Storm

Ik kan er niet zo goed tegen, tegen storm. Ik word er onrustig van. Toen ik in 1990 in Naaldwijk woonde, had ik een dubbel gevoel bij de storm. We woonden in een bungalow, beneden NAP en het water stond bij Monster tot boven aan het duin. Ik ben er gaan kijken. Je moest op het duin met je rug tegen een hek aan gaan staan, anders lag je zo weer beneden. Schitterend dat geweld. In het dorp was het minder leuk, want op een haar na werd ik geveld door een losgewaaid Heineken uithangbord. Hier zijn de zee en de duinen ver weg en komt vanuit de Gelderse Vallei de storm recht op onze schuttingen af. Die van de buren is het zwakst. Spannend, want bij de harde windvlagen buigt hij wel ontzettend door. Dan de ene van ons. Die is degelijker, maar toch gaat hij vervaarlijk heen en weer. De andere schutting is vast veel zwakker, maar aan beide zijden groeien veel klimrozen met dikke stevige takken. Die houdt het zeker wel. De wind komt verder pal tegen de zijkant van de dakkapel aan, dan hoor je hem soms zuchten en kraken. Ach, alles zou het wel houden. Maar wat moet het aan de kust, zo’n dikke 120 km naar het westen, vreselijk tekeer gaan.