Een heel sterk lijntje

Een rare dag vandaag. Het begon mooi en heerlijk. Genieten van elkaar. Daarna dat mailtje, maar ach.. als ik relativeer was het wellicht ook weer een klant die veel wil, maar toch uit eindelijk weer weinig geld heeft om dat te realiseren wat ze allemaal wil en zit je weer voor een appel en een ei een standaard website te bouwen. Jammer van de tijd die ik er al in had gestoken, maar goed…. er zijn ergere dingen. Tijdens het gesprek met onze boekhouder voel ik me vreemd. Er komt een heel raar gevoel over me.. een moeheid, verdriet, onrust die ik niet kan plaatsen. Ik probeer te peilen waar het gevoel vandaan komt.. is het mijn gevoel, ben ik gewoon moe, moet ik ongesteld worden of ander hormonaal ding, of is er ergens iets met iemand aan de hand. Een zelfde soort onrust voelde ik toen ik wist dat mama uitslag zou krijgen.. een onpeilbaar gevoel wat ik niet kon plaatsen. Waarvan ik nooit dacht dat het gevoel zo horen bij het bericht wat ik later op die dag toen kreeg. Ik zou onder mijn bureau willen kruipen en willen huilen, ben emotioneel, maar weet niet waarom. Hoe kan het toch dat ik de andere dagen een stuk boven de grond liep na een warme douche en het vanmorgen ook zo ontzettend fijn vond en dat ik mij toch zo voel. Dat ik in de spiegel een verdrietig gezicht zie en niet de lach die de andere dagen niet van mijn gezicht te krijgen was. Ik kijk op mijn telefoon naar het stipje… “werk – nu”. Ik check mijn mail of er wellicht al lenzen klaar liggen zodat ik een excuus heb om te gaan fietsen. Het is ondertussen tegen 5 uur.. het stipje staat nog op werk. Mijn hoofd doet zeer, ik voel me bijzonder emotioneel en ik besluit om een stuk te gaan fietsen. Er is eigenlijk maar 1 kant die ik op kan voor mijn gevoel.. richting het stipje. Ik twijfel.. zit hij wel op mij te wachten, zal hij niet denken .. heb je haar weer… maar alles in mij zegt dat ik die kant op moet gaan, dus ik ga…. Heel emotioneel en half huilend fiets ik door de Kraats. Ik check nog even het stipje en kijk op.. een bekend silhouet zie ik op mij afkomen. Even later kijk ik in in een paar blauwe ogen die me direct vertellen waar mijn onrust vandaan komt. En ik weet dat het lijntje dat tussen ons is heel sterk en hecht is. Ik voel wat hij voelt, en dat ik richting zijn stipje fietste was de enige juiste richting. Het was niet een oh nee heb je haar weer… in tegendeel. Ik moest daar zijn op dat moment. En dat voelt goed. Ik kan de onrust gelukkig wegnemen en voel daarmee ook mijn onrust wegebben.. Net zoals het klemmende gevoel in mijn hoofd. Want er is niets gebeurd wat ik niet wilde, integendeel. Ik zal geen dingen laten gebeuren die ik niet wil of waar ik niet aan toe ben. Geen reden voor ongerustheid, bezorgdheid of verdriet dus. Ben blij dat ik dat kon wegnemen, of liever rechtzetten. Blij met iemand die zoveel om mij geeft.

Het leven is soms verwarrend, het gevoel zit diep en ik geniet met volle teugen van de momenten samen en ik hoop op meer momenten in de toekomst. Momenten zoals onze fietstochtjes waar we mooie gesprekken hebben, delen van wat ons bezighoudt, van wat ons bindt, soms gewoon even de dag doornemen of puur alleen het samen zijn met een warme knuffel tussendoor. De hand op mijn rug als steun tijdens het fietsen. Momenten die ik koester, die me nooit lang genoeg kunnen duren. En niet te vergeten de mooie momenten in de douche… een toetje, maar niet het belangrijkste merk ik. Ik vind ze fijn, geniet er met volle teugen van… maar ik geniet net zo van die fietsmomenten, de korte pauzes tussen onze zwemblokken.

En ik voel me heel gelukkig met zo’n lieve vriend. Het is moeilijk een modus te vinden voor onze vriendschap die voor meer mensen werkbaar is. Die past in het leven dat wij hebben met onze eigen partners. Partners waar het zo anders mee is dan een jaar geleden. Toen we allebei een thuisfront hadden waar we ons niet echt gelukkig in voelde. Een periode waar we ons vooral blij bij elkaar voelden en bij elkaar tot rust kwamen, thuis kwamen… de liefde volop konden laten stromen. Maar er is in een jaar veel gebeurd. Onze ontmoeting heeft veel in werking gezet. De relatie met onze partners is een stuk stabieler en liefdevoller. Ook daar voelen we ons thuis en gelukkig. Maar dat verandert voor mij niets aan het gevoel voor hem. Voor mijn gevoel kan dat heel goed samen…. liefde genoeg

Ik voel dat dat wel goed komt, ik wéét dat dat wel goed komt, zeker als wij onze weg in deze mooie vriendschap gevonden hebben… en ik weet dat we daar samen wel uit zullen komen. Daar zal ik zeker aan werken, want 1 ding weet ik zeker. Deze lieve vriend wil ik niet meer kwijt. Zeker niet meer na vandaag, wat ik een hele bijzondere dag vind. Zo in elkaar op kunnen gaan, zo sterk voelen wat hij voelt, wat hij nodig heeft, zo’n sterke verbinding voelen. Ja… dat emotionele was verwarrend, maar het lijntje tussen ons is goed en sterk. En ik ben blij dat ik even al mijn onzekerheid opzij heb gezeten en gewoon op de fiets ben gestapt omdat mijn gevoel aangaf dat ik dat moest doen, dat dat moest gebeuren en dat dat het enige juiste was wat ik op dat moment moest doen.

Ook de weergoden waren het daar mee eens… het is de hele dag wat regenachtig geweest. Het is eigenlijk maar 1 moment echt droog geweest. Vanaf het moment dat ik besloot te gaan fietsen tot het moment dat ik weer thuis was…alsof het gewoon ook zo moest zijn <3

Nu weekend, en dan op zijn vroegst pas weer maandagmiddag of dinsdagochtend contact. Voelt ver weg, maar dat overleven we wel. Daar dacht ik vanmiddag nog anders over. Ben blij dat ik op de fiets ben gestapt en dat ik bij ons allebei het vervelende gevoel heb kunnen wegnemen. Dat ik voelde dat ik dat moest doen. Oh, wat verlang ik naar de tijd dat we elkaar gewoon even kunnen bellen en kunnen zeggen dat we ons niet prettig voelen. Stel je voor dat ik om wat voor reden niet op de fiets was gestapt.. waren we wellicht beide met een vervelend gevoel het weekend in gestapt terwijl dat helemaal niet nodig was geweest.