Katootjes krabbels

Een mailtje, van de reisorganisatie. De reis die ik zonet voor manlief geboekt heb, gaat wijzigen. De vlucht van zondag 25/3 is gecanceld en ze bieden een vlucht aan op 24/3. Kan ik niet mee zitten, is hij eerder thuis, maar hij heeft juist voor deze vlucht gekozen omdat hij op 24/3 nog iemand ontmoet, daar. En of hij even voor 1 maart wil reageren. Vanmiddag is hij van Nairobi naar Nyeri vertrokken en (even de mailtjes doornemen) hij komt pas vrijdag terug. Da’s dus 2 maart en hij leest zijn mails wellicht pas 3 maart. En nee, hij heeft zijn simkaart niet in zijn mobiel, want die vervangt hij daar voor een Kenyaanse en dat nummer heb ik nooit van hem gekregen (ook nooit gevraagd) want we mailen wel. Maar nu heb ik hem dus nodig en kan hem niet bereiken. En bedenk dat dat eigenlijk toch niet zo heel handig is, zowiezo. Gelukkig kan ik bij zijn webmail en kan ik daar een e-mail uitvissen van degene met wie hij daar samenwerkt. En dan maar hopen dat zij niet ook naar Nyeri is. En we hopen ook heel hard dat internet in Kenya wel is doorgedrongen tot Nyeri en dat dat dan ook is doorgedrongen tot manlief.

Gisteren mijn weblog geupgrade. Toen Kids en zo en daarna was het de beurt aan een weblog van iemand anders. De eerste twee waren een fluitje van een cent. Dat ging echter niet op voor de laatste. In plaats van het scherm ‘U dacht dat u nog moest beginnen, nou u bent al klaar’, kreeg ik maar een deel van dat scherm en nergens de opluchtende mededeling dat het al gepiept was. Erger nog, ik kreeg opeens een foutmelding en daarna ging het in vliegende vaart nog verder de mist in. De backup van de database wilde niet installeren en van alles mislukte. In plaats van lekker op tijd naar bed, was het 3 uur.Vanmorgen maar wordpress eens opnieuw geinstalleerd en dan de oudere versie en de backup in stukjes weerl online gezet. De site staat weer, maar we zijn ondertussen een paar uur verder en alle vreemde tekens zijn vertaald in nog veel vreemdere tekens. Maar hij is onlineLees verder

Het is kennelijk helemaal in, zelf kettingen maken van kralen en zo. Bij het Kruidvat zijn allerlei doosjes te koop met leuke kleurtjes. Nu is het in de zomer natuurlijk leuk om een ketting te dragen boven een t-shirt, ipv mijn eeuwige vrolijke kleurrijke shawls. Dus ik ook een doosje kralen gekocht en samen met mijn wat creatievere zus een ketting gemaakt. Die dus nèt niet is wat ik bedoel en wat ik wel bedoel kan ik maar niet duidelijk maken, ook niet aan mezelf. Dus zoek ik op internet naar voorbeelden van wat ik bedoel. Maar het zal een simpel rijgen worden denk ik, van allerlei leuke kraaltjes achter elkaar. En waarom eigenlijk ook niet. Gaat het vervelen, dan knip je het snoer door en rijg je wat nieuws. Dus morgen dan maar wat extra draad gaan halen. Om te rijgen en misschien, heel misschien, krijg ik opeens door dat rijgen wel de geest te pakken.

Morgen is het weer doelengroep. Dat betekent nog een drukke middag en avond 😛 Snel even de administratie op orde en zijn alle kranten en tijdschriften uitgezocht? Mijn de oudste vanavond nog even een stuk in zijn boek lezen en de jongste moet nog even aan zijn spreekbeurt werken met mij. Verder de stofzuiger nog even onder het bed doorhalen en er zal vast nog wel meer op het lijstje staan. Zoals de weekplanning, maar die loopt altijd in de soep in de vakanties. Maar mijn sociale contacten heb ik gehad, ook al zijn het andere dan die ik op mijn lijstje had staan. Ik ga nog even aan de slag. Ik wil morgen toch wel kunnen zeggen dat ik een groot deel van mijn lijst heb afgewerkt. Ook al is het niet de bedoeling dat allemaal op donderdag te doen.

