Vanmiddag eindelijk weer tijd om een stukje te fietsen…. bewust fietsen.. een bepaalde richting op met maar 1 doel.. ontmoeten. Het fietsen was heerlijk, beetje straf windje, maar zonnetje en droog. En eerder dan verwacht was daar de tegenliggen… Of ik verdwaald was.. ja “kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?”
Het was een heerlijk tochtje met volop tijd om even te praten en vooral ook even een stevige knuffel. Dat voelde goed en vooral merkte ik dat het me rust gaf. Even heerlijk “in these arms”, zo vertrouwd en nu ik thuis ben en er over nadenk waren het de armen van een hele goede vriend en het was goed. Het is goed zoals het is. We hebben beide onze plek en dat is goed. En het kan beter worden als er straks weer volop vertrouwen is dat er ook contact mag zijn. Want dat is toch wel wat ik mis… contact, gewoon wanneer ik wil even vragen hoe het is, een serieus gesprek, een gek gesprek.. weten hoe het gaat. Maar soms ook dingen delen, die ik alleen met hem kan delen, over van alles en nog wat, over muziek, over de afgelopen 10 maanden. Er zijn meer mensen die ik soms lange tijd niet spreek.. dat geeft niet, maar als ik wil weten hoe het gaat, dan kan ik bellen. En dat kan nu niet. En ik hoop dat dat weer komt en vooral kan. En ik hoop dat het vertrouwen zover terug komt dat ik daar gewoon over de vloer kan komen, dat ik ook met haar weer het gesprek kan aangaan en die interesses delen die we gemeenschappelijk hebben en dat het dan ook goed is. Maar voor nu blik ik terug.. kijk ik waar we waren en waar we nu zijn en ik denk dat, ondanks de puinhopen onderweg, we er allebei beter van zijn geworden. Dat het ons heel veel heeft gebracht naast een voor mij zeer waardevolle vriendschap, namelijk een thuis waar het ook goed is. En dat vooral geeft mij een fijn en goed gevoel… iejooveejee 🙂
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.