Katootjes krabbels

Ik droom eigenlijk altijd wel, maar als ik wakker word rest meestal niets meer dan een vaag gevoel. Ook vannacht, maar ik word wakker omdat ik mij in mijn droom realiseer, of bewust word, dat een droom altijd iets betekent.

Ik ben ergens en moet pakken (vakantie, verhuizen?). Ik heb mijn tas voor me staan en ik weet dat ik te laat ben, alweer. Ik raak in paniek, want mijn vader moet alweer op mij wachten. Om mij heen is het chaos en ik weet dat hij daar een ongelooflijke hekel aan heeft. Ik wil het gauw weghebben om hem te plezieren, maar het lukt me niet. Opeens ben ik mij bewust dat ook manlief zich hieraan ergert………In mijn kamer staat ook een kastje. Ik heb daar wat dingen in gezet. Mijn vader is boos, want ik gebruik het kastje verkeerd. Als ik het beter gebruik, kan ik veel meer kwijt in dat kastje…….Dan ben ik ergens op een strandje bij een meer. Ik weet niet of dit de vakantie is waar ik voor moest pakken. We hebben een tent. Ergens achter ons is een groot flatgebouw. Ik praat met iemand die gids is voor excursies naar het dak van dat flatgebouw. De ene kant ziet er gevaarlijk en ongelijk uit. Hij vertelt mij dat er mensen zijn die zelf een tocht naar dat flatgebouw willen maken, maar dan naar de andere kant. Ik zie een beeld van een mooi glad flatgebouwdak met mooie randen. We hebben het er over dat we dat de mensen moeten ontraden omdat het veels te gevaarlijk is. De droom kabbelt nog wat door, ik ben daar met mensen die ik wel ken, maar toch niet ken. Iemand geeft mij een CD, maar die is helemaal dof en onbruikbaar. Ik pak een doek en wrijf over de CD, die helemaal als nieuw begint te glimmen. Nog in mijn droom realiseer ik mij dat alles vast een betekenis heeft, het gevoel hebben dat ik te laat ben met pakken en dat er iemand geergerd op mij wacht (meestal mijn vader, soms manlief, want het is niet de eerste keer dat ik dit droom), het kastje wat ik niet goed gebruik en waar veel meer in kan, het flatgebouw met een gevaarlijke mooie kant en een ongevaarlijke ruwe kant en de CD die ik op poets. Maar ik kan er nog niet direct de vinger op leggen wat.

Hij doet het weer, de droger. Gisteren kwam een mannetje, aangeprezen door diverse mensen, dus hij moest wel goed zijn. Nu had ik al alles laten doormeten, de thermostaat, het verwarmingselement. Maar bij dat laatste ging het bij mij fout. Ik had alle snoertjes eraf gehaald, netjes opgeschreven waar ze moesten en toen ik het weer vast wilde maken had ik een snoertje over. Van de meeste wist ik dat ze daar goed zaten, maar bij de onderste twee ging ik twijfelen. Welke had ik niet opgeschreven?? Wat zou er gebeuren als ik hem aanzette? Stel je voor dat er niets aan de hand is, dat ik het verkeerd doe en dat dan de droger echt naar de schroot kan. Dus dan maar dat mannetje.
Hij alles doormeten, nee hoor snoertjes zaten goed. Weer even proberen, knal – stop eruit. gelukkig kwam dat omdat hij een draadje nog ergens tegenaan had zitten. Nieuwe stop, alles netjes leggen en de droger doet het weer.
Ik voel me net als bij één tegen 100. Je twijfelt, zet een hulplijn in en kiest vervolgens het goede antwoord. Bijna iedereen in het publiek heeft het fout – shit, daar gaat een heleboel geld. Bij mij was het 60 euro, dus dat viel mee èn de zekerheid dat nu alles in de droger goed zit en dat hij het weer even kan doen. Maar ik weet ook dat hij ouder wordt.
Gauw de was uit de machine en in de droger. Hoera, hij doet het inderdaad!!!

Het buitenbad is weer open. Al een week. Ik heb mij weer voorgenomen om toch minstens 2 keer per week in het water te liggen. En dan vóórdat de kinderen naar school gaan en eigenlijk dus zelfs vóór het ontbijt. Vanmorgen ben ik voor 6 uur wakker, maar dat is nog iets te vroeg. Na een poosje val ik weer in slaap om om kwart voor zeven weer wakker te worden. Te laat eigenlijk. Maar ik geef mijzelf een schop onder mijn kont en iets voor zeven uur lig ik in het water. Daar is het lekker, want op de fiets miste ik mijn handschoenen best wel. Aan de kant staan wat ouders van kinderen die nu zwemles hebben. De kinderen zijn binnen in de instructieruimte. De ouders kijken mij bewonderend (of is het met een blik van ‘die is gek’) aan. Zij dragen allemaal een winterjas. Als ik de ene kant op zwem, zwem ik naar een zomerse blauwe lucht. Keer ik om dan zwem ik naar een dreigende donkergrijze lucht. Boven water is het echt koud. Gauw naar het kleedhok en mijn warme kleren weer aan. Winterjas. En weer snel naar huis waar de kachel is aangegaan. Mijn lijf tintelt maar ik voel me ontzettend wakker. Morgen weer?? Maar dan wel met handschoenen aan.

