Manlief komt thuis. Het project waar hij voor gevraagd is gaat door. Dit betekent dat hij de komende jaren regelmatig een paar weken in Kenya zal zitten. Errug leuk natuurlijk, want daar kunnen we mooi een keer een vakantie aan vast knopen.
Maar het betekent ook dat ik dus regelmatig op mezelf ben aangewezen. Waar ik vroeger nooit problemen mee had, vroeger, toen ik nog niet wist dat ik ADHD had en ik gewoon gedurende de tijd dat hij weg was aanrommelde. Kinderen zaten elke dag keurig gekleed en met een volle maag op school en het huis was niet echt verwaarloosd, maar toch… wat vandaag niet afkomt komt morgen wel.
Maar nu ik weet dat ik ADHD heb, ben ik me daar van bewust en word ik toch wel onrustig van het idee dat ik een maand lang niemand heb om me een beetje op de rails te houden. Die om 12 uur zegt dat het toch wel tijd is om naar bed te gaan.
Ik vind het heerlijk als hij een paar dagen weg is en daar profiteer ik heerlijk van. Laat naar bed (en toch vroeg weer op). Maar een hele maand…. maar het duurt nog 2 maanden voor hij voor de eerste keer gaat en ik zal het best wel redden en wie weet – lukt het me ook om mezelf in het gareel te houden.
Reacties
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.
zal ik je elke avond als ik zelf om tien uur naar bed gaan een mailtje sturen dat je er uiterlijk twaalf uur zelf in moet liggen? 😉
Geef je mailadres, je telefoonnummer van je vaste lijn en die van je mobiel.. je ligt echt wel op tijd in je bed dan 🙂
Maar eh.. ADHD, blijft een moeilijke en boeiende materie.
@jeanne – was het maar zo makkelijk. Dan denk ik ‘Jeanne heeft gelijk’ en kom ik onderweg toch weer iets tegen dat nog ff moet gebeuren.
@Carolien – moeilijk en boeiend ja. Het leven was soms makkelijker toen ik het nog niets wist. Het overkwam me gewoon, nu ben ik mij er eigenlijk te veel bewust van dat die dingen (kunnen)gebeuren.