Weer even alleenstaande moeder

Manlief is weer vertrokken. Voor drie weken dit keer. Naar Kenya. Gisteren hebben we hem naar de trein gebracht en dat geeft toch altijd weer een beetje verlaten gevoel. Niet dat ik het niet zal redden zonder hem, maar toch – het is altijd weer even wennen. En drie weken lijkt dan toch wel weer erg lang. Zeker nu hij veel in het binnenland zal zijn en daar is niet altijd internet. Iets wat we wel gewend zijn, want lang weg was vroeger ook soms lang geen contact, maar tegenwoordig kunnen we vaak toch dagelijks wel even met elkaar mailen. We zullen wel zien. Ondertussen zorgen wij er hier voor dat als hij terugkomt het huis onherkenbaar is en vooral ook opgeruimd.