Ik ben de berichten aan het teruglezen. Berichten over de ontmoeting met mijn maatje in juni, de 90 dagen challenge die startte op 28 september en die zou aflopen op 28 december. De hoop die wij hadden en het verdriet. Het gemis tijdens die challenge, maar ook steeds weer de hoop op betere tijden. Wetend dat alles tijd zou moeten hebben en dat tijd alle wonden heelt. Maar sommige wonden helen niet zo snel. Wonden die wij bij anderen hebben aangebracht.
Voor mij is alles wel duidelijk. Voor mij is de kameraadschap die ik voelde, de vriendschap het belangrijkste. Mijn gevoelens zijn van minder belang. Meer en meer kom ik erachter dat die gevoelens ook verband hebben met het gemis wat ik voelde in mijn eigen relatie. Dat gemis maakte bij goed en bracht een bepaald gevoel te weeg. Is dat houden van? Is dat liefde? Ik noem het wel een houden van, want voor mij geldt dat je dat breed kunt zien. Houden van wil niet zeggen dat het liefde is voor die ene persoon, maar een gevoel dat iemand in je hart hoort, dat kan ook zijn als zeer speciale vriend. En ja… speciale vrienden wil ik aanraken, wil ik mee knuffelen, zoek ik warmte en genegenheid bij. Maar dat wil niet zeggen dat ik daar verder mijn leven mee wil delen. Ik heb mijn eigen thuis hier en heb daarbuiten ruimte voor goede vrienden en vriendinnen en daar hoort hij ook bij. Maar het is lastig de scheiding tussen goede vrienden en geliefden te zien. En ik zie ons niet als geliefden, maar als goede vrienden en ik hoop dat ik haar dat ook uit kan leggen. Dat hij wil voor mij een goede vriend is, maar niet mijn geliefde. Dat we dat punt voorbij zijn. Dat wel wel veel om elkaar geven en dat wel ook wel van elkaar houden. Maar dat we geen geliefden zijn en dat we niet samen verder willen. Maar dat ik wel samen wil als vrienden. Niet allen met hem, maar ook met haar. Omdat ik weet dat we dingen delen, dat we over veel dingen hetzelfde denken. En ik vind het zo jammer dat alles zo is gelopen. Dat er wellicht voor die vriendschap geen kans meer is en dat het ook kan betekenen dat het verbreken van het contact wellicht voor altijd is. Dat er ook voor die andere vriendschap nooit meer ruimte komt. En dan kan het zwembad straks wel weer open is, maar dat we als dezelfde vreemden daar allebei weer zwemmen als in het begin van het vorige seizoen. Je groet elkaar omdat je elke ochtend al jaar in jaar uit je baantjes trekt, maar meer weet je niet van elkaar. En dat maakt me triestig. Dat je iemand niet meer mag kennen omdat het een ander zo’n pijn doet. En daarom hoop ik dus op een gesprek van mij met haar, samen met een mediator. Om het uit te praten, om de lucht tussen ons te klaren, om alle spoken te verdrijven. Dat is mijn wens voor 2016.. dat we samen verder kunnen… met elkaar.
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.