Het uiterlijk van je log is toch zoiets als kleding?? Je hebt niet elke dag hetzelfde aan toch? Dus ook het log weer even ander jasje. Tot ik zelf iets heb gemaakt, iets eigens…. of toch weer ergens wat anders vind 😉
Muizen en kikkers
Vorige keer bij de ADHD-doelengroep kwam een nieuwe deelnemer, een student, iets met economie en bedrijfsleven, rugbyshirt en wat ballerig. De sessie was redelijk heftig, want eén nam afscheid en een ander, tja, is dus redelijk moeilijk. Enfin, aan het eind van de sessie vroeg de begeleider wat hij er van vond. Daar kwam meneer hoog van de toren, zoiets dat dit toch niet zijn niveau was en dat hij hier niets aan had en nog wat bla bla. Hij kwam niet meer. Meneer had na één keer zijn oordeel klaar. Afgesproken werd dat hij het nog een keer zou proberen en dat hij zou bellen als hij niet kwam. Hij weg en we keken elkaar aan. We moesten aan Friends denken waar regelmatig wat gebeurt en dan vliegen de flappen over tafel, want natuurlijk is er gewed. Vandaag was de nieuwe er inderdaad niet meer, had ook niets van zich laten horen. Dus kwam er uit een tas met een grote grijns koekjes en…… en hele zak muizen en kikkers. en wat er over was, mocht ik meenemen en elke dag één. Ze zijn al op 🙁
Energiezuigers
Vandaag had ik weer de ADHD doelengroep. De groep is wat uitgedund en nieuwe mensen blijven niet lang. Kennelijk zijn we een eng groepje. Sinds kort ben ik het daar wel een beetje mee eens. Een poos terug deed een nieuwe deelneemster had intrede. Verscholen in een hoekje deed ze haar verhaal. Haar doel was haar slaapritme weer op gang te krijgen. Meer wilde ze nog niet, want dat moest eerst gebeuren. Verder kreeg ze hulp in de huishouding, thuisbegeleiding en sprong haar moeder in. Meer wilde ze niet, want dat zou toch niet lukken en bovendien kon ze de rest pas op orde brengen als ze gewoon weer sliep. In het begin kijk je dat aan en heb je nog wel wat compassie met iemand, maar elke keer had ze zich niet aan de gemaakte afspraken gehouden en ze straalde een soort trots uit. Natuurlijk een masker, maar na een paar keer dit te hebben aangegeven veranderde er weinig. Daarnaast had ze geen oor voor anderen en als een echte ADHD-ster onderbrak ze telkens het verhaal van een ander. Dat is ergerlijk en gaat irriteren. Maar ze straalt iets zieligs uit, erger nog dat ventileert ze ook voortdurend, dus je wilt er niet opeens hard tegenin gaan. En dat kost energie, dat inhouden.Lees verder
Angst
Het is woensdagmiddag dus de jongste gaat bij een vriendje spelen. Als hij vertrokken is op zijn fiets, ga ik weer boven aan het werk. Plotseling gaat mijn hart als een gek tekeer en zit ik te trillen op mijn stoel. Zou er iets….. en dan stel je voor dat er iets…… Maar we zijn nu een half uur verder en ik heb geen gierende sirenes door het dorp horen gaan en het vriendje heeft nog niet gebeld waar hij toch bleef. Loslaten, het is soms echt moeilijk.
Onrust in de lucht
Ik krijg te doen met de mensen die in de buurt van schiphol wonen. Wat er op het moment aan de hand is weet ik niet, maar straaljagers, vliegtuigen en van die heerlijke legerhelicopters zijn nu al voor de tweede dag hier de rust aan het versturen. Continu vliegen ze over. Ik neem aan dat het tijdelijk is, maar je zal er maar elke dag tussen zitten.
Het geeft een beetje een angstig gevoel. Wat doen die vliegtuigen daar, waarom vliegen ze hier heel de tijd rondjes?