Ik ben vrij makkelijk met uitlenen, zeker als het gaat om mensen die dicht bij mij staan (letterlijk en figuurlijk). Zo leende ik ook regelmatig dingen uit aan onze vorige buren. Een poos geleden, toen ik daar een keer even zou oppassen, kwam ik al al mijn CD’s van een luisterboek tegen en nu ontdek ik dat ik een hele stapel Asterixen mis. Tja, die werden ook wel eens aan de buren uitgeleend als er iemand ziek was. Er zijn daar Asterixen in huis en die zouden dus best van mij kunnen zijn. Maar ja, mijn naam staat er niet in. Dat doe je als je een boek uitleent aan iemand die er verder weg mee gaat, maar niet (kennelijk) in een stapel stripboeken, die even een deurtje verder gaan. En die boeken liggen er dus al een paar jaar, want ze zijn al een paar jaar weg. En de buurvrouw kan zich niets meer herinneren en ik weet het bijna zeker, maar kan niets bewijzen. Stond er nu maar in één van die boeken mijn naam, of een stickertje van een Vlaardingse boekhandel…. En zoonlief is er niet. Nu hoop ik maar dat hij zich niet kan herinneren dat hij ze ooit gekocht heeft en dat ze dus wel van mij zijn. Anders moet ik ze maar even lenen, voor de spreekbeurt van de jongste….. en dan breng ik ze morgen wel terug, mañana, nesser, tomorrow…. ooit dus….

Het is al weer twee weken geleden dat mijn moeder belde. Mijn tante was tijdens haar bezoek aan haar zoon, schoondochter en kleinkids in de VS dood neergevallen in de douche. Mijn neef vond haar daar. Reanimeren mocht niet meer helpen, ze was nog geen 70. Ondertussen ging daar de molen in werking en was het hier wachten. Oom en neef hier in alle staten, want je neemt afscheid van iemand die heerlijk een paar weken weg is en opeens komt die niet meer terug, althans, wel terug, maar in een kist. En aan de andere kant van de plas zit een neef die gezellig zijn moeder op bezoek heeft en nu opeens daar zit en het verdriet niet kan delen met zijn vader en zijn broer. Pas na anderhalve week komt ze deze kant op en zaterdag was het afscheid. De hele familie bij elkaar. Een reünie, maar dan met een trieste oorzaak. Mijn oom houdt niet van diensten en het afscheid moet niet te formeel. Het lijkt bijna een receptie. Dat voelt in het begin raar aan, maar het went. Maar het wachten is dan op iemand die wat gaat zeggen en opeens zie je in de hoek de kist. Oh ja, het is een afscheid. Maar het kabbelt voort en dan zijn er een paar woorden van mijn neef en gaan mijn oom, neven en hun vrouwen weg. Wij blijven daar en de kist ook. We zijn stil tot de uitvaartbegeleidsters ons vriendelijk doch dringend verzoekt het pand te verlaten. Gelukkig hebben we nog met de meeste neven en nichten even afgesproken bij mijn ouders. Mijn ooms en tantes zijn naar mijn oom toe. Het voelt vreemd, dit afscheid. Gelukkig blijft mijn neef nog even in Nederland. Ik hoop hem nog te spreken

Vorig jaar (en dan spreek ik over december 2005) kreeg ik van school een ‘Pluim’ als kerstgeschenk. Met deze pluim kon ik leuks voor mezelf kopen. Ik had tot december 2006 de tijd. Natuurlijk verstreek de tijd en opeens wás het bijna december. Nog maar eens goed de folder lezen en eens op de website neuzen. Eén van de dingen die ik kon doen was een uurtje indoor skieën. Leek me leuk voor de jongens, maar met skihuur ed erbij, werd het toch wat minder leuk. Uiteindelijk viel mijn oog op een foto-album wat je kon samenstellen en dan bestellen. Zo gezegd zo gedaan en net voor de sluitingsdatum had ik de aanvraag voor het album op de bus gedaan. Nu het album zelf nog. Foto’s zoeken, leuk in het album zetten, teksten erbij en dan een keer manlief vragen of hij wil kijken of het er een beetje leuk uitziet en belangrijk, of ik wel alle plaatsnamen ed goed had geschreven. Toen was het enige wat nog moest gebeuren een leuke kaft maken. Tja….., maar zoëven is het album besteld. Was nog even spannend, want waar ik had ik toch dat mailtje met de voucher code. Nergens te vinden. In een helder moment besloot ik ook nog even te zoeken op voucher en daar was het mailtje. Code ingetoets en verzenden maar.

En dan is het nu wachten. En als het bevalt ga ik vaker zo’n album samenstellen en bestellen. Natuurlijk niet meer met een pluim maar uit de eigen portemonnaie. Maar het is toch leuk om af en toe in te bladeren…. zo’n echt album.

