Wat ik eigenlijk wel weet

Vanmorgen hadden we bij Itaka onze laatste lesochtend. In groepjes van twee gingen we bij elkaar kijken welke wezens je om je heen had; gidsen, overleden familie, vrienden, natuurwezens, engelen enz… We waren nog maar net bezig of degene die mij aan het readen was moest al lachen… We zouden namelijk eerst kijken welke gidsen de ander had en daarna naar de overleden personen kijken. Gidsen kwam ze niet aan toe. Mijn moeder wilde even duidelijk laten weten dat zij bij mij was. Dat wist ik natuurlijk wel. Zeker op mijn lesavonden of -ochtenden bij Itaka zal mijn moeder nooit verstek laten gaan. Was zij al heel nieuwsgierig toen ze nog leefde, die nieuwsgierigheid is echt niet over en nu kan ze er gewoon bij zijn. Geen gereis.. er gewoon zijn. Vanaf de zijkant toekijkend. Voor mijn gevoel elke les. Maar nu mocht ze gezien worden en dat zouden we weten. Natuurlijk staat ze altijd naast me en natuurlijk is ze er altijd voor mij. En ik hoefde me geen zorgen te maken of schuldig te voelen als ik eens een keertje niet aan haar dacht. Ze weet dat ze altijd in mijn gedachten is en ze vindt het fijn dat ik zo bewust ben van haar aanwezigheid. Dat we eigenlijk allemaal (ook mijn zussen en mijn broertje vast ook wel) bewust zijn van haar aanwezigheid. Voor mijn gevoel is ze soms zelfs dichter bij mij dan in haar aardse leven. Ze hoefde mij dacht echt niet te vertellen. Maar natuurlijk was ik blij dat ze dat vanmorgen wel direct even wilden melden….