Een abrupt einde

Dinsdag krijg ik een mailtje binnen. Jacqueline is dood, ze heeft besloten om na een moeilijke periode haar leven te beeindigen. Ik lees het en lees het en het duurt een tijd voordat het bericht werkelijk tot mij doordringt. Ik krijg het koud, enorm koud. De buurvrouw is niet thuis en ik loop te dolen door het huis. Ik probeer wat mensen te bellen, maar krijg niet echt iemand te pakken. Ondertussen heb ik wel gehoord dat ze voor de trein is gestapt. Ik loop naar de achterbuurvrouw die haar vast wel kent van school, want ze was juf in de onderbouw van een school en moeder van 2 kinderen op die school. We praten en praten en dat gaat nu eigenlijk de hele week al door. Overal waar je bekenden tegenkomt praat je, iedereen heeft behoefte om te praten. Waarom, waarom waarom. Kinderen komen thuis met vragen “dit ga jij toch niet doen, mam?” Maar zij had waarschijnlijk ook nee geantwoord. Tuurlijk doe je zoiets toch niet, dan moet je toch erg diep zijn. Toch deed ze het, ons achterlatend met vragen. En wij kunnen alleen maar hopen dat ze de rust heeft gevonden die ze kennelijk zo ontzettend hard nodig had.