Er is uitverkoop bij de schoenwinkel. Uitverkoop daar wil zeggen dat iets dat heeel duur was nu gewoon duur is. Ik ga toch even kijken en hoewel ‘alles’ wegmoet, vind ik het nog steeds geen weggeef prijzen. Ik zie een paar echt gave laarzen, maar ook in de uitverkoop nog €120 en ze hebben geen hak. Omdat ik korte pootjes heb en veel broeken dus over de grond slepen, wil ik laarzen met een hak. Ik kwijl, bekijk ze nog eens en zet ze weer terug. Straks wordt de uitverkoop vast nog een stuk heftiger en als ze er dan nog staan, zijn ze voor mij. De weken verstreken en de uitverkoop bleef, de prijzen ook en mijn laarzen ook. Tot opeens een advertentie kwam: Tweede paar voor €1,-.
Ik dus gelijk weer naar de winkel. En daar stonden mijn laarzen, alleen niet meer in de juiste maat, maar een maatje kleiner. Dus niet maat ‘lekker met warme sokken erin’, maar maatje ‘dan maar een panty’. En dan op zoek naar dat paar voor die ene euro. En laat er nu ook nog een paar andere laarzen staan, met hak, die en mijn kuit makkelijk kunnen bevatten, en mijn brede voet én ook nog eens mijn hoge wreef. Dus voor die €120 euro heb ik nu twee paar laarzen. De oudste werpt er een blik op als ik trots met mijn laarzen rondloop. ‘Oh, wel leuk’ is zijn antwoord als ik vraag hoe hij ze vindt. En dan heb ik ze weer een keer aan en hij kijkt nog eens en opeens klinkt daar ‘Jeh, mam, je hebt replay-laarzen. Die zijn echt vet!!!’ en ik zie bewondering in zijn ogen. De volgende dat met de laarzen naar school (en een maillot en een hip rokje). En de meiden van groep 8 ‘Gave laarzen’ en de juf ‘Wat zie jij er stoer uit, mooie laarzen’. Dus heb ik nu een nog hipper rokje gekocht en loop ik al de hele week in rokje en mijn vette laarzen.

Een kleine rondgang door het huis. Boven hebben manlief en ik een gedeelde werkkamer, daarnaast is onze slaapkamer, met een werktafel. Op de benedenverdieping hebben de jongens allebei een slaapkamer en hebben we een klein kamertje met een mooie nieuwe tafel. Deze kamer is zeer geschikt als strijk- en vouwkamer, maar verder goed ingericht om nog even wat te werken (de oudste vindt dat heerlijk als het zonnetje erin schijnt), een spel te spelen of wat met iemand te bespreken. Verder hebben we beneden de woonkamer, met een zithoek met tv, een eethoek en een keuken. In mijn ogen is de woonkamer algemene ruimte. Wil je rust en alleen zijn, dan kun je je terugtrekken in je eigen hok, danwel het kleine kamertje. Zo niet manlief. Die bereidt het liefst zijn volgende dag voor aan de eetkamertafel. Zit ik beneden tv te kijken, dan komt er een sneer van achter dat hij niet kan werken met het geluid van de tv. Wat dat aangaat is hij net wat mannen vrouwen verwijten – de dubbele boodschap, want eigenlijk bedoelt hij dat ik moet oprotten en maar boven moet gaan kijken. Wat ik dan doe zonder iets te zeggen en met een deur die overduidelijk dicht gaat.
Nu had ik heerlijk mijn werk klaar en verheugde ik mij op het nog even terug zien van Lama’s gezocht. Dus opgewekt naar beneden, waar meneer de tafel alweer bezet had. Of hij er last van had als ik zachtjes naar de tv ging kijken. Ja!! Waarop ik (tja ook dubbele boodschap) maar zei dat ik dan wel weer verder ging werken boven. Ik moest niet zeuren, waarom kon ik boven geen tv kijken? (dat hij ook boven op dat mooi ingerichte werkkamertje kon gaan werken zonder van iemand last te hebben dringt nooit tot hem door). Nou, omdat ik geen tv wou kijken, maar video en dat kan alleen beneden (tja boven ook, maar ik wil onderuit op de bank, met een wijntje en de voeten op de poef en niet op de rand van het bed, omdat ik vanaf het kussen de tv gewoon weg niet kan zien, want te klein en te kippig). Dus dan maar bloggen en als hij lekker wil gaan slapen ga ik uit protest gewoon dan tv kijken beneden. Gewoon ff met de kont tegen de krib. Want alles en iedereen moet altijd maar rekening houden met hem (niets op de vele tafels laten liggen, want hij moet er zo aan kunnen gaan werken) en waar gaat hij dan zitten. Beneden, in de woonkamer, in de algemene woonkamer. Daar gaat mijn wijntje. Gelukkig gaat hij straks weer een paar weken naar Kenya. Maar ja, dan is hij weer elke avond weg en dat is ook weer niet gezellig.