En waar kan ik nu eigenlijk zoeken op internet wat dit gerommel in de lucht betekent? Als bewoner van een streek zou je toch eigenlijk op de hoogte moeten worden gebracht als het leger een paar luchtoefendagen in gepland heeft. Ik onderga het nog maar even. Hopelijk is het straks weer gewoon rustig.
Rennen, vliegen, hijg en puf
Het is al weer bijna 2 weken geleden. Weekend verjaardag van de jongste zoon, druk druk druk en maandag lekker weer aan het werk. Dan het onweer, gauw de stekkers van de computers eruit en toen geen windows meer. Dat was maandag, dinsdagmiddag een hele leuke middag bij Paradigit en daarna om toch nog wat gegevens te redden bij de systeembeheerder op school. Dinsdagavond beginnen met format c: en daarna windows weer opnieuw installeren, en office en alle macromedia programma’s. Om er achter te komen dat de CD waarop ze staan niet goed meer is en ondertussen is het alweer donderdag. Nieuwe pagemaker besteld en Acrobat en gemaild naar Macromedia, dat ik de installatiebestanden niet meer kan downloaden en dan is het alweer vrijdag. Tussen alles door nog even kinderfeestje en vrijdag moest het programmaboekje van de voetbal eruit, met de nieuw bestelde Pagemaker en een Acrobat die toch maar niet geinstalleerd wilde worden. Dan is het zaterdagochtend en lonkt een redelijk rustig weekend.Lees verder
Kinderfeestje
Binnenkort ‘moet’ ik weer. Een feestje met een stel niet al te makkelijk in het gareel te houden, net-tieners. Vorige jaren kon ik nog een beroep doen op L. maar die zit de komende weken op de woensdag vol en de zaterdagen liggen voor de kids vaak ook wel moeilijk. Dus neem ik de moedige stap en probeer het alleen. Dat wil zeggen, hier in huis ben ik alleen, als ouder/begeleider, maar via internet heb ik hulptroepen ingeroepen. Via Hexos. Daar kun je een spel bestellen en via internet en telefoon zorgen zij dan dat de kinderen ongeveer drie uur op missie zijn, als spytives. Het lijkt mij ontzettend leuk en K. ook (het is zijn feestje). Ik ben daarnaast ook ontzettend nieuwsgierig. Ik wacht nu met spanning op de bevestiging, dan kunnen de uitnodigingen weg. Ik hoop dat de andere jongens het ook leuk vinden. Ze zijn af en toe wat verwend, met lasergamen en andere ‘iedereen het huis uit en laat een ander ze maar vermaken’-feestjes. Nu is dit gedeeltelijk natuurlijk ook door een ander verzorgt, maar als de kids gaan klieren, sta ik er wel alleen voor. Maar ik heb er wel alle vertrouwen in.
Altijd lief, de knuffel en de ‘stand-in’
Website
Gisteren een leuke en leerzame cursus gevolgd over het zodanig maken van websites dat ze ook makkelijk op internet gevonden worden. Daarbij werden de eigen websites onder de loep gelegd, ook de mijne dus. Een website die ik even snel heb gemaakt, omdat mijn adres was doorgegeven aan iemand die wel een website wilde. Tja en dan moet er iets staan natuurlijk en wat er stond was toen echt niets. Dus toen even snel dit gemaakt met het idee het *snel*Â te wijzigen en echt iets leuks/moois enz te maken. Maar toen kwamen er reacties. Dat de site zo fris en helder oogte, duidelijk was, mooi, leuke kleuren enz enz. Heel veel redenen om dan maar niets aan die site verder te doen….. tot gisteren. Want door het oog van deskundigen deugt er dus van alles niet aan die site: geen duidelijke navigatie, kleurencombinatie niet echt makkelijk voor mensen die kleurenblind zijn, te weinig tekst enz enz. Dus nu dub ik. Proberen deze site zo aan te passen dat het op dat gebied wel beter is? of toch een keer beginnen aan het ontwerpen voor een echte eigen site? En wat doe ik dan met alle positieve reacties op deze heldere vormgeving? Ik ga er eens heel goed over nadenken en achter de schermen puzzelen.