Gisteren wilde ik de was uit de droger halen. Maar alles was nog nat. Stom..vergeten dat ding aan te zetten, kan gebeuren.
Dus nog maar een keer, maar na een uur was hij klaar en alles nog nat. Droger kapot.
Nu was dat jaren geleden ook al eens het geval en de vriendelijke monteur had er toen een resetknop ingezet voor de thermostaat. Kon ik vergelijken met de aardlekschakelaar. Als de boel oververhit dreigde te raken knalde dat dingetje eruit. Hoefde ik alleen het knopje in te drukken en klaar.
Nu zit dat knopje aan de achterkant – dus droger voorzichtig op zijn plank schuiven (hij staat boven de wasmachine) en de achterzijde eraf, zoeken hoe dat met de stroom moet en de deksel en dan zien we inderdaad een rood knopje en het staat naar beneden. Ik kan drukken wat ik wil, maar nee – dat doet het dus niet. Het is vrijdagmiddag en de dag na Hemelvaart dus tja… geen monteurs. Dan alles maar losgeschroefd en doorgemeten en eens op internet gezocht. Daar kwam ik op een klussite (klusidee.nl) met een forum waar je je vraag kunt stellen en vrij snel krijg ik antwoord. Maar de eerste zaken zijn goed, maar dan… Met veel moeite het verwarmingselement eruit gekregen en daar stuur ik manlief straks mee naar de onderdelenshop (ik ben vanochtend al heen en weer geweest) en hopelijk is dat ding dan kapot en kan dat besteld worden.
Anders is het einde wasdroger….. en het begin van een hoge stapel wasgoed, want het hoost en binnen hebben we niet echt veel droogruimte.

Weer net niet. Weer winnen en toch verliezen. Wat is voetbal toch een stom spel. In de extra tijd de kans op de finale weer laten liggen. Het is Nederland niet gegund dit jaar. Ook AZ ligt eruit.
Zal er verder niet van wakker liggen, maar ze hadden het in handen en ik had het ze zo gegund. Meer dan PSV.

Goed, we gaan weer over tot de orde van de dag. Schitterend al die veteranen in Wageningen. Weer een verlies: volgend jaar niet meer. 5 mei in Wageningen zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik heb de filmstand van mijn camera uitgeprobeerd. Volgend jaar kan ik er dan op 5 mei nog naar kijken.
En dan gaat het nu ook nog regenen. Wat een dag.

PSV – AC Milan. Alle mannen naast mij op de bank zijn er eigenlijk van overtuigd dat deze pot voor AC Milan is. Er wordt gepoold. Degene die AC Milan laten winnen worden weggehoond. Dat doe je toch niet. Wij zijn (maar dan alleen vanavond) voor PSV en poolen dus de winst voor PSV. Natuurlijk tegen beter weten in, want AC gaat gewoon winnen. Eén vriend weet hoe het gaat lopen. PSV komt met 2-0 voor, lijkt op een verlenging af te gaan (die ze dan gewoon verliezen), maar net voor tijd, of liever in de blessure tijd, scoort AC Milan – weg PSV.
Tegen alle verwachtingen in komt PSV idd op 2-0 voor. Manlief gaat even naar de wc en natuurlijk moet er een spelletje – ‘er valt een doelpunt’ gespeeld worden. Wij besluiten het tegendoelpunt van AC Milan te faken. En als wij hard ‘OOHHH nee’ gillen, valt het doelpunt van AC Milan. Het derde doelpunt van PSV daarna mag niet meer baten. Ze verliezen toch, zoals we allemaal verwacht hadden, ondanks deze 3-1 winst. Waarom voelt het dan zo zuur..

Morgen komt er een Egyptenaar op bezoek. Die wil graag 5 mei in Wageningen bekijken (op aanraden van ons). Tegen 12 uur haalt manlief hem van de trein. ‘Kunnen we hier eerst lunchen……’. Het is ongeveer rond middernacht. Oh, lunchen….uhm, tja…. (denk: Lekker op tijd ben je daarmee)… daar heb ik dus niet zo op gerekend (ik wil natuurlijk dan altijd een verzorgde lunch voorzetten). Manlief: Zijn de winkels dan morgen niet open????
Heerlijk zo’n man die meedenkt.

