De telefoon gaat. Iemand van de voetbalvereniging zoekt nog iemand die wat klusjes wil doen. Brieven schrijven, adressen zoeken enz. Alles eind augustus, begin september. De stem klinkt vragend en verwacht een onmiddelijk JA. Ik slik een paar keer, vertel hem dat ik juist dan mijn handen al vol heb aan de website van de club en dat ik eigenlijk vind dat er al voldoende voetbal op mijn bordje ligt. ‘Maar ik kan dingen toch uitbesteden? Ik hoef het niet allemaal zelf te doen!’
Maar ik hou voet bij stuk en zeg dus NEE, erbij vermeldend dat bij een voetbalvereniging van bijna 1000 leden vast wel iemand te vinden is die het dan niet druk heeft, sluit het gesprek af en voel me schuldig. Dan realiseer ik me mijn daad en schreeuw inwendig YES!! Ik heb Nee gezegd, ik heb me niet laten overhalen om iets te doen waar ik geen zin in heb en waar ik geen tijd voor heb en waarvan ik vind dat een ander dat wel mag doen. De doelengroep ADHD is pas over een maand, maar ik schrijf het gelijk in mijn schriftje “Ik heb NEE gezegd”.
Reacties
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.
YES!!!!!
Ik ken je niet, maar even als vrouwen (en naamgenoten) onder elkaar:
Knap van je! Ik ben trots op je. Het valt niet mee om ‘nee’ te zeggen en zeker niet als ze aandringen.
Maar mij lukt het ook steeds beter (als het één keer gelukt is… :-).