Soms kan de paniek toeslaan… wat als de stilte blijft. Wat als het zwembad straks open gaat en er is toch geen mogelijkheid tot contact. Ik merk dat ik elke dag meer vragen heb, meer behoefte om bij te praten, om te weten…. gewoon te weten hoe het met hem gaat. Waar hij mee bezig is, wat hem bezig houdt, hoe het thuis gaat…. zoveel vragen en zo ontzettend weinig antwoorden. Wat als de antwoorden nooit meer komen, als het contact voor altijd weg blijft. En dat slaat me dan werkelijk helemaal lam. Ik moet er niet aan denken… dat het gemis wat ik nu als tijdelijk zie, voor altijd zal zijn… dat het nu even niet… nooit meer zal worden. Dat er ook geen mogelijkheden meer zijn om alle mooie herinneringen te delen. Om de muziek, die we nu op afstand koesteren ook nooit meer samen zullen luisteren en elkaar nooit meer kunnen vertellen wat de muziek met ons doet. En dat niet omdat we dat niet meer willen, maar omdat we weten dat we daar een ander verdriet mee doen. En dan kan ik daar heel verdrietig om worden. Dan zou ik het liefst tot 2 mei nog in winterslaap gaan om dan te ontwaken en dan te weten waar we staan. EN het lijkt nog zo ver weg.. 2 mei. En ik hoop zo dat de stilte eerder verbroken wordt. Dat er eerder weer een mogelijkheid tot contact komt. En dan ben ik zo ontzettend bang dat er teveel kapot is gemaakt wat niet meer geheeld kan worden. En dan heb ik alleen het mooie liedje in mijn hoofd.. ik mis je… ik mis je zo.. van Ruth Jacott. Tranen kunnen dan over mijn wangen stromen. IK mis hem soms zo dat het gewoon pijn doet… de angst dat ik hem nooit meer zal zien of spreken. En dan hoop ik zo dat er opeens een berichtje komt… het bericht…..
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.