Ziekenhuis

Het is nog vroeg als de telefoon gaat. De eerste gedachte is dat dat niet klopt want de jongens hoeven niet te voetballen dus ze hoeven ook niet te bellen dat iets is afgelast. Met die gedachte neem ik de telefoon op. Het is mijn schoonmoeder. Goh, jij bent er lekker vroeg bij, zeg ik haar. Maar dan reageert ze dat het nooit goed is als iemand zo vroeg belt. Dan pas realiseer ik mij pas goed, dat ma nooit zomaar vroeg zal bellen en dat het dus inderdaad niet voor de voetbal is. Maar dat pa in het ziekenhuis ligt met waarschijnlijk een maagbloeding. Dat ze hem er gisteravond laat naar toe hebben gebracht en dat hij vandaag onderzocht wordt. Dat ma weer naar huis is gestuurd is vast een goed teken, want anders was ze daar wel gebleven. En een maagbloeding, dat is toch ook niet echt levensbedreigend. Het dringt nog niet echt tot me door. Maar als ik op internet kijk bij maagbloeding dan zie ik dat het meeste bloed via de ontlasting wordt weggewerkt en dat alleen bij grote bloedingen ook bloed wordt gebraakt. En hij heeft bloed gebraakt – maar was verder nog wel bij, alleen wat bleekjes. Maar dat er ook (slag)aders in de slokdarm kunnen zijn gesprongen. Even het onderzoek maar afwachten, maar ik begin mijn twijfels toch de krijgen bij maagbloeding. Het maakt me niet geruster eigenlijk.