Vandaag is het 4 mei. Het lijkt een gewone dag. De jongens gaan straks naar voetbaltraining. Manlief heeft een vriend uitgenodigd om hier te komen eten en daarna moet er naar PSV gekeken worden, niet in de gaten hebbend dat het dus 4 mei is.
EUFA wil het ook niet in de gaten hebben en PSV had ook liever niet gespeeld.
Toch is één van mijn indrukwekkenste dodenherdenkingen een dinsdag geweest dat ik een competitiewedstrijd had met volleybal. Ook deze gingen gewoon door. Maar om even voor 8 uur floot de scheidsrechter van het eerste speelveld. De hele had (5 velden) werd stil en iedereen ging zitten en zweeg. Die hele grote hal, die altijd met heel veel geluid gevuld is, was stil. Toen de 2 minuten voorbij waren floot de scheidsrechter weer en konden de wedstrijden hervat worden. Het duurde minstens een half uur voor de hal weer op normale geluidssterkte was. Ik hoop dat het straks ook in het stadion van PSV zo gaat. Dat iedereen het respect op kan brengen om stil te zijn en dat dat hele grote stadion dan ook echt stil is. Dat lijkt me ook heel indrukwekkend.

Opeens bedenk ik mij dat ik vorige week in een dolle bui een Koninginnedaglot heb gekocht van de Staatsloterij. Ik ga gauw naar de website en tik mijn lotnummer in. Ik heb prijs!!!! Ik had de keuze van het eindnummer aan het lot overgelaten. Ik kon niet kiezen, een 4 of een 7. Het werd een 6, en daarop viel een prijs. Maar liefst 5 euro! Op eindcijfer 6 viel ook een miljoen zie ik. Maar dan had ik alle andere nummers en de letters ook goed moeten hebben. En dat had ik dus niet.
Maar ik had ook niets kunnen hebben. Nu heb ik 5 euro en maak ik nog steeds kans op een jaar gratis boodschappen bij AH.

Bijna niet meer zachtjes te noemen tikt de regen hier op het zolderraam. En ik moet nog boodschappen doen. Morgen zijn immers alle winkels dicht. Maar het klinkt niet aanlokkelijk. Als het net even droog lijkt te zijn en ik trek mijn (stoute) schoenen aan, begint het weer opnieuw. Ondertussen bedenk ik allerlei andere dingen die ik nog zou kunnen doen, maar ik moet gewoon nog even naar het dorp. Nog even wachten, misschien wordt het straks toch droog.

Het was zaterdag errug vroeg opstaan en omdat dat moest heb ik natuurlijk bijna niet geslapen. Werd elk uur wakker – is het al 6 uur, nee, ik heb nog 4 uur, 3 uur……
Maar dan is het zover – ik spring uit mijn bed, doe mijn kleren aan, stap in de auto en rij naar office center. En nu zijn wij dan in het bezit van een HP iPAQ 1710 met TOMTOM navigator 3 en binnenkort zelfs 2 HP iPAQ’s want manlief had niet begrepen dat het toch wel erg moeilijk was de PDA te delen – dus er komt nog een losse bij. Ongelooflijk wat een minicomputer. Ik heb nu de XP – teletubbie – achtergrond en er zit zelfs word op en excel…
En in de auto ook leuk – vriendelijk worden we op weg geholpen door Bram, die ons keurig op de juiste plek bracht en ook weer netjes thuis. En nu hopen dat de iPAQ ervoor gaat zorgen dat ik nooit meer afspraken vergeet enzo. het wordt mijn maatje. Het enige is nog dat ik nu manlief weer een apparaat uit moet leggen – handleidingen……. die kent hij niet ;(

Vandaag reunie van de middelbare school. Op de lijst met mensen die zich hadden opgegeven kom ik weinig bekenden tegen, maar hopelijk komen er nog veel gewoon op de bonnefooi. De eerste bekende die ik tegen kom is mijn zusje. Grappig om elkaar op een schoolreunie tegen te komen. Zij heeft het krantje dat we bij de ingang kregen wel bekeken en weet dat er voor elk examenjaar een ontmoetingspunt in een lokaal is. Daar kom ik gelijk al wat oude bekenden tegen. De eerste is een zus van een klasgenootje in de eerste die halverwege school verhuisd is naar een andere stad. Haar zusje is er ook en we delen eerst het trieste nieuws dat een goede vriendin van ons 8 jaar geleden is overleden. Zij wisten het nog niet. Dan kom ik in de gang meer oude bekenden tegen. Het is echt terug in de tijd. Op school trokken we veel met elkaar op. We hopen dat er nog veel meer van de groep van toen komen, maar helaas blijft het beperkt. Ook klasgenoten die ik al ken vanaf de derde klas lagere school. Sommige zijn direct herkenbaar, geen steek veranderd. Hier en daar een rimpeltje, maar verder… het is gezellig en het is goed elkaar weer te zien. En het is heel moeilijk om op een gegeven moment weer afscheid te nemen. Thuis zijn de kinderen alleen, ik moet weer die kant op. Afscheid nemen van de rest. Vanuit de zorgeloze schooltijd weer terug naar het heden. Met de camera van mijn vader nog 2 foto’s gemaakt. Thuisgekomen zijn dat er natuurlijk veels te weinig. Waarom heb ik niet heerlijk om mij heen gekiekt? Vastleggen …Ik ga de foto’s rondsturen. Ik heb e-mail adressen en wie weet….. zie ik de mensen weer, op een volgende reunie.. of eerder.