Ik heb het gedaan… het mailtje naar de provider dat mijn boeltje verhuisd mag worden. Alle mails nu op één grote stapel naar één adres, hopelijk alles van de server gehaald en dan gaat het over. Gelukkig blijft de oude server nog een week bereikbaar én de database blijft gewoon staan. Dus tot ik offline ga, kan ik gewoon loggen. En ze zetten niet zomaar de knop om. Komt straks de volgende bobbel, want de verhuizing was nodig om dit log naar wordpress over te zetten. Dat is met het Weblog Kids en zo.. ook goed gegaan, maar ja… hopelijk ben ik nu weer zo gelukkig.
Tijdsplanning
Elke keer op de ADHD doelengroep vertel ik weer dat ik altijd in de knoop kom met mijn tijd. Als de kids naar school zijn wil ik om 9.00 uur achter mijn bureau zitten, ofwel op kantoor aanwezig zijn. Maar ik wil ook een net huis, en de was aan de kant en lekkere dingen koken en nog een beetje sociaal naar anderen zijn. Dat kan dus niet, want op de een of andere manier word ik naar dat kantoor getrokken en moet ik daar zijn. Een soort dwangneurose? Dus vanochtend een strenge aanpak. Gisteren bepaald dat ik niet direct veel hoef te doen ‘op kantoor’. Dus de was uit de machine in de centrifuge en vervolgens in de droger (wanneer gaat dit lavamat toch een keer stuk en ‘mag’ ik een echte wasmachine kopen waar dat zo heerlijk inzit. Dat zou ik nu ook wel mogen, maar ja, er is (helaas) nog niets mis met de lavamat). Oeps, eerst de droge was daaruit en heel gedisciplineerd – gelijk gevouwen en opgeruimd (behalve de strijk dan). Vervolgens naar beneden, waar de keuken mij een doorn in het oog is. Als hij bijna klaar is mij ontzettend ingehouden om de vaatwasser ook niet direct uit te ruimen. Maar ik moet delegeren en dat is dus de taak van de boys. Dan is het pas tijd voor kantoor!
Tussen de middag is netjes de vaatwasser uitgeruimd en kan ik de tweede helft van de keuken doen.
Nu wacht alleen nog een nieuwe was in de machine die de droger in moet en nog een was in de wasmand die nog door het hele ritueel moet, en een mand vol strijkgoed en een mand vol was van een vorige lichting toen ik nog niet de discipline had.
Maar morgenochtend moet alle was weg zijn (voor zover dat mogelijk is). En dan kan morgen de badkamer en de wc. En dan mag ik pas weer naar kantoor. Ik moet streng zijn voor mezelf. Maar als ik nu beneden kom geniet ik van een stralende keuken. Kijk, en daar doe je het dan toch voor.
En nu proberen vol te houden. Haha, dat is meestal het grootste probleem.
Brood, wijn en….de deeghaak.
Gisteren was een vriend jarig. Dat is altijd lekker eten en veel lekkere wijn. Gelukkig hoefde ik niet te rijden. We begonnen met een lekkere witte wijn, overgaand op een heerlijke rode. Toen kwam daar de taart en werd een overheerlijke gewurtstraminer geopend. Ik ben dol op zoete witte wijn, dus kom maar op en oh ja…vul maar bij :-)))). Maar zoals altijd zit het venijn weer in de staart. Een hele lekkere venijn. Ik heb net een vol glas gewurstraminer als de gastheer een Sauterne opent. En niet zo maar één. Een ontzettend lekkere. Dus gauw dat glas G naar binnen en genieten. MMMMMM die is echt lekker. Ik heb mijn glas net leeg, als de gastheer de fles naar mij heft en natuurlijk wil ik nog wel wat. Die sla je gewoon niet af. Zo veilig op mijn stoel kan ik dat best nog wel aan. Ik merk dat ik wel op moet gaan letten wat ik zeg. Ben ik dronken?? Nou een beetje aangeschoten.