Swaparoo
Al jaren werk ik als vrijwilligster bij de kinderkledingbeurs hier in het dorp. Twee keer per jaar verkopen we tweedehands kinderkleding. Af en toe brengt iemand ook wat eigen kleding mee, die dan gretig door vele van ons gepast wordt en daarna van eigenaar wisselt. Maar dit is sporadisch en zo zoeken we af en toe naar een leuke oplossing om onze eigen kleding uit te wisselen. In de NRC-next lees ik het, een swaparoo. Een groep dames met ongeveer dezelfde maat komt bij elkaar en neemt kleding mee die niet meer past, niet meer leuk gevonden wordt of die al een tijdje niet gedragen is. Deze kleding wordt op een hoop gegooid en iedereen toont de eigen kleding, vertelt er eventueel wat bij en de andere kunnen dan aangeven of ze het wel of niet willen hebben. Sommige kleding is ook door de andere niet meer gewenst en kan eventueel naar een goed doel, de andere kleding wisselt van eigenaar. Het lijkt me in ieder geval een gezellig avondje met veel lol en de mogelijkheid op een nieuwe garderobe. Ik ga het in ieder geval bij de dames voorstellen. Jammer dat ik pas kritisch door mijn eigen kleding ben gegaan en een heleboel richting Hongarije heb gestuurd. Maar wellicht komt er toch weer wat leuks van de andere binnen. Swaparoo – iets om te onthouden dus.
Loslaten
Zaterdag speelt het eerste thuis, wat altijd betekent dat ik vrijdag het programmaboekje maak. Maar morgen niet, want dat moet ik al vroeg op pad. Dus ik heb het nu al helemaal klaar en als PDF opgestuurd naar de drukker. En ik heb met iemand van het bestuur afgesproken dat hij contact op neemt met de drukker of het wel of niet gedrukt kan worden (dit ivm aflastingen enzo). Natuurlijk heb ik ook ergens het Pagemaker bestand neergezet, zodat de drukker daar bij kan. Want ik zal maar ergens in het Noorden zitten en ze zullen me maar bellen dat er toch wel een hele storende fout is ontdekt. Dan kunnen ze dat in ieder geval wijzigen. Maar het zit me niet lekker, dit loslaten. Het liefst kijk ik het zelf nog tot de uiterste deadline tig keer door.
Gewonnen!!!???
De telefoon gaat en als ik opneem begint een Engelse Brenda mij te vertellen dat ik iets gewonnen heb. Dat iets kan ik niet helemaal volgen, maar het zijn er wel meer dan 200.000 begrijp ik. Om die prijs los te maken, moet ik even op de 0 van mijn telefoon toetsen. Opeens gaat er een hele grote bel rinkelen, en misschien wel meer. Was het niet zoiets als ‘als je op die toets drukt, wordt je doorgesluisd naar een of ander ver eiland en schrik je je te pletter van je telefoonrekening’??? Ik weet een andere toets, een betere denk ik – de ‘verbreek heel snel deze verbinding’-toets.
Sentimenten
Langzaam aan ben ik al onze videobandjes aan het digitaliseren. Gelukkig doet onze oude camera het nog steeds. We hebben een nieuwe digitale omdat deze wat onbetrouwbaar begon te worden, maar hij laat me nog steeds niet in de steek. Dus bandje erin, via de tv-kaart opnemen, een beetje editten in Pinnacle en dan op DVD. Omdat L toch steeds weg is kan het opnemen op zijn computer. Het geluid zacht op de achtergrond, zodat ik de voortgang een beetje in de gaten kan houden. We zitten nu zo’n 11 jaar terug, 1995. K. is net geboren en M. is 3 en continu aan het babbelen. Een klein propje met een bolle toet. Lijkt in bijna niets meer op de steeds langer wordende slungel. Het enige herkenbare is het sabbelen. Zodra hij de kans krijgt, steekt hij nog steeds heerlijk twee vingers in zijn mond en kan er dan nog net zo dromerig bij kijken.
Stemmen
Vandaag mag er gestemd worden. De kaart ligt klaar, de verschillende folders zijn bekeken en de kieslijst ligt nog open op tafel. Er staan bekende namen op en nog veel meer onbekende namen. Gisteren nog even Paul de Leeuw gekeken. Daar was een jongen die ook wel de politiek in wilde. Hij beloofde niets, want iedereen in de politiek beloofde van alles en kwam die beloftes nooit na. Dus hij beloofde niets, maar hij ging er wel voor. En ergens heeft hij gelijk, iedereen belooft altijd van alles, maar ondertussen gebeurt er dus helemaal niets. En over de voor mij belangrijke dingen kom ik natuurlijk weer niets tegen in die verkiezingspraatje. Welke partij gáát er voor het voetbalveldje waar ooit geld in is gestoken, maar wat daarna verwaarloosd is, zodat de kinderen er echt niet op kunnen voetballen zonder hun enkels ontzettend te beschadigen. En welke partij gaat voor een veilige Achterstraat, waar vele kinderen over fietsen op weg naar de sportvelden, maar die door auto’s gezien wordt als racebaan, terwijl het toch echt geen doorgaande weg is. Een moeilijke keus? of gewoon maar groot kijken, want al die kleine splinterpartijtjes hier in de gemeente lijken ook van die eendagsbloemen. PvdA dus maar.
Snoep
Het is eigenlijk al te laat als ik naar AH ga, tegen etenstijd. Nooit doen is het bekende advies, maar het was even niet anders. Ik koop groente en melk en loop natuurlijk via de route die ik moet mijden als de pest, het snoeplaantje. En ik haal daar een lekkere reep chocolade uit het schap. Zo’n dikke, want die eet niet zo makkelijk en daar doe ik dus langer mee en loop door.
En loop weer terug en haal toch nog zo’n zak van de gesuikerde snoepjes, die eigenlijk helemaal niet lekker zijn en die zo lekker weg eten, en waar ik dus echt niet goed van word. Na het eten van die dingen weet ik waarom suiker slecht is en hoe het voelt als je bloedsuikerspiegel in de war is.
Maar toch neem ik ze mee en maak ik thuis de zak open en denk dat ik niet meer te remmen ben.
Ik ga naar beneden, op veilige afstand (even) van die verslaving
Lekker weer weer….
Het is zondagmiddag. Tijd voor de mannen voor de traditionele zondagmiddag voetbalpot. Een aantal vriendjes hebben zich al afgemeld, verjaardag, blessure…, maar mijn mannen gaan vol goede moed naar buiten.
Ik blijf achter en zit saai onder de zolderkap nog wat te werken. Toch lekker als je kunt voetballen. Heerlijk even sporten in de buitenlucht… tot ik naar buiten kijk.
Structuur
Via de doelengroep probeer ik structuur in mijn dagen te krijgen. Ik maak dus een ideaal schema, zoals ik denk dat het zou moeten. Kinderen naar school, wat huishoudelijke taken en daarna aan het werk. Tussen de middag wat quality-time met K. en dan ’s middags weer aan het werk. Als beide jongens uit school zijn even kletsen met een kopje thee en dat nog even aan de slag en op tijd starten met koken.
Maar dat gaat natuurlijk altijd mis, want het eerste wat ik doe als de kinderen naar school zijn, is de mail checken.
En dan zit ik achter de computer en voor ik het weet is het dus alweer 12 uur en in het ergste geval zit ik dan nog in pyjama en zitten de konijntjes nog in hun nachthok. Want ik ging alleen even mail checken en daarna zou ik die andere dingen eerst gaan doen.
Het heeft een tijd geduurd voor ik mij realiseerde dat ik mezelf dus geen structuur op kan leggen die niet werkt.
Dus ik ga het nu anders proberen. Zodra de jongens naar school zijn laat ik de konijnen uit het nachthok, ruim de ontbijtspullen op en kleed me aan. Daarna gaat de computer pas aan en blijf ik gewoon lekker werken.
Na het kopje thee in de middag met de jongens plan ik dan mijn huishoudelijke dingetjes.
