Joepie we mogen weer. Een hele week een ontregeld gezinsleven en een ontregeld dorp. De avondvierdaagse is weer begonnen. Gisteren 5 km met de jongste meegelopen en vandaag toch minstens 10 met de oudste. Vaders en moeders… sommige lopen al jaren alle dagen mee, maar medailles ho maar. In een moordend langzaam tempo, voortdurend op de hoede om maar niet op tere kinderhielen te trappen gaan duizend in een lange sliert door het dorp en de bossen en velden rondom. Soms buigt een groep af, zij zijn dan eerder thuis, en soms komen groepen weer samen, waarbij één groep toch wel een heel eind heeft “omgelopen”. Het is heet, benauwd en stoffig. Flessen water zijn er niet alleen om uit te drinken, maar ook om je klasgenoten mee nat te gooien en in de 2 uur dat je meeloopt ben je nog druk met het opvoeden van andermans kinderen. En toch gaan we weer mee, altijd hopend dat op jouw avond andere leuke ouders meelopen, zodat je lekker kunt bij kletsen.
Helaas vanavond had ik pech, één vader die voorop ging lopen (in zeer enthousiast tempo) en ik als hekkesluiter achteraan. Zorgen dat er geen kinderen ontsnapten naar de andere groep, want wegens wangedrag??? moest groep 8 in twee gescheiden delen lopen. Welk wangedrag wist niemand, want niemand van de meelopende ouders van de dag ervoor had iets uitzonderlijks gemerkt (de groep is alles behalve braaf, dus wat voor hun normaal is, is voor een ouder wellicht vreselijk gedrag). Het tempo achterin was een heel stuk langzamer en bijkletsen….. dat kon pas op het eind, toen eindelijk de rest van de klas kon/mocht aansluiten.
Maar morgen is er weer een dag. De laatste keer dat ik mee kan lopen met deze groep 8. Lekker keten, met water gooien en lol hebben met elkaar. Hopelijk met wat leuke ouders, zodat ik ook wat lol heb. Het zijn druktemakers, maar het is ook een leuk stel. Sommige ouders hebben gewoon de jeugd overgeslagen of vreselijk ver weggestopt in hun geheugen.
.