Ik word veilig met de kids weer thuisgebracht. De boys naar boven. Het is nog niet zo laat, maar ik denk dat ik er ook maar achteraan ga. Gauw wat spullen op tafel smijten voor het ontbijt en brood maken. Ik maak zorgvuldig de vorm schoon en krab wat kruimels van het staafje af. Ik meet water, meel en andere ingredienten af, stel de tijd in en ga lekker naar bed, waar ik gelijk in een diepe slaap val. Om 2 uur wordt ik wakker en kan de slaap niet meer vatten. Hoor ik de broodmachine? Nee, dat kan nog niet. Om 3 uur denk ik hem weer te horen en iets zegt mij dat ik misschien even moet gaan kijken, omdat ik toch wakker ben. Maar ik probeer de slaap weer te vatten en om iets over 7 word ik weer wakker van de verschillende wekkers. Ik ga naar beneden en open de broodmachine. Ik kijk naar een hardgeworden zootje van meel, zout, gist en suiker. Het klontje boter is gesmolten. Ik denk dat een foto van mijn gezicht boekdelen had gesproken. Hoe kon dit nu??? Hij was warm, dus hij stond aan…. maar toch.. Dan gaan in mijn hoofd alle TL-balken aan. Ik kijk op het aanrecht en ja hoor, daar ligt hij – de deeghaak.
En ik denk aan het boek van Char wat ik aan het lezen ben over intuitie. En ja, ik heb er zaterdag goed naar geluisterd door manlief een brood te laten kopen en in de vriezer te stoppen. En nee ook niet goed, want als ik naar beneden was gegaan vannacht dan was ik vast op tijd geweest om de deeghaak er nog in te stoppen.
Nu ligt er een onbestemd uitziend maal voor de vogels in de tuin. En ik.. ik ga mij aanleren om de vorm schoon te maken als het brood eruit is en dan de deeghaak er gelijk weer in.
Beter een goede buur, dan de Nederlandse jeugdhulpverlening.
Vandaag gelezen in de Volkskrant. Meisje wordt regelmatig misbruikt door haar vader (net zoals haar zusje). Zij geeft haar vader aan, waarop haar moeder haar het huis gooit en wordt liefdevol opgevangen door de buren. Daar lijkt een dagvergoeding tegenover te staan. Buren hebben het niet breed, maar de goede opvang van het meisje gaat boven alles. Nu blijkt dat ze naar het geld kunnen fluiten. Normaal is voor plaatsing wachtlijsten. Het meisje mag blij zijn dat ze al zo snel ergens terecht kon, maar ja… de hulpverlening is daar niet zo op ingesteld. De liefdevolle buren krijgen te horen dat het hun keus is dat ze het meisje hebben opgevangen.
Wat hadden ze dan moeten doen? Doen alsof hun neus bloedt? Het meisje lekker op straat moeten laten zwerven. Hallo zeg – is dit Nederland???
De stofzuiger
Ik heb hem vanmorgen naar boven gesleept, de stofzuiger. En daar staat hij nu. Wat verwacht ik nu eigelijk? Dat hij zelf de stekker in het stopcontact doet en dan heerlijk gaat zuigen? Het is ondertussen alweer donker en hij staat daar nog steeds. Heb ik geen tijd gehad? Ja hoor best wel. Is het dan zo’n karwei? Nee ook niet. Het is gewoon even een kwestie van doen. En dan gewoon van boven naar beneden: De zolder, de trap, de overloop, weer een trap en dan de kamer. No big deal…. toch?
Maar waarom staat hij dan nog steeds op zolder?
Toetsenbord
Ik rammel de hele dag wat af op dat toetsenbord. Maar hij heeft er genoeg van. Het gaat nu weer goed (weer even van channel gewisseld, vijfde keer vandaag), maar straks heb ik weer een hele zin getikt, terwijl er nog geen kwart van op het scherm is verschenen. Wat een ellende. Nieuwe batterijen, even weer alles goed vast, maar het mag niet baten. Dit is dan echt het punt van raam open en naar buiten met dat ding. Maar omdat hij het nu weer even goed doet, vind ik het ook wel weer zonde. Wellicht blijft hij het nu gewoon goed doen. Dus toch maar weer niet naar de winkel (lijkt mij tenminste een goede volgorde. Eerst een nieuwe kopen en dan de oude het raam uit. Ze zullen maar uitverkocht zijn….zit je toch mooi zonder, want vanaf zolder overleefd hij het toch echt niet). VOlgens de winkel ligt het aan de zender, maar de muis doet het perfect. Dus toch het toetsenbord, een storing in de ontvangst van het toetsenbord???