Kijk, als je een valkuil ziet, moet je zorgen dat je er niet meer in kan stappen. Ik probeer dus maar eens een andere route. Een prettige bijkomstigheid is dat ik de huishoudelijke dingen doe als de jongens thuis zijn. Hebben ze niet veel huiswerk, dan kan ik ze gelijk nog even inschakelen ook 😉
Interland
Gisteren was er een heuse interland op het hoofdveld van Bennekom. Het Nederlands Olympisch elftal speelde een oefenduel tegen het Olympisch elftal van Zwitserland, compleet met de volksliederen vooraf. Vooral voor de jeugd leuk, want het werd in de middag gespeeld.
Ik was gevraagd wat foto’s te maken. Natuurlijk maak je dan foto’s van de elftallen en wat wedstrijdbeelden en als de spelers het veld afkomen, probeer je ook wat leuke plaatjes te schieten van de spelers en omdat ze op je af komen, gaat dat vaak mis. Gisteren niet.
Het werkstuk
Morgen is de deadline van K. zijn werkstuk. in de vakantie heeft hij er elke dag aan moeten werken, maar ja… in de vakantie zijn ook vele verleidingen. Daarnaast merk ik dat de structuur die de kinderen op school leren…. nee, foute formulering. Daarnaast merk ik dat de kinderen op school kennelijk geen structuur leren maken voor een werkstuk. Goed ze moeten een woordveld maken en leervragen opstellen, maar dan….. K. houdt zijn werkstuk over bruggen. Hij heeft een aantal hoofdstukken (geschiedenis, constructie, soorten bruggen en beroemde bruggen), maar wat daar dan eigenlijk verder mee moet, tja, dat weet hij ook niet.
Als ik wat structuur probeer aan te brengen, is er paniek, want dat krijgt hij toch nooit klaar??? Ik balen, want alles moet natuurlijk weer op het laatste moment, maar ik baal ook, omdat ik merk dat ik hem kennelijk eerder had moeten helpen, want op school rommelen ze kennelijk maar wat aan.
Maar ik merk ook dat ik eigenlijk de lat te hoog leg voor hem. Er valt zoveel over bruggen te vertellen, maar moet hij dat dan ook maar allemaal in zijn werkstuk zetten? Wat zijn eigenlijk de eisen aan dat werkstuk? Ik merk dat ik mijn neiging tot alles perfect te willen doen, nu ook projecteer op een kind, waarvan ik weet dat hij de lat voor zichzelf al zo hoog leg. Ik bemoei me er dus niet meer mee, niet met de inhoud. Ik vertel hem dat hij bij elk stukje vast wel een leuke foto kan vinden en verder vind ik het eigenlijk prima.
En ik neem me weer voor om me meer met het volgende werkstuk te gaan bemoeien. Niet omdat het perfect moet, maar omdat ik weet dat je zonder goede structuur dus in de last-minute fase helemaal verzandt.
’t Is af en de deur uit
Stressen altijd, het clubblad van de voetbal. Alle kopij komt al laat, alles moet dan netjes op een viervoud van pagina’s passen, ik wil er dan nog leuke foto’s bij en als alles af is, komt er natuurlijk nog wat binnen. Gelukkig heb ik een medestander. Na wat heen en weer mailen, nog wat puntjes op de i en nog wat inbreng van het bestuur, mail ik hem de laatste pdf. ’t Is goed, stuur maar weg, mailt hij. Nog even de advertenties tussenplaatsen en weg zet ik hem.
Een mailtje naar de drukker waar hij het bestand weer kan weg plukken en ik kan weer aan mijn eigen leven beginnen.
Het werkt natuurlijk verkeerd samen: ik als last-minute werker en de rest van de club als last-minute inleveraars.
Gelukkig verandert straks de structuur van de vereniging, waardoor er een verenigingsbureau komt en dat wordt ook verantwoordelijk voor de kopij. Kijk dat moeten we hebben, alle kopij in nette hapklare brokken ingeleverd, zodat ik het alleen nog maar in het structuurtje hoef te gooien. Ik verheug me er al helemaal op.
