maar weer in het zwemseizoen, maar het missen voelt opeens een stuk zwaarder.

Het is alweer 18 dagen geleden dat dat ene berichtje kwam…. alle contact verbreken. En toen was het ook daadwerkelijk stil. Bij de vorige radiostilte (de challenge) was er nog af en toe een foto op facebook of een nieuw muzieknummer op spotify, maar nu is het stil, heel erg stil. En op vele momenten koester ik de stilte. Het leven gaat door en ook ik moet door. Maar na een half jaar toch wel erg veel lief en leed delen is de stilte wel erg stil. Het is het missen van een maatje die mij begreep, die me aanvoelde, die me in zijn armen kon nemen en me koesterde. Ik voelde me gewaardeerd, geliefd en vooral erg geborgen. En ik kan alleen maar hopen dat er een moment komt dat de stilte weer doorbroken kan worden. Dat er weer contact kan zijn. En nee, wat was komt niet allemaal meer terug. Dat was erg mooi, maar dat hoeft ook niet meer terug. Keuzes zijn gemaakt en die zijn goed. Maar de vriendschap mis ik. Mijn maatje mis ik. En dan kan de vrees me ontzettend bevangen dat dat maatje nooit meer terug komt. Dat het vertrouwen wat nodig is en wat zo ontzettend verbroken is, nooit meer terug komt. Dat ik dingen kapot heb gemaakt die niet meer te helen zijn. Alles heeft tijd nodig, maar op die momenten ben ik bang dat het nooit meer goed komt.

Het is kwart over zes als de wekker gaat. Manlief moet er vroeg uit. Heel vroeger bleef ik liggen. In de zomer ging ik er dan sowieso wel uit, want lekker zwemmen, maar de laatste tijd ging ik er dan ook uit. Manlief de deur uit, snel omkleden en zorgen dat ik op tijd op het meetingpoint was voor een K&R. Samen met hem richting Veenendaal rijden en bijkletsen. Tot aan de Grift. Daar scheiden de wegen. Hij naar het werk en ik via de Grift weer terug naar Bennekom. Natuurlijk even een kroel en gaan. Kiss and Ride. Bij de Grift waren de mooie momenten. Niet omdat het met hem was.. hij was meestal al weer weg. Maar daar kwam het oranje licht en niet even later de zon. De mist over het veld, de oranje gloed, de vogels die door de lucht vlogen.. het ontwaken van het Binnenveld. De tocht er heen was eentje van bijpraten, zeker als het weer even geleden was dat we elkaar gezien hadden. Hoe staan we er voor….Lees verder

Ik ben de berichten aan het teruglezen. Berichten over de ontmoeting met mijn maatje in juni, de 90 dagen challenge die startte op 28 september en die zou aflopen op 28 december. De hoop die wij hadden en het verdriet. Het gemis tijdens die challenge, maar ook steeds weer de hoop op betere tijden. Wetend dat alles tijd zou moeten hebben en dat tijd alle wonden heelt. Maar sommige wonden helen niet zo snel. Wonden die wij bij anderen hebben aangebracht. Lees verder

En dan is daar opeens het bericht dat het niet verder zo gaat. Er zit te veel spanning op de lijn en het is zo niet de manier om verder te gaan. Het enige wat nog kan is het contact verbreken en los verder te gaan. En dat snap ik, maar het is lastig. Want het contact betekent ook een manier om met iemand in dezelfde situatie te sparren. Het is meer dan vriendschap.. het is kameraadschap. Ik wil het geen liefde noemen, maar er is wel een sterke verbondenheid. We vonden bij elkaar wat we thuis even misten. Nu moet het thuis weer compleet gemaakt worden en daar past ons contact dan (even) niet meer bij. Graag zou ik alle spoken willen wegnemen, de angst om dat ik hem weg zou willen halen bij haar. Nee ik zou zo graag ook met haar bevriend willen zijn…. en ik weet dat het mogelijk zou moeten zijn… maar dan moeten eerst alle spoken weg.

Ik mis de kleine goedemorgenberichtjes in de ochtend, de welterustenberichtjes in de avond…muziekupdates.. die kleine dingen die het leven zo ontzettend leuk maakten.