Ik geef hem nog dit weekend. Als hij dan weer gaat lopen haperen – dan gaat hij.
Verhuizen
Ik wil een ander weblog. Eén met meer mogelijkheden, wordpress of zo. Maar dan moet ik verhuizen naar een andere server, want dat kan niet op de server waar dit opstaat. Ik ril bij het woord verhuizen. Mijn server ziet er ongeveer zo uit als mijn kamer. Veel te veel en van een hoop weet ik eigenlijk niet wat het is. Dus ik stel het steeds uit. Maar toch wil ik binnenkort eens gaan kijken, stiekem. En dat misschien wat opruimen en dan toch maar die verhuizing wagen. Want van echte verhuizingen weet ik ook: het kost even energie, maar daarna is alles toch weer even lekker opgeruimd (voor zolang als het duurt)
NEE !!!
De telefoon gaat. Iemand van een stichting die zich bezighoudt met onderzoek naar ernstige hersenkwalen. Ze noemt een rijtje, waaronder ADHD (tja ernstige hersenkwaal). Ook deze organisatie wil een collecte gaan houden en nu zoeken ze voor Bennekom nog iemand die dat wil coördineren….. Ik ben verbaasd. Hoe komen deze mensen nu opeens bij mij terecht?? Ik vergeet het te vragen, maar probeer wel mijn Nee uit. Ik zeg het woord redelijk duidelijk, met daarachter nog, liever niet..
Niet voldoende Nee!, want gelijk de vraag waarom niet? Nou, omdat ik dat niet zie zitten. Ik ben niet zo’n coördinerend type. Beetje chaotisch, dus niet echt praktisch. Vindt zij niet belangrijk, want dan kon ik het toch nog best wel doen… Nou, ik zei toch Nee!. Bovendien heb ik ADHD en dat gaat echt niet samen met coördinerende taken. Vindt ze ook niet belangrijk, is eerder een pluspunt. Dan doe ik dat toch eigenlijk ook voor mezelf… (er is weer een vragende stilte, waarin ik dus nu OK! moet zeggen. Maar ik heb Nee! geoefend).
Ik probeer het nog één keer luid en duidelijk (wellicht komt de boodschap nu over). ‘Mevrouw, ik zie dit echt niet zitten. Ik zie mijzelf niet als coördinator van zoiets. Ik heb er bovendien absoluut geen interesse in en daarnaast doe ik voldoende vrijwilligerswerk’. Deze Nee! komt over. Er kan nog net een groetje af en ik luister naar een tuutuutuutuu.
Mijn zoon kijkt me van de andere kant van de tafel aan. ‘Snapte ze niet gelijk dat je niet wilde?’ Nee kennelijk niet 😉
eindig
Mijn contract loopt bijna af bij één opdrachtgever. Dus maar even gebeld of alles volgend jaar gewoon weer doorgaat. Nou nee, er gaat een heleboel veranderen en ze weten nog niet wat dat voor mij betekent. Overheid, geld en poppeties (shit). Maar ja, overheid, dus dingen gaat niet zo snel. Dus wordt mijn contract met 6 maanden verlengd en dan??? Tja overheid, geld, poppetjes, belangen enz enz.
Volgens mij zeggen ze gewoon, en dan… dan is het afgelopen.
Oh en hier komt de baas nog even….. Tja, er zijn wat problemen met je facturen, je hebt meer uren gewerkt dan was afgesproken, jammer, maar geen uitbetaling…
Tja, overheid, geld, poppetjes, maar geen knikkers.
