Joehee, het zwemseizoen is weer begonnen en we trekken de baantjes weer door het bad heen. Het zwemmen is heerlijk, ik vind het een heerlijke sport, zo door het water bewegen. Even nagerekend is dit al mijn 17de seizoen dat ik zwem. De jongste was 5 toen hij zwemles kreeg en ik tegelijkertijd ook maar mijn baantjes zwom. Iets met solidair zijn met je kind.. hij uit het warme bed in het koude bad.. dan ik ook. En toen hij eindelijk na 3 seizoenen zijn diploma’s had was ik ondertussen verslaafd. Zo’n drie keer per week toch minstens wel zwemmen.. tot de school weer begon en het bad weer dicht ging.
En vorig jaar kwam daar opeens een dimensie bij.. zwemmen met iemand die je toch wel je soulmate kunt noemen geeft het toch ook weer wat extra’s. Maar goed.. dat werd dus allemaal wat gecompliceerder en de vriendschap die wij voor ogen hadden is op dit moment nog niet helemaal mogelijk. En we kunnen alleen maar hopen dat al het stof weer een keer helemaal is neergedaald en de vriendschap wel weer mogelijk wordt. Ik kijk uit naar die dag. Maar op dit moment is het verwarrend.. even contact tijdens het zwemmen en dan weer op stilte. Gewoon omdat er teveel is kapot gemaakt. En wellicht is dit wel de enige manier waarop we contact kunnen blijven houden….en het maakt me verdrietig, want het zwemseizoen duurt maar 4 maanden.. en er zitten 12 maanden in een jaar. Dan volgen er daarna weer 8 maanden van stilte… geen contact? Paniek kan me dan om het hart slaan. Waarom hebben we het ooit zover laten komen. Hadden we niet kunnen voorzien dat we zoveel kapot maakten. Waarom heb ik niet aan de rem kunnen trekken en kunnen denken aan de gevoelens van een ander en niet alleen aan die van mij, aan wat ik op dat moment zo ontzettend hard nodig had… zodat ik nu de vriendschap zou kunnen hebben die ik nu nodig heb en misschien nog wel een vriendschap er bij die ook waardevol had kunnen zijn. Gewoon omdat ik weet dat we heel veel gemeenschappelijks hebben en de weinige momenten dat er contact was, er een klik was. Maar dat heb ik kapot gemaakt en dat kan ik niet meer terugdraaien. En dat is iets waar ik mee moet leren leven. En terugkijkend snap ik nog steeds niet hoe ik dat heb kunnen laten gebeuren. Nou ja deels wel… vanuit mijn eigen behoeftes snap ik het wel… maar dat ik daarbij het gevoel van een ander uit het oog ben verloren… nee.. daar heb ik ontzettend veel moeite mee om me dat te kunnen vergeven…. dat ik zo voorbij heb kunnen gaan het het gevoel en verdriet van een ander.
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.