Het is alweer 18 dagen geleden dat dat ene berichtje kwam…. alle contact verbreken. En toen was het ook daadwerkelijk stil. Bij de vorige radiostilte (de challenge) was er nog af en toe een foto op facebook of een nieuw muzieknummer op spotify, maar nu is het stil, heel erg stil. En op vele momenten koester ik de stilte. Het leven gaat door en ook ik moet door. Maar na een half jaar toch wel erg veel lief en leed delen is de stilte wel erg stil. Het is het missen van een maatje die mij begreep, die me aanvoelde, die me in zijn armen kon nemen en me koesterde. Ik voelde me gewaardeerd, geliefd en vooral erg geborgen. En ik kan alleen maar hopen dat er een moment komt dat de stilte weer doorbroken kan worden. Dat er weer contact kan zijn. En nee, wat was komt niet allemaal meer terug. Dat was erg mooi, maar dat hoeft ook niet meer terug. Keuzes zijn gemaakt en die zijn goed. Maar de vriendschap mis ik. Mijn maatje mis ik. En dan kan de vrees me ontzettend bevangen dat dat maatje nooit meer terug komt. Dat het vertrouwen wat nodig is en wat zo ontzettend verbroken is, nooit meer terug komt. Dat ik dingen kapot heb gemaakt die niet meer te helen zijn. Alles heeft tijd nodig, maar op die momenten ben ik bang dat het nooit meer goed komt.
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.