Opblijven

 

Gisteravond vierde we de verjaardag van de La van ons KaLamaKe gezelschap. Voor de boys natuurlijk een gezellige bedoening. De oudste was echter ziek en is zijn bed niet uitgeweest, maar de jongste wilde er natuurlijk bij zijn en bij blijven. Hij liep heerlijk te kletsen met iedereen, speelde een potje schaak met een van onze vrienden en amuseerde zich goed. Opeens miste ik hem. Hij is natuurlijk naar boven gegaan. Dat deed hij vorig jaar ook, lekker even in bed lezen en dan gewoon in slaap vallen. Maar boven een leeg bed. Ook ons bed was leeg. Bij zijn broer misschien, even kletsen en daar in slaap vallen? Maar ook niet. Lag hij dan toch beneden op de bank? Die hadden we in een hoek van de kamer gezet, zodat hij niet zoveel ruimte in beslag nam. Maar ook daar niets. Toch wel vreemd, dat je om 11 uur ’s avonds opeens een kind kwijt bent. Plotseling vroeg iemand of hij niet onder de tafel kon liggen en jawel: op de poef die daar stond, was hij heerlijk?? gaan liggen, zijn voeten op de zitting van zijn stoel, uit het zicht onttrokken door het tafelkleed. Hij had zich verstopt om er bij te kunnen blijven, maar was in slaap gevallen. Heerlijk toch?!