Sinterklaas
Eindelijk een beetje sinterklaas zoals het zou moeten zijn. We vieren het met de hele familie in een groot huis ergens in West Brabant, leuk, gezellig, soms wat stressie, maar toch. Zaterdagavond is steevast sinterklaasavond. Maanden van te voren worden de lootjes getrokken en natuurlijk pas in de laatste dagen de cadeaus gekocht en de surprises gemaakt. Eerst met alleen de kinderen, toen wat kleinkinderen erbij en nu komen ook de vriendjes van de kleinkinderen al mee. Gezellig, maar pakjesavond wordt dan lang. Tot vorig jaar werden de lootjes nog gedeeltelijk uitgezocht en was het niet mogelijk iemand binnen het eigen gezinnetje te krijgen. Dit jaar gaat het anders en zijn de lootjes gewoon over iedereen verdeeld. Wij kregen onze lootjes in één envelop. Ik trok gelijk mezelf, haha. Maar nu weet ik dat mijn oudste mij heeft. Aan één kant natuurlijk niet leuk, maar aan de andere kant hebben we nu eindelijk weer deuren met heel groot erop dat je niet binnen mag komen. Wordt er weer heerlijk geheimzinnig gedaan. Misschien dat ik voorstel dat zodra de jongste ook meedoet met lootjes trekken dat men gewoon in het eigen gezin lootjes trekt en dat we gewoon in het grote huis de cadeautjes verdelen. Want dat vond ik vroeger al het leuke van Sinterklaas, die geheimzinnigheid, dichte deuren met grote brieven: Verboden Toegang!!!!!!!! Eerst kloppen!!!! Supriseavond in het grote huis hoeft van mij niet zo, gezellig samen zijn, een spelletje doen, lekker kletsen. Niet het gestress en die tafels vol met cadeaus waar geen einde aan lijkt te komen. Dát krijg ik denk ik helaas niet voor elkaar, want het grootste deel van de familie vindt het leuk. En gewoon wij met z’n vieren thuis, vind ik weer een beetje saai. Dus ik ga nog op pad voor het vriendje van mijn nichtje, die ik twee keer gezien heb. Een aardige knul, maar wat weet ik nu van hem. Geen diepzinnig gedicht dit jaar. Maar ik ben reuze benieuwd naar wat ik krijg als surprise en ik geniet van het ‘Verboden voor mama’ op zijn deur.
Opgesloten
De herfst is nu echt begonnen. Buiten jaagt de wind om het huis en slaat de regen tegen de ramen. Het lokt niet om er op uit te gaan. Het weer houdt me opgesloten in huis. Het is koud en het liefst zou ik met een lekkere warme kruik terug in bed duiken. Wat weerhoudt me eigenlijk?
Ik merk dat het het stomme idee is dat een mens gewoon overdag moet werken. Ik ga onder een warme douche en aan de slag.
Eerst een kijken waarom het toch ook onder mijn bureau lijkt te waaien.
Intuitie volgen
Plots sta je in je relatie op een breekpunt. Al doorlevend merk je dat je uit elkaar bent gegroeid. Dat kleine ergenissen grote irritaties worden. Dat IK belangrijker is geworden dan WIJ. Dan leef je een poos naast elkaar en dan is daar plotseling de vraag of we op deze manier wel verder willen. Je vindt allebei van niet en dan realiseer je je opeens dat WIJ eigenlijk ook belangrijk is. Dat je niet alleen verder wil, maar samen. En na al die jaren blijkt dat je opeens wel met elkaar kan praten. Moeizaam, maar toch. Maar het verleden kun je niet wegpoetsen en er lijken opeens ook andere wegen te zijn. En het lijkt dat de bocht in onze weg een splitsing gaat worden. Maar het is nu niet in te schatten waar die splitsing is. En ook op een splitsing kun je nog besluiten allebei dezelfde weg verder te nemen. Maar zover is het nog niet. We gaan nu onze weg tot de splitsing en we gaan daar een goede weg van maken. En we moeten proberen om tijdens de weg naar elkaar te kijken en niet teveel bezig te zijn maar wat er op de splitsing ligt. En ik denk aan Itaka, het eiland waar Odysseus naar toe ging. Onderweg gebeurde vanalles, het eiland bleek niets te zijn. De weg ernaar toe is belangrijk, hoe je die beleeft en laat die splitsing nog maar even in de verte blijven liggen. Kortzichtig? misschien. Leefbaar? voor mij denk ik wel.
Actie Schoon schip 2
Tja, volgens afspraken met de ADHD doelengroep was daar dat lijstje:
– witte kastje met schuifdeuren (is bijna klaar – alleen nog alles wat ik eruit heb gehaald uitzoeken LOL)
– bruine kastje
– witte bakken achter het gordijn
– rode vouwkrat
– rode dichte krat (ik ben dol op kratjes 😉 )
– grote grijze krat
– kleine grijze krat
– doos onder de boekenkast (die bewaar ik voor het laatst, ik weet dat die errug is)
– brievenkastjes op de kast
– stapels CD’s op het witte kastje
– dossiermappenrek (daar zit vast heel veel oud papier in)
– krat beneden
– krat op de overloop (zo’n ding waar je even alles ingooit wat je even niet kwijt kunt)
– kleding (daar kan heel veel van naar een goed doel, maar afscheid nemen is moeilijk) (goed staat nu tijdelijk op de vliering)
– de brievenbakjes op het bureau
– alles achter het gordijn eens bekijken (ook zo’n plek onder de zolderbalken waar je veel weg kunt stoppen)
– dozen op de vliering (weet echt niet meer wat daar allemaal staat)
– dozen achter het schot op zolder (idem)
– alle dozen met lapjes uitzoeken en voor de lapjes een doel zoeken (iemand nog op zoek naar coupons????)
En als ik alles gedaan heb, ga ik ook nog eens toevoegen:
– foto’s in plakken vanaf 1998
En naast dat uitzoeken riep ik ook heel hard “DE BOVENKANT VAN DE KEUKENKASJES!!” en die staan voor vrijdag as op het lijstje.
Loesje
Gisteren zag ik bij iemand een Loesje op de spiegel hangen:
‘Iedereen neemt me zoals ik ben!
Nu ik nog’.
Loesje
Zakenvrouw
Goed, je hebt een eigen bedrijf, je doet werk voor anderen en dus kun je geld vragen. Logisch toch? Mensen maken gebruik van je diensten en dus krijgen ze een factuur. Je hebt een tarief afgesproken, je bent ergens een paar uur aan het werk, dus dokken mensen!!
Haha, valkuil nummer 1. Je hebt een eigen bedrijf en bent ergens aan het werk. De opdrachtgeefster is ontzettend aardig en vanaf het begin is er al een klik. Je bent niet meer bij een klant, maar eigenlijk bij een vriendin. Het duurt allemaal wat langer, dingen lukken niet en voor je het weet ben je dus een hele dag ipv een halve dag aan het werk. Stuur je wel een keer een rekening? vraagt ze nog. Onderweg in de auto ben je aan het rekenen. Tjonge, vanaf 9.30 tot ca 17.00 uur… goed, even de koffiepauze en de lunch eraf. Maar toch, het wordt een heel bedrag en je voelt je al weer schuldig. Zakenvrouw, ik….????
Druk
Het modewoord van tegenwoordig. Hoe gaat het met je? ‘Druk!’. Als je het niet druk hebt, hoor je er niet bij. Dus ik heb het ook druk. Nee, echt! Ik wil gewoon te veel en met ADHD is dat natuurlijk niet te behappen. En dan nog natuurlijk een gebrek aan een portie NEE. En daarnaast nog alle dingen die zo ontzettend leuk zijn om te doen en die dan niet lukken en dus veel tijd kosten. Ja, dan ben je druk.
Maar ik ga gewoon weer lekker goed plannen. LOL. En weer af en toe NEE zeggen (ROFL) en mij natuurlijk afvragen of IK alles wel moet dan wat ik doe of dat ik gewoon een keer JIJ kan zeggen. Moeilijk.
Als de kat van huis is….
Mijn buurvrouw is op vakantie en haar zoon van ca 30 past op het huis. Het is een ontzettend aardige jongen, maar de buurv heeft een goede stereo en volgens de buurjongen zit daar geen equalizer op of iets anders om de bas te onderdrukken.
Dus luister is af en toe naar techno – maar dan alleen de dreunen. En dat dreunt heerlijk in je hoofd door.
Gelukkig is straks de buurv er weer. Die weet ook haar stereo wel hard te zetten, maar dan met mooie muziek. Muziek die gewoon in zijn geheel door de muur heen dringt en niet alleen met de lage tonen.
Actie schoon schip
Ik zou het bijna vergeten. De actie schoon schip. Bij de ADHD doelengroep moeten we doelen stellen. Nu zijn die kort samen te vatten als orde in de chaos scheppen. Orde, regelmaat enz enz.
Gek geworden van alle nutteloze troep om mij heen heb ik actie ‘Schoon Schip’ als doel gesteld. Naast de vaste dingen als huishouden bijhouden, weekplanning maken enz enz wil ik elke keer iets in die chaos aanpakken. Voor deze weken staat het witte kastje uitruimen op het programma. Het witte kastje staat op mijn werkkamer, 3 schuifdeurtjes waar heel veel achter kan. Dat is er nu allemaal uit en alleen dingen die moeten blijven staan er nog in. Op de overloop staan nog twee kratjes die dus leeg moeten voor vrijdag. Die spullen moeten óf weg óf een duidelijke plek ergens hebben gevonden. Een plek waar ze thuis horen.
Om mee te genieten:
– witte kastje met schuifdeuren (is bijna klaar – alleen nog alles wat ik eruit heb gehaald uitzoeken LOL)
– bruine kastje
– witte bakken achter het gordijn
– rode vouwkrat
– rode dichte krat (ik ben dol op kratjes 😉 )
– grote grijze krat
– kleine grijze krat
– doos onder de boekenkast (die bewaar ik voor het laatst, ik weet dat die errug is)
– brievenkastjes op de kast
– stapels CD’s op het witte kastje
– dossiermappenrek (daar zit vast heel veel oud papier in)
– krat beneden
– krat op de overloop (zo’n ding waar je even alles ingooit wat je even niet kwijt kunt)
– kleding (daar kan heel veel van naar een goed doel, maar afscheid nemen is moeilijk)
– de brievenbakjes op het bureau
– alles achter het gordijn eens bekijken (ook zo’n plek onder de zolderbalken waar je veel weg kunt stoppen)
– dozen op de vliering (weet echt niet meer wat daar allemaal staat)
– dozen achter het schot op zolder (idem)
– alle dozen met lapjes uitzoeken en voor de lapjes een doel zoeken (iemand nog op zoek naar coupons????)
En als ik alles gedaan heb, ga ik ook nog eens toevoegen:
– foto’s in plakken vanaf 1998
Oma’s stoel
Toen mijn opa en oma naar het verzorginshuis gingen, kreeg ik de slaapkamermeubels: twee stoelen, een tafeltje, de nachtkastjes en de linnenkast. Alles paste netjes bij elkaar. Het bed, daar waren opa en oma lang geleden al eens doorgezakt, dat was er niet meer.
De nachtkastjes staan naast ons bed, de linnenkast en het tafeltje staan beneden. De mooie spiegel uit de kast is al een keer gesneuveld en vervangen door een vensterglas. De stoelen hebben overal en nergens gestaan en zijn uiteindelijk, opnieuw geverfd en de zitting van een leuke stof voorzien, op de kinderkamers beland. Ze werden minder, maar gehecht aan de spullen van oma en opa als ik ben, zijn ze steeds weer in elkaar gelijmd…
Tot gisteren, toen zakte een vriendje van de jongste door de stoel en toen besefte ik uiteindelijk ook, dat deze stoelen hun langste tijd gehad hadden. Nou ja, die ene dan. De andere kan eigenlijk nog wel.
Brood 2
Ondertussen ben ik vrienden aan het worden met de broodbakmachine. De jongens vinden het brood lekker. Na het eerste brood is er eigenlijk geen volkorenbrood meer mislukt. Als manlief een nachtje thuis is tussen twee buitenlanden in, vraagt hij zich af of het niet weer een gril van me is (kan hij gelijk in hebben, maar natuurlijk niet toegegeven), maar hij vindt het brood wel lekker. Snijden is nog een kunst op zich, dus het stukje brood wat hij laat liggen is even een puinhoop. Maar dat leert hij maar goed als hij weer terug is.
Ondertussen heb ik, overmoedig als ik ben, gisteren de ingredienten voor een nieuw brood ingeslagen: 9 granenmix.
Vanochtend spannend in de machine gekeken. Ik zag weer een enorme duik – ingezakt weer. Maar het brood smaakte er absoluut niet minder om. Morgen dus weer een meergranen, met ietsje minder gist en ietsje minder vocht. En dan hebben we hopelijk morgen een heerlijk donker meergranenbroodje. Lekker hoog